In die jaren was er nog een fenomeen dat de aandacht vroeg van de werkenden op Schiphol; de eerste klagers en actievoerders afkomstig uit dorpen en steden in de omgeving. Opgejut door mensen die over alles klagen en dan direct deden of elke lichamelijke kwaal werd veroorzaakt door overvliegende vliegtuigen (anno nu is daar weinig in veranderd zo lijkt het) kwamen er steeds meer harde confrontaties met de economische motor waar men vaak zelf gekozen vlakbij was gaan wonen. Daarbij schuwde men geen middel, Liet ballonnen op in aanvliegroutes, stond gillend bij de vertrek/aankomsthallen met borden te zwaaien en zette aan tot nog veel meer geweld om maar van die vliegtuigen af te komen. Bij mij maakte dat ‘moordneigingen’ los, want de meeste argumenten gingen nergens over en ik zag mijn baan al verdwijnen als de overheid had besloten om Schiphol’s groei af te remmen ten gunste van de nachtrust van enkelingen.
Nu schreef ik al in verschillende branche gerelateerde bladen, maar dat was me niet genoeg. Dus zette ik in 1972 een beweging op touw die een aantal jaren strikt verbonden zou blijven aan de doelstellingen om de luchtvaart vanuit een positieve zin te promoten. Niet dat die industrie dat niet zonder onze initiatieven zou kunnen, maar men omarmde deze wel. En dat gaf ons wat geld in de oorlogskas waarmee we o.a. exposities organiseerden die jaarlijks werden gehouden. In eerste instantie ten kantore van de werkgever. Tot twee keer toe stond Baas Breems zeer vrijgevig toe dat we dit deden. En was hij zelf aanwezig omdat hij het wel een aardig initiatief vond en meteen een ideale gelegenheid wat relaties te ontmoeten. De derde maal deden we dit toch maar liever in een flink grotere ruimte onder in het toenmalige Vrachtgebouw waardoor we veel meer uitstallingsmogelijkheden kregen. Luchtvaartmaatschappijen, het Aviodome, maar ook vliegtuigfabrieken deden graag mee.
En we trokken er honderden mensen mee. Ook uit de omgeving. Deze beweging leidde tot een Stichting die middels films, dia’s, modellen en de nodige voorlichting, maar vooral een eigen magazine onze boodschap uitventte. Luchtvaart is niet alleen herrie, het houdt ook een groot deel van de omgeving aan het werk en wie daar niets mee heeft moet maar verhuizen. Een credo dat ik nu, in 2020, nog steeds huldig. Dat magazine was nog wel een dingetje. Want we maakten het in eerste instantie met behulp van een bevriende relatie (een klant van ons bedrijf) met een drukkerij in de bunkers van IJmuiden. Later werd het grootser aangepakt en werd het een tweemaandelijks blad, weer later tien keer per jaar.
Je schreef dan zelf de teksten en schoot foto’s, maakte op, niette het geheel desnoods, deed de wikkels voor de postadressen en nam een stapel onder de arm die je dan zowel op Schiphol en omstreken, en ook bij alle luchtvaartbedrijven in Amsterdam uitdeelde. Adverteerders betaalden een groot deel van de kosten. En elk jaar een tentoonstelling die we in de laatste jaren hielden in het Aviodome op Schiphol en via alle mogelijke media bekend maakten. Het vrat vrije tijd, maar was de moeite waard. De halve vriendenkring nam er aan deel, en op enig moment hadden we zelfs een bestelwagentje met opschriften waardoor we de dozen met bladen nog sneller distribueerden. De Stichting Fidimo en haar magazine Stabilo werden zo bekend dat we het volhielden tot en met 1991. Ik was toen intussen al lang van Schiphol overgestapt naar de autowereld. Maar in 1975, even terug in de tijd regelde ik in dat kader al een Skoda Coupe die uitgestald werd in een grote container van Seaboard World Airlines die naast het Aviodome werd geparkeerd. Resultaat, een van de beheerders van dat museum kocht meteen zo’n Skoda. Zaken gaan soms zoals ze moeten. En mijn werelden liepen vaak wat door elkaar heen. En ik hield er van om vele bordjes omhoog te houden in die jaren. Of het aan ons lag of aan het feit dat de vliegtuigen wat stiller werden, het extremisme verdween wat en wij maakten in de jaren daarna nog wel die magazines, maar deden geen exposities meer. De tijd ontbrak. Eigenlijk best jammer. (Beelden: Yellowbird archief)
Altijdmijnmening 
Die protestdemonstraties herinner ik me nog, ik kan niet zeggen of ik meeleefde of tegen ze was. Naast de beroepsklagers stonden ook mensen die niet zoveel keus hadden en blij waren met een woning te dicht bij Schiphol en toen pas merkten wat dat inhield.
Hoe dan ook, het geluid was harder dan nu.
Ook lijkt men er aan gewend te zijn. Nu Lelystad nog.
