Luchtvaart op rails…

Luchtvaart op rails…

Als je al die links denkers moet geloven is de toekomst voor ons, burgerlijke reizigers slechts te vinden op rails. Men vertrouwt op het 19e eeuwse vervoerssysteem als afgodsgelovigen op het Gouden Kalf. Maar hoe ziet dat er in de praktijk uit dan? Bij toeval bracht ik onlangs vrouwlief naar Schiphol voor een trip die zij samen met een van de kinderen ging maken naar een ver oord. Vliegen was een urenkwestie, zou zij in plaats daarvan hebben gekozen voor de trein was ze vermoedelijk nu, vele weken later, nog bezig om er te komen. Intussen is ze allang weer veilig thuis, maar dit terzijde..

Het is niet voor niets dat al die milieufreaks en andere mafkezen met een ingebakken afkeer van de moderne tijd, voor elke conferentie of optocht wel in het vliegtuig stappen. Een beetje trein doet er toch een factor 10 langer over dan wat een vliegtuig aan reistijd vraagt. Daarbij is het railverkeer niet goed ingesteld op de stromen passagiers die de luchtvaart gemiddeld moet verwerken.

En toen ik bij het vertrek van vrouwlief nog eens keek naar de klantvriendelijkheid van de blauwe dames bij de incheck en de genomen veiligheidsmaatregelen, tja, dan steekt dat toch zeer luxe af bij wat de NS aan schraalmans te bieden had. Dat kind van ons kwam met de trein naar Schiphol. Er was die dag weer van alles loos op de rails dus ze had vertraging, maar stond ook als een haring in een ton opgepakt over een afstand van 45km. En dat wel voor de volle mep, want de NS controleert wel graag op betalen, maar dan moet je tegelijk niet op service rekenen. Niks romantiek, gewoon veevervoer. Dat is in vliegtuigen toch anders. Bij de prijsvechters krijg je minder stoelruimte dan bij pakweg KLM, maar je kunt wel zitten. De bagage keurig onder in het ruim of boven je bol. Bij de NS moet je die maar bij je houden en hopen dat onverlaten er niet mee gaan lopen…

Opmerkelijk was ook dat toen het gezelschap weer bij elkaar kwam bleek dat alle NS-klokken op station Schiphol stil stonden. Net als die treinen….Het zegt veel. Clockwork Blue deed wel haar werk. Het was een genoegen weer even over die luchthaven te banjeren. Veel veranderd, maar bepaald niet slechter geworden. De vertrek/aankomsthallen zijn bijna shopping-malls, het ruikt er plezierig, het personeel is aardig, de boel is schoon. Bekijk nu het gemiddelde spoorstation in ons land. Gezien? Kijk, daarom moeten we gewoon blijven vliegen en dat spoor laten aan de linkse volksmassa’s die genoegen nemen met weinig voor veel. Want als we de jaarlijkse subsidies aan de NS (onlangs weer 170miljoen om de prijzen niet te laten verhogen..) weg zouden halen kost een treinticket van Amsterdam naar Maastricht net zo veel als een vliegticket van Schiphol naar New York. Rara waar ik dan liever heen zou gaan…. Hoe dan ook, dat linkse denken is een ramp. Het weghalen van de moderne tijd bij normale mensen is dat ook. Voor normaal denkende mensen blijft het vliegtuig. Gewoon doen. Je ziet meer en komt nog eens ergens. De familie is weer thuis en genoot. Een enkele reis die 8 weken had geduurd per boot…. Het kan altijd nog erger…(beelden: prive archief)

