We mochten niks van de vorige regering, want het virus, en dus was Nederland aardig op slot gedraaid. Oorzaak en gevolg intussen wel bekend.
Maar ja, wat moet je dan als je de dringende behoefte voelt om een paar miniatuur kunstwerken te kopen op gebied van jouw persoonlijke interesses. Ik kon niet even naar dat lekkere winkeltje in Aalsmeerderburg, niet op zoek bij specialisten, ik mocht niet naar Duitsland waar ze vaak aardige zaken voor me hebben en als het ging om leeswerk mochten we ook niet naar de welbekende boekhandels waar ik zo heerlijk kan neuzen voor die of die titels. Dus, leg je oor te luisteren en zoek het op basis van advies online. Nou dat was een leerschool. De zaken die ik wilde hebben, dit keer ging het om wat piepkleine maar erg fraaie vliegtuigmodellen, zocht ik het eerst op de website van die favoriete winkel in Aalsmeer.
Prachtige site, werkte snel en goed en al snel was mijn piepkleine ‘winkelwagentje’ gevuld. Toen kwam de truc. Bij betalen zag ik dat die lui voor verzenden meer dan 10 euro rekenden. Voor een afstand van net aan 16 km. Dat werd hem dus niet. Op naar iets anders. Ali Express. Veel van de verzendingen gratis, maar wat een waardeloze website met onvoorstelbaar vreemde prijzen. Je kunt er op afstuderen. Maar dat wilde ik natuurlijk niet. Wel mijn verlangde spullen. Volgende website, Bol.com. Nou daar kom je ook bedrogen uit, want die hebben dan weer net niet wat ik zocht. Net zo min als de trouwens aardig prijzige Amazon. Nee, van die warenhuizen-on-line moet ik het net zo min hebben als van de vroegere V&D of Hudson Bay. Dan maar op zoek naar de fabrikant van dat spul in Duitsland. En ja hoor, prima website, alles goed geregeld, gratis verzendkosten. Dus besteld, betaald en even wachten op de beloofde bevestiging van bestelling. Die kwam niet.
Nou ja, na een rappel van mijn kant een week later. Wederom geen echt antwoord, meer een melding dat het pakket bij de Duitse post lag. Track & Tracenummer en linkje er bij. Leek mooi. Maar daar bleef het bij. Drie weken lang bewoog er niets meer. Ik werd het zat. Weer een rappel, in mijn beste Duits. Waar blijven mijn spullen? De Duitse post liet niets van zich horen, de fabrikant ook niet. Tot, op de 22e februari. Er werd aangebeld, ik opende de voordeur, en daar stond het pakje. Bezorger intussen verdwenen. Wonderlijk. Blij natuurlijk, maand onderweg geweest. Nadat ik de spullen had uitgepakt, en in de bijpassende vitrine geplaatst kwamen de diverse berichtjes van de Duitse post. Het pakket was onderweg, een dag later, het is bezorgd en wij staken de informatievoorziening….. Van de fabrikant moet het antwoord nog steeds komen. Het kan verkeren. Maar dan de verrassing. Drie dagen later, nog een pakket. Zelfde afzender, idem qua inhoud. Zonder aankondiging. Gewoon een vervangende set, kennelijk vanuit de gedachte dat die eerste verloren was gegaan. Wie het weet mag het zeggen. Eerlijk als ik pleeg te zijn maar weer geschreven naar de afzender. Duur cadeautje… Dank daarvoor. Maar moet wellicht weer retour?? Voor mij is dat online kopen dus niet zo’n geweldige gedachte. Maar voor anderen vast wel. Wie ook het een of het ander meemaakte mag het zeggen. Ik ben benieuwd…… Hoe dan ook zijn de modellen prachtig. En daar ging het me om…. (beelden: Yellowbird)
De locatie is meer dan geweldig. Langs de boorden van de Amstel, net voor de grote bocht van de voormalige naamgevende rivier de stad in. Waar tot en met 1965 een gasfabriek de wijken in de omgeving voorzag van energie. Die gasfabriek was tot de komst van de zgn. Utrechtsebrug die Amsterdam-Zuid met de nieuwe A2 verbond, bereikbaar met een Gemeentepont. Kortom historische grond. Een van de nog bestaande panden van die gesloopte fabriek was het zgn. ‘Ingenieurshuis’ dat werd bewoond door de directie van de er achter staande gasfabriek. Daarna werd de woning in gebruik genomen door een kunstenaar die het historische pand tot en met 2008 bewoonde. Daarna kreeg het een andere bestemming, de meest recente een fraai en klassiek ingericht restaurant. Met de bijpassende naam tHuis aan de Amstel.
