In die jaren was er nog een fenomeen dat de aandacht vroeg van de werkenden op Schiphol; de eerste klagers en actievoerders afkomstig uit dorpen en steden in de omgeving. Opgejut door mensen die over alles klagen en dan direct deden of elke lichamelijke kwaal werd veroorzaakt door overvliegende vliegtuigen (anno nu is daar weinig in veranderd zo lijkt het) kwamen er steeds meer harde confrontaties met de economische motor waar men vaak zelf gekozen vlakbij was gaan wonen. Daarbij schuwde men geen middel, Liet ballonnen op in aanvliegroutes, stond gillend bij de vertrek/aankomsthallen met borden te zwaaien en zette aan tot nog veel meer geweld om maar van die vliegtuigen af te komen. Bij mij maakte dat ‘moordneigingen’ los, want de meeste argumenten gingen nergens over en ik zag mijn baan al verdwijnen als de overheid had besloten om Schiphol’s groei af te remmen ten gunste van de nachtrust van enkelingen.
Nu schreef ik al in verschillende branche gerelateerde bladen, maar dat was me niet genoeg. Dus zette ik in 1972 een beweging op touw die een aantal jaren strikt verbonden zou blijven aan de doelstellingen om de luchtvaart vanuit een positieve zin te promoten. Niet dat die industrie dat niet zonder onze initiatieven zou kunnen, maar men omarmde deze wel. En dat gaf ons wat geld in de oorlogskas waarmee we o.a. exposities organiseerden die jaarlijks werden gehouden. In eerste instantie ten kantore van de werkgever. Tot twee keer toe stond Baas Breems zeer vrijgevig toe dat we dit deden. En was hij zelf aanwezig omdat hij het wel een aardig initiatief vond en meteen een ideale gelegenheid wat relaties te ontmoeten. De derde maal deden we dit toch maar liever in een flink grotere ruimte onder in het toenmalige Vrachtgebouw waardoor we veel meer uitstallingsmogelijkheden kregen. Luchtvaartmaatschappijen, het Aviodome, maar ook vliegtuigfabrieken deden graag mee.
En we trokken er honderden mensen mee. Ook uit de omgeving. Deze beweging leidde tot een Stichting die middels films, dia’s, modellen en de nodige voorlichting, maar vooral een eigen magazine onze boodschap uitventte. Luchtvaart is niet alleen herrie, het houdt ook een groot deel van de omgeving aan het werk en wie daar niets mee heeft moet maar verhuizen. Een credo dat ik nu, in 2020, nog steeds huldig. Dat magazine was nog wel een dingetje. Want we maakten het in eerste instantie met behulp van een bevriende relatie (een klant van ons bedrijf) met een drukkerij in de bunkers van IJmuiden. Later werd het grootser aangepakt en werd het een tweemaandelijks blad, weer later tien keer per jaar.
Je schreef dan zelf de teksten en schoot foto’s, maakte op, niette het geheel desnoods, deed de wikkels voor de postadressen en nam een stapel onder de arm die je dan zowel op Schiphol en omstreken, en ook bij alle luchtvaartbedrijven in Amsterdam uitdeelde. Adverteerders betaalden een groot deel van de kosten. En elk jaar een tentoonstelling die we in de laatste jaren hielden in het Aviodome op Schiphol en via alle mogelijke media bekend maakten. Het vrat vrije tijd, maar was de moeite waard. De halve vriendenkring nam er aan deel, en op enig moment hadden we zelfs een bestelwagentje met opschriften waardoor we de dozen met bladen nog sneller distribueerden. De Stichting Fidimo en haar magazine Stabilo werden zo bekend dat we het volhielden tot en met 1991. Ik was toen intussen al lang van Schiphol overgestapt naar de autowereld. Maar in 1975, even terug in de tijd regelde ik in dat kader al een Skoda Coupe die uitgestald werd in een grote container van Seaboard World Airlines die naast het Aviodome werd geparkeerd. Resultaat, een van de beheerders van dat museum kocht meteen zo’n Skoda. Zaken gaan soms zoals ze moeten. En mijn werelden liepen vaak wat door elkaar heen. En ik hield er van om vele bordjes omhoog te houden in die jaren. Of het aan ons lag of aan het feit dat de vliegtuigen wat stiller werden, het extremisme verdween wat en wij maakten in de jaren daarna nog wel die magazines, maar deden geen exposities meer. De tijd ontbrak. Eigenlijk best jammer. (Beelden: Yellowbird archief)
Stel nu eens dat ik u met cijfers ondersteund zou vertellen dat de mestbelasting door honden zo groot is dat er maar een oplossing is om tot een grote verbetering van dat probleem te komen. Uitbannen van de diersoort. Niet meer voortplanten! En dat bericht werd dan in de media verspreid als waarheid…..zou u dat geloven?? O ja? Dan bent u bijna net zo naief als al die mensen die maar blijven geloven dat de luchtvaart in ons land een grote rol speelt bij de milieuvervuiling en uw leefomgeving bedreigt. Er is een kleine maar fanatieke groep mensen die dit al decennia lang volhoudt ondanks dat er wetenschappelijk is bewezen, maar dan wel vanuit meer neutrale positie, dat hiervoor helemaal geen bewijs te leveren valt. Toch willen die milieufanaten die de media bewerken alsof deze door hen worden betaald, ons dat maar blijven doen geloven. Wonderlijk. Daarbij spreekt men vaak ‘namens omwonenden’. Daarbij wordt vergeten dat men spreekt namens een zeer klein deel van die omwonenden. Het gross daarvan vindt het allemaal best dat er een vliegveld is dat zorgt voor economie, werk, inkomen, nieuwe woningen etc. En mij is als direct omwonende nog nooit om mijn mening gevraagd door die verblinde fanatici! In al die jaren dat ik hier woon niet.