Luchtbrug…

Luchtbrug…

Terwijl de wereld in de afgelopen weken weer aardig van de leg raakte als gevolg van islamitische terreur gevolgd door een keihard antwoord van de zijde van Israel, ik laat de andere conflicten die gelijktijdig plaatsvinden voor het beeld even buiten beschouwing, neem ik de lezer mee terug naar 1948. Ook toen hing de wereldvrede aan een zijden draadje. De geallieerden hadden samen het vreselijke Nazi-Duitsland overwonnen en hadden de grootste moeite om de ‘koek’ te verdelen. De Russen (Stalin) gingen er vanuit dat zij de grondoorlog hadden gewonnen en dat eigenlijk heel Duitsland onder hun jurisdictie zou moeten vallen. Met name het Ruhrgebied trok ze enorm aan. De Amerikanen, Britten en Frankrijk zagen het gevaar van het communisme en besloten dat zij niet alleen West-Duitsland wilden besturen, maar ook een belangrijk stuk van Berlijn.

Toen duidelijk werd dat de Berlijnse bevolking het gevaar liep te bezwijken aan gebrek aan alles en de Russen het zo hoog speelden dat ze alle weg/spoor/waterverbindingen blokkeerden was de maat voor met name de Amerikanen vol. Door stevig ingrijpen van een stel hoge generaals, ministers en ook president Truman werd een luchtbrug op touw gezet die zijn weerga niet kende. Met alle macht die de geallieerde luchtmachten op de been konden krijgen en met behulp van slimme luchtvaartondernemers die hun oude Dakota’s beschikbaar stelden (betaald uiteraard..) ging men aan de slag en vervoerde werkelijk alles wat in een vliegtuig paste en die Berlijnse mensen (maar ook de eigen contingenten soldaten) nodig hadden.

Van meel tot steenkolen, van groenten tot reserveonderdelen of cement. Op het hoogtepunt van de luchtbrug kwam er elke 1.5 minuut een toestel vol lading aan en werd in recordtempo gelost door vaak slecht betaalde Berlijnse inwoners die wel inzagen dat ze hiermee hun stad op de been hielden. De Britten zetten zelfs vliegboten in die naar de wateren binnen de Berlijnse omgeving vlogen en daar hun lading vanaf het water afzetten. De Fransen bleken weinig te kunnen bijdragen, hun sterk verouderde en in licentie gebouwde Junkers 52 vliegtuigen waren te klein en te langzaam. Het werd de luchtbrug van de Amerikanen en Britten. En de Russen keken knarsetandend toe.

En lieten het er soms op aankomen door met hun jachtvliegtuigen vlak voor de Amerikaanse en Britse transporttoestellen langs te vliegen of te claimen dat zo’n vliegtuig buiten de toegewezen corridors had gevlogen. Het leidde nog wel eens tot een crash. Toen bleek dat de stad zoveel veerkracht vertoonde dat eigenlijk alles wat normaal was in een stedelijke omgeving gewoon op gang was gekomen of voort ging, besloten de Russen om hun boycots op te geven en keerde de rust weder. Overigens bleef de onrust voortduren in en rond Berlijn. De beruchte Muur uit 1961 was het directe gevolg. De arme bevolking die daar achter kwam te leven had te lang gewacht met naar het westen over te steken. Dat hadden in de tussen liggende jaren veel Ossies wel gedaan. Hoe dan ook, die luchtbrug was een staaltje geallieerd machtsvertoon zonder wapens. De West-Duitsers en Berlijners zijn daar nog steeds dankbaar voor. Overwonnen, geknecht, maar niet vergeten. Een boek van grote interesse over het onderwerp las ik onlangs met belangstelling uit. Goed van feiten, fraai van beelden. Een episode uit onze geschiedenis die bij sommigen nu bijna is vergeten, maar heel belangrijk is geweest voor de opkomst van het Duitsland zoals we dat nu kennen. En wellicht bijdraagt aan de frustraties bij de Russen die het liefst alle gebieden waar de Duitsers ooit zaten hadden ingelijfd. Hadden we hier het communisme gehad waar sommigen nu nog zo naar lijken ter verlangen. Ik dank God dat dit zo niet is gegaan…. Het boek was te koop met ISBN Nr. 978 90 452 1566 0. (Beelden: Prive/internet/archief)

Zie ginds komt de….

