Voor ooit katholiek opgevoede types zoals ik was Petrus de man van de toegangspoort tot de Hemel. Een mooi beeld vanuit het jeugdig perspectief van een toen nog overtuigd gelovig kind dat er ergens achter die wolken iemand op een oude krakende zetel zat te wachten tot jij in je zielsvorm langs zou komen. Net als miljoenen mensen voor je en even zo velen na jou. En Petrus zou dan na aankomst beslissen over jouw lot. Hij wees de weg naar drie opties (katholieke geloof is daarin uniek..). Je kon meteen door de Hemelpoort en kwam aan de zijde van Christus en diens vader in een goddelijk paradijs terecht. Nooit meer zorgen, altijd licht. Wat je daar als zielsgelukkig mens mee moest weet ik niet, maar voor een kind was het aardig overtuigend om tenminste een soort van net leven te leiden.
Had je de pech dat je met foute vrienden omging of dat je te veel hield van vleselijke lusten dan wel materiele zaken, was de kans groot dat Petrus je terug verwees naar het zogeheten Vagevuur waar je een soort stoomcursus netheid en gelovig zijn kon ontvangen, opgelegd door overleden nonnen of engelen die stage liepen daar. Mocht je dan berouw tonen en je alsnog wijden aan dat wat God van je verlangde ging je in tweede termijn weer terug naar Petrus en deed die de deur naar optie 1 voor je open. De derde verwijzing was de ergste. Dan was je pas echt een zondaar geweest en stuurde Petrus je rechtstreeks naar de Hel. Een vurige optie en geen weg meer terug.
Voor ons kinderen was dat best iets om bevreesd voor te zijn, want ook wij deden wel eens dingen die niet konden. We waren brutaal tegen onze ouders of we aten geen spruitjes…. Later begreep ik dat die Hel vooral bedoeld was voor hen die op joden hadden gejaagd tijdens de oorlog, hun vrouwen hadden vermoord, alleen maar bezig waren geweest met mensen afzetten en bedriegen maar vooral ook dat geloof overboord hadden gemikt en waren gaan leven volgens de normen van de Duivelskerk. De knoet zat er aardig op bij de katholieken en nog steeds staat die Petrus spreekwoordelijk voor de poort tot de Hemel. In werkelijkheid was hij de rots waarop Christus zijn nieuwe kerk zou bouwen. De man was een van de 12 apostelen, verloochende zijn meester bij diverse confrontaties met vijanden van Jezus maar werd uiteindelijk tot de allereerste Paus van het nieuwe christelijke geloof. En dat nog tijdens de dagen van de wrede Romeinse keizer Nero.
Niet meteen de fijnste periode in de menselijke geschiedenis. Daarnaast heette die Petrus vroeger ook nog Simon of Simeon, dus deed aan identiteitsfraude. Neemt niet weg dat hij binnen de grote Kerk van Rome een bekende naam is geworden en de centrale basiliek in Vaticaanstad naar hem is genoemd. Na hem kwamen diverse (al dan niet zelf benoemde) Pausen op de christelijke troon, velen van hen zijn ons nu onbekend. Petrus zelf kwam gruwelijk aan zijn eind, want het christelijke geloof was toen nog niet meteen goed ingevoerd bij de Romeinen. Neemt niet weg dat hij wellicht toen al die troon in kon nemen en zijn moordenaars als eerste daders naar die beruchte Hel heeft gestuurd. Blijft een mooi verhaal zoals er vele zijn in de beste katholiek/christelijke tradities. Ik zelf raakte als jong ventje van het gelovige spoor af toen ik ontdekte dat er op Aarde wezens rond liepen die vaak heel aantrekkelijk waren en waarmee je ook een heleboel lol kon maken. De gang naar de kerk werd minder en minder. Dan is het wel duidelijk waar ik wellicht ooit zal eindigen. Dan maar hopen dat die stage lopende engelen er zijn om me een bijspijkercursus te geven. Mocht ik de kans krijgen zal ik dat dan laten weten. Kans is klein, ik weet het, maar toch. Voor nu…ik hoop dat eenieder dit blog leuk genoeg vond om het te lezen…. (Beeld: Internet/prive)
Het was mooi voorjaarsweer, die wonderlijk verlopen maandag in maart toen wij besloten om ergens tijdens een lange wandeling door onze mooie maar drukke stad, op een terrasje in een wijk aan de rand van het centrum neer te strijken en te genieten van thee en zon. Dat terrasje lag uit de wind en dat scheelde veel. Ware het niet dat naast ons net een wat gezette en middelbare dame in discussie ging met een wat vettig ogende oudere heer die naast haar ging zitten en meteen een sigaret opstak. De ellende van terrassen tegenwoordig. Binnen in de horeca mag niet gerookt worden, dus zitten die notoire rokers buiten. En blazen hun uitlaatgassen vrolijk richting de al dan niet rokende mede-genieters van dat terras. Hij bleek een kettingroker van de ergste soort. De ene na de andere sigaret stak hij aan, zelfs tijdens het drinken van zijn koffie en eten van zijn broodje hield hij een brandende sigaret tussen zijn vingers. De dame wond zich daar flink over op. ‘Snapte hij dan niet dat anderen er last van hadden? En wist hij niet dat roken schadelijk was?!’ Nou hij had het antwoord daarop paraat. ‘Een kwartier in de uitlaatgassen van het verkeer en je kon wel een half jaar stevig roken!’ Zo was zijn luid verkondigde en ongetwijfeld zelf bedachte stelling. Die van geen meter klopt uiteraard maar de dame deed zuchten, opstaan en op een andere plek neerstrijken. De man keek triomfantelijk rond of er nog meer mensen in discussie wilden.
Hij was overigens de enige roker op dat moment en die plek. Maar stak er nog maar weer snel eentje op. Het zij hem gegund. Maar ook wij hadden last van zijn rook. Gelukkig konden al wij al snel verder met de wandeling. We keken nog eens naar hem om. Een oudere man, in een vettige regenjas, gehoorapparaat in zijn rechter oor, ongekamd haar. Vermoedelijk alleen thuis en nu op het terras lekker aan het genieten van wat hij de ultieme vrijheid zou benoemen. Maar zich nauwelijks of bewust niet bezighoudend met wat anderen van zijn gedrag vonden dan wel dat zij er last van hadden. Wonderlijke types toch. En helaas zo regelmatig voorkomend. Altijd met een excuus, dat het met de schadelijke gevolgen wel meeviel, dat andere vormen van vervuiling ook zo heftig waren etc. En compleet voorbij gaande aan het feit dat juist rokers door de meest vreselijke ziekten worden getroffen omdat die gewoonte (of verslaving) nu eenmaal bewezen levensverkortend werkt. Wij liepen verder. In marstempo. Die dag meer dan 16km. Dwars door de mooie stad die de onze is. Met al zijn uitlaatgassen. Maar we genoten toch. En hadden weer een nieuwe stelling gehoord die leidde tot dit blogverhaaltje…
Altijdmijnmening 