Die zorgt er voor dat bijvoorbeeld de vleesconsumptie stijgt en daardoor de uitstoot van de agrarische sector, de industrie, maar zeker ook de enorme drang om goederen op elk moment van de dag te kunnen bestellen om die dan binnen 24 uur thuis bezorgd te krijgen. Ook die milieugekken gebruiken het internet. Waarvan de enorme computers meer stroom verbruiken op een dag dan een grote stad als Amsterdam in een week. Mensen die geboren zijn in een tijdperk waarin het niet meer op kan, en in steeds grotere steden gaan wonen die op zich al een aanslag zijn op het milieu van heb ik jou daar. Men wil van het gas af maar vergeet dat het alternatief financieel onhaalbaar is.
Leugenaars die milieuvriendelijk gedrag koppelen aan een opgedrongen schuldcomplex bij mensen die dat gedrag voor die kleine groepen moeten gaan betalen. Want terug naar de postkoets of trekschuit zit er echt niet meer in. Nog los van het feit dat paarden niet meer mogen worden benut voor dat doel, vanwege die andere actiegroep, de Partij voor de Dieren.
Kortom, laat je niet beduvelen. De luchtvaart is maar een relatief kleine vervuiler. Wie er geen last van wil hebben in de vorm van lawaai doet er goed aan in de Noordoost-Polder of wellicht in Oosterwold te gaan wonen. Stiltegebieden zonder weerga. Maar als je hier in of rond Amsterdam komt wonen en werken (voor zover geen uitkering voorhanden) mekker dan niet en accepteer dat bij economische ontwikkeling ook nadelen behoren te bestaan. En die ontwikkeling zorgt voor honderdduizenden banen. Voor perspectief en de uitkeringen die de actievoerders zelf kennelijk krijgen. Anders hebben ze geen tijd voor deze onzin. En ja…ik word steeds bozer over al die leugens en de media die er als schoothondjes achteraan lopen. Journalistiek is geen beroep meer kennelijk. Linkse propadandist zijn wel. Ook al weet je dat de meerderheid van de bevolking daar helemaal niet voor koos of kiest. Maar dat is een andere discussie…. (Beelden: Yellowbird Photo/internet) 
Met name linkse en groene fracties in onze samenleving laten niet af om alles wat modern is en neigt naar wat zij zien als uitstoot te veroordelen en het liefst in de ban te doen. Denk maar eens aan de auto, het vliegtuig, schepen, onze Cv-ketels, open haarden, scooters, vrachtwagens etc. Men denkt in die kringen vaak in termen als windmolens, duurzaamheid, milieu, belasting etc. Zonder daarbij enig inzicht te hebben in feiten en cijfers. Nou ja, men produceert vaak eigen cijfers. Men luistert naar de mening van mensen die menen dat ze ergens last van hebben, men zoekt trouble-spots op en gaat er dan vanuit dat dit voor de hele wereld zo geldt. Ik heb er al vaker op gewezen, met belastingmaatregelen verduurzaam je onze samenleving niet. Je kunt wel denken dat elektrische auto’s de oplossing zijn van het uitstootprobleem, maar dan moet je ook zorgen dat straks 8 miljoen van die dingen zonder dat ze aan het stroomnet hangen als nu bestaat, het milieu niet vervuilen. Wat ze natuurlijk wel doen.
Maar dat willen ‘we’ liever niet zien kennelijk. We wijzen naar sectoren waar we van denken dat ze enorm vervuilen. Zoals de luchtvaart. Want die grote toestellen, dat moet wel enorm veel uitstoten. Dat klopt als je er bij de start recht achter staat uiteraard. Maar in de totale uitstoot voor ons land gaat het om peanuts. Een vliegtuig vliegt namelijk, en dus is dat spul wat ze uitstoten ook snel op andere hoogten verwaaid of het land uit. En dat grensoverschrijdende geldt ook voor veel van die andere meetwaarden. Het waait ons land gewoon binnen. Of we dat nu leuk vinden of niet. Zelfs als we 100% op schone energie zouden kunnen omschakelen hier, de landbouw beteugelen, de industrie uitbannen, vliegtuigen vervangen door zeilschepen en de trekschuit het werk van de autobussen weer laten doen, komt er nog steeds uitstoot voor. Het groene ideaal is in de praktijk dus volkomen onbereikbaar. Echt, dat komt nooit meer goed. Ook niet via milieubelastingen. Die trouwens in de praktijk zelden worden gebruikt voor verbetering van dat milieu. Net zoals de autobelastingen niet worden gebruikt voor verbetering van het wegennet. Nee, die gelden gaan naar het openbaar vervoer, de trein, windmolens etc. Symboolpolitiek dus. Laten we vooral verduurzamen waar het nodig of handig is. Maar stop nu eens met die flauwekul en bezorg ons Nederlanders niet constant een schuldgevoel. Dat is onterecht en volstrekt onnodig. Of geef het goede voorbeeld. Kom te paard naar je werk, gekleed in linnen of berenvel, zonder make-up, en ga wonen in een hutje op de heide. Zonder verwarming uiteraard. Pas dan ben je oprecht en eerlijk. Nu niet!
Altijdmijnmening 