Zie ginds komt de….

Stoomboot…. Ja zeg, dat kan niet hoor. We moeten onze klimaatdoelstellingen halen en een stoomboot is natuurlijk helemaal uit den boze. Kan die schijnheilige niet met een zeilboot reizen? Dan gaat hij maar wat eerder van huis. Trouwens, waarom is die Sint eigenlijk een bisschop en dus christelijk symbool? Er wonen hier ook mensen die andere geloven aanhangen hoor. Die willen wel de cadeautjes maar hoeven niet zo nodig naar een kruis te kijken op de mijter van die goedheiligman. En als het daar om gaat, waarom is die namaak-bisschop eigenlijk een man? Gelijke rechten toch? Nou dan! Er zijn meer vrouwen in het onderwijs en de zorg actief dan mannen, dan ook maar meteen dat geloof omvormen. Dus…

Zijn knecht staat te lachen? De wereld staat op zijn kop. Want die Spaanse knechtjes met hun zwarte huid zijn natuurlijk Moren die in gevangenschap pakjes moesten inpakken en dan ook gedwongen worden over zee in een gammele stoomboot naar dat verrekte Nederland te varen en daarna binnen enkele weken over daken en door schoorstenen moesten kruipen om alle kinderen te voorzien van…. Nee hoor, kan niet meer. Dus…Bol.com staat te lachen…ik zie hem al staan….

Wie zoet is krijgt lekkers? Hoe zo? Zoet is slecht voor de gebitjes van kinderen en leidt tot verslaving aan suikers, dus wie zoet is krijgt grasstengels of wortels. Die houden we toch over als we dat paard van de Sint meteen even afschaffen! Want we moeten nu echt eens af van die intensieve paardenfokkerij. Uitstoot, voedsel waarvoor je oerbossen moet kappen….niks paard, de Sint komt maar met zijn eigen ecologische schoenen uit de voeten. En wel graag met speciale latex-handschoenen tegen besmettingen. De roe is ook geen optie meer, want kinderen dienen als prinsjes en prinsesjes benaderd te worden. Geen correcties meer, we gaan met ze in gesprek. En als ze iets willen geven we direct toe. Geldt ook voor de zak van de Sint, die wordt niet meer benut. Zeker niet als die niet is gemaakt van milieuvriendelijk en afbreekbaar materiaal. En we geven alleen nog maar speelgoed dat educatief werkt, een legpuzzel met een onderwerp als de meters per jaar stijgende zeespiegel of de geschiedenis van Lenin of Stalin. Worden kinderen beter van dan al die andere flauwekul. Kortom…..Het wordt een fijn feest. Ik wens het u allen toe. Maar ik doe niet meer mee…. (Beelden: Prive/Internet)

Zware jongens – AEC

Zware jongens – AEC

Nadat ik jullie lezers door de jaren heen wat algemene informatie verstrekte over diverse automerken die zich vooral richt(t)en op de particuliere en zakenmarkt met hun personen- of bestelwagens, nu maak ik de overstap naar de zware jongens en haal er in de komende periode een paar naar voren die het beschrijven waard zijn. Zoals het Britse AEC (Associated Equipment Co.Ltd) dat al in 1912 werd opgericht en bij velen vooral zal worden herinnerd door haar dubbeldeks bussen waarvan de befaamde Routemaster bij velen het meest bekend zal of kan zijn.

Immers decennia lang reden deze rode bussen voor Londen Transport en waren min of meer synoniem met het OV in de Britse hoofdstad. Toch kwam die RM zoals kenners deze bus noemen pas in de jaren vijftig van de Londense productielijnen. Daar voor heetten die AEC-bussen nog Regent, Renown en werden er ook de nodige trolleybussen gebouwd.