Een onderdeel van de keuken bevindt zich in het hokje van de vroegere portiers, het hek om het terras doet ook historische links vermoeden. Kortom, met die lokatie is weinig mis. Maar waar het bij horecazaken om gaat is toch ook de service, ofwel de bediening. En die was tijdens ons bezoek op een zonnige junidag buitengewoon ineffecient. Een man van een jaar of 45 en een jonge dame bedienden de (vele) gasten op de diverse terrassen. Dat je dan even geduld moet hebben is logisch, maar exact 15 minuten wachten op iemand die een bestelling op komt nemen?? Daarna bleek dat de betreffende man niet goed had geluisterd, zelfs diverse malen op en neer moest lopen om correcties uit te voeren op zijn oorspronkelijke werk. Jeminee, je moet wel vergevingsgezind zijn om daar een goed cijfer op los te laten. De jongedame (zijn collega) bleek daarbij flink slimmer.
Die deed alles met een (zoals dat tegenwoordig gaat) mobiel computertje en liep ook echt een teentje sneller. Al met al geen beste eerste indruk. Maar dat uitzicht, de sfeer, het idee dat je hier buiten zit maar toch ook gewoon binnen de Ring. Een lokatie die je alleen daarom al met een 10 zou moeten beoordelen. Maar door die gebrekkige bediening niet boven de 7 uitkomt. Daar doen de klassiek ingerichte toiletten (brandschoon) niets aan af of voegen er helaas niets aan toe. Want als ik slechts voor het pand zou komen zou ik eerder naar een museum gaan. Nog even oefenen daar aan de Amsteloever, maar een aanrader is het wel…Zeker voor mensen die even een zakelijke meet-and-greet willen organiseren of op het gemakkie willen werken aan een rapport dat morgen klaar moet zonder gedoe met collega’s. Daar heeft men in dit fraaie pand meer dan voldoende ruimten voor beschikbaar. En je hoeft niet bang te zijn dat men je snel weg zal werken. Dat lukt hier gewoon niet.,..(Foto’s: Yellowbird/Photo)
We vonden de jonge mensen die ons bedienden in eerste instantie nu niet bepaald efficiënt of snel toen we neerstreken op het enige terras dat het centrumpje van Nieuw-Lekkerland rijk is. Op onze tocht langs de Lek en door de Alblasserwaard hier toch maar even een tussenstop gepland bij mooi weer. Moest kunnen en onder een parasol op een rustig pleintje leek het goed toeven. Toch bleef die bediening wat traag. Soms stonden er twee meiden naast ons. Een van de twee had de bestelling opgenomen, maar was kennelijk een deel vergeten. Dat werd uiteindelijk prima door de tweede opgelost. De reden kwam al snel naar voren toen we op een stuk papier aan de wand lazen dat deze Lunchroom werd gerund door Dagbesteding Alblasserwaard, een jonge organisatie die zich inzet om mensen met een verstandelijke beperking zinvol en leuk werk te bieden. Volgens de organisatie was dat tot nu toe goed gelukt. Ik moet zeggen dat wat we besteld hadden erg lekker was. En de meiden wel bijster vriendelijk. Een van de (jonge) dames die toezicht hielden op de te helpen jonge meiden kwam later naar buiten en vroeg of alles naar wens was en schrok toen een van de bestellingen kennelijk niet was wat we hadden opgegeven. Maar dat was onze eigen schuld. Moet je maar keuzes maken! Plein10 was de naam van het Eetcafé en ik moet zeggen er was maar weinig mis mee. Toiletten keurig verzorgd, de geboden hapjes en drankje voor de bakker, net als de prijs. Kunnen veel tentjes met ‘normaal’ personeel een voorbeeld aan nemen. Rapportcijfer: 8,5!
Altijdmijnmening 