LikeLike
Ook voor Lelystad geldt hetzelfde. In een omgeving waar 35% van de bevolking werkloos is of aan een uitkering hangt is een grote werkgever van groot belang. Immers het heeft ook invloed op hotelwezen, vervoer, wegenbouw, mkb etc. Zij die klagen over de evt. overlast van dat vliegveld vergeten dat het er al ligt sinds de jaren zestig. En dat expansie altijd in de doelstellingen lag. Vaak klaagt men op voorhand, maar woont bijvoorbeeld in Deventer. Ik snap dat nooit zo…
LikeGeliked door 1 persoon
Protestdemonstraties zijn van alle tijden. Of het nu tegen vliegtuigen of tegen windmolens gaat. De argumenten zijn meestal ongegrond, maar daar hebben ze geen oor voor.
LikeLike
Mij blijft opvallen dat mensen wel kiezen voor wonen in een drukke omgeving maar daarna trachten die omgeving aan te passen aan hun persoonlijke voorkeuren. Dus je gaat wonen bij een vliegveld en streeft daarna tot sluiten van dat vliegveld. Dan mis je toch een paar IQ-genen naar mijn mening..
LikeGeliked door 1 persoon
Volledig mee eens.
LikeGeliked door 1 persoon
Je stapt wel érg makkelijk over de klachten van geluidsoverlast heen want veel van de oorspronkelijke bewoners hebben niet in kunnen schatten hoeveel overlast vliegtuigen later zouden gaan geven. Maar gelukkig hebben alle protesten toch wel enige invloed gehad en werd er wél gewerkt aan minder lawaai.
LikeLike
Wie in deze omgeving gaat wonen, weet dat er een vliegveld ligt, snelwegen, dat er treinen, trams en metro’s rijden en dat een stad met (opgeteld) meer dan een miljoen mensen meer geluid produceert dan een dorp met alleen een slager en een kerk. De plannen van Schiphol voor banen en gebruik daarvan stammen uit 1948, ik heb dat hier al eens eerder uitgelegd. Wie daar dus is gaan wonen in de aanvliegroute kon dit weten. In 1972-76 toen extreme actiegroepen (de basis voor Groenlinks van nu) keiharde en gevaarlijke acties uitvoerden zette ik daar iets tegenover. Is er veel veranderd? Nee! De omringende gemeenten bouwden vrolijk door. En vergrootten zo het probleem en protest. Ook al zijn de vliegtuigen van nu, hoewel flink groter, ook een heel stuk stiller geworden. Indertijd haalde een Boeing 707 nog 125 dB, tegenwoordig doet een 787 nog geen 90dB en dat scheelt een heel stuk….
LikeLike
Ja ik weet dat jij er zo over denk, ik blijft dat toch iéts te kort door de bocht vinden omdat men vroeger niet de grote vlucht die het vliegverkeer zou nemen kon voorzien. Zelfs al zitten er wel waarheden in je verhaal heb ik wél begrip voor de tegengeluiden die gelukkig ook wel iets positiefs uitgehaald hebben. Maar we zijn het niet helemáál eens en dat hoeft gelukkig ook niet.
LikeLike
Ik verwijt met name overheden in de omgeving dat ze vooral vanuit politiek gewin hebben gebouwd op plekken waar dat echt niet kon. Waar ze konden verwachten dat er ellende van zou komen. Is dat alleen rond Schiphol zo? Nee hoor. Ik zie het nu weer. Langs de A1 van Amsterdam naar Muiden bouwt Weesp hele villawijken tot dichtbij die snelweg. Het geraas van het verkeer is goed te horen. Maling daaraan. Woningen moeten er komen. De protesten zijn op voorhand al in te plannen. Zag je ook in de uiterwaarden langs de rivieren. Gewoon bouwen, tot het water kwam en mensen daar huis en haard verloren of dreigden te verliezen. Ik zie het bij spoorbanen maar ook daar waar de overheid meent dat een windmolenpark zo’n aanwinst is voor het landschap. De omwonenden gaan (terecht) mekkeren, maar delven veelal het onderspit. In het geval van Schiphol willen diezelfde omwonenden precies dat bereiken. Maar met een verschil, zij kozen er voor daar te gaan wonen. Schiphol lag er al tientallen jaren. En dat poets je niet even weg…
LikeLike
Bij jouw herhaling van argumenten zou mijn reactie ook een herhaling zijn dus dat is niet zinvol. maar gelukkig heeft zowel jouw als mijn mening geen belang in de dit soort zaken.
LikeLike
Nou…juist het feit dat ik vond dat de mening van de ‘industrie’ en bedrijfstak er wel toe deed, het gaat in totaal al snel om 100.000 banen of meer, richtte ik toen met kornuiten een stichting op die de economische belangen voor het voetlicht bracht. En dat leidde weer tot veel plezier. Extremisme moet je altijd duiden en stuiten. Wie in het westen van het land woont moet rekening houden met overlast door omgevingsfactoren. Blijft mijn standpunt. Wil je dat niet moet je zelf verhuizen. Er is veel stiltegebied te vinden in NL…maar niet rond Schiphol. Logische conclusie…
LikeLike