Maar minder bekend in onze streken is het feit dat AEC ook een bekende truckbouwer was. Zo was de Mammoth een populair trucktype dat decennia lang in verschillende gedaanten werd geproduceerd. Daarnaast bouwde men enorme dumptrucks voor werk in de mijnbouwindustrie en diverse trucks al dan niet met de motor in de neus of onder de bestuurderscabine. AEC werkte ook nauw samen met andere fabrikanten als MCW of Verheul. Via die combinatie werden o.a. bussen gebouwd voor bedrijven als Maarse en Kroon wat ik onlangs hier nog beschreef.

Ergens in de jaren zeventig moesten veel Britse merken fuseren met hun concurrenten van de toenmalige linkse Labourregering, wat tot gevolg had dat heel wat van die trotse merken verdwenen in een combinatie als British Leyland waarbij ze hun eigen identiteit grotendeels verloren. AEC als zodanig verdween dus al in 1975 maar wordt nog steeds gewaardeerd door de echte kenners en historici. Al was het maar om die geweldige Routemaster die indertijd voor de Britse busindustrie een revolutionair type bus was dat voor zijn tijd heel simpel te onderhouden was en ook nog eens loei betrouwbaar. Made in England voor bedrijven als AEC hun tweede natuur. O wee, wat is er in de loop der jaren toch veel verloren gegaan daar aan de overkant van het Kanaal…. (Beelden: Archief Yellowbird)

Talent uit bekende familie…

Talent uit bekende familie…

Wie wel eens naar de Britse serie Silent Witness heeft gekeken weet dat ergens in het verleden van die reeks een nieuwe speelster opduikt in de vorm van Dr. Nikki Alexander. Een slanke blondine die volgens het verhaal afkomstig is uit Zuid-Afrika en er dwars door de serie heen een behoorlijk heftig liefdesleven op na houdt. Ook met collega’s bij het pathologisch onderzoekcentrum waar zij actief is, beperkt het werk zich niet alleen tot het snijden in lijken. Deze rol wordt met verve gespeeld door de Britse actrice Emilia Fox, die haar talenten bepaald niet van een vreemde mee kreeg.

Haar vader is Edward Fox en dat is een zeker in het Verenigd Koninkrijk erkend en groot acteur. Meer leden uit haar familie staan op toneel of voor de camera dus het is niet zo vreemd dat ook zij voor dit vak koos. Naast haar rol in Silent Witness speelde ze in talloze series en films, maar maakte ook furore op het toneel. Ze is actief vanaf 1995 tot op de dag van vandaag. Haar liefdesleven is in het echt trouwens ook aardig turbulent met afgebroken verlovingen, scheidingen en een kind van weer iemand anders.

De in Londen woonachtige actrice valt mij altijd op door haar wel erg ranke gestalte. Gekoppeld aan haar lengte van 1.65m is ze typisch Brits van uiterlijk en was ik er van overtuigd dat ze ofwel veganiste was of op een streng dieet van gras en hondenbrokken leefde, maar niets is minder waar. Emilia Fox is een normale eetster maar kan kennelijk alles hebben zonder een grammetje aan te komen. Ze is wel druk met de bescherming van haar zeer witte huid, en doet er alles aan om niet ongebreideld in de zon te verkeren. Daarnaast is ze nogal sportief, traint zich wild en neemt vooral ook de tijd om voor haar dochter te zorgen. Koffie is haar verslaving. Nou dat is anders dan de gemiddelde Brit, want die zweert toch meer bij thee zou je denken. Voor haar rol in Silent Witness had ze het geluk dat de studio waar die reeks wordt opgenomen op 5 minuten lopen van haar huis gevestigd was. Dat scheelt toch veel… Een opvallende dame die intussen 49 jaar oud is en zo te zien nog vele jaren haar carriere zal kunnen uitbouwen. Er zijn slechtere voorbeelden van erfopvolgers binnen een familie. (Beelden: Internet)