Tagarchief: ruilen

De echte verzamelaar….

Posted on by • Geplaatst in Prive • Getagd , , , , , , , , , , , , , , • 4 reacties

Aan het einde van een kalenderjaar inventariseer ik altijd mijn collecties en zie dan wat ik kocht, verkocht of ruilde met medeverzamelaars. En het batig saldo blijft me altijd verbazen. En ik weet vrijwel zeker dat dit geldt voor elke verzamelaar in de breedste zin des woords. Of het nu gaat om automodellen of sigarenbandjes of beeldjes van engelen, die laatste  nieuwe of net onbereikbaar geachte is altijd het meest bijzonder. Is natuurlijk niet zo, maar voelt vaak wel zo. Echte verzamelaars weten wat er te koop is, wat nieuw uitkomt en ook welk stuk ze perse willen toevoegen aan hun al dan niet grote verzameling. Elk TV-programma dat gaat over het fenomeen neem ik natuurlijk tot me. Al was het maar om te zien dat het ‘altijd nog erger of gekker kan’. En echt, dat kan het! In mijn eigen verzamelgebied ben ik weliswaar een breedverzamelaar, maar numeriek echt geen grote als ik soms zie wat anderen bij mekaar harkten door de jaren heen.

Mensen met 25.000 stuks automodellen van een enkel merk zijn geen uitzondering meer. Nou, ik kom daar echt niet bij in de buurt. En bij de meeste verzamelaars van dit specifieke spul komt het vaak voort uit een verlangen naar vroeger. Iets bewaren van wat we vroeger zoal meemaakten. Denk maar eens aan de auto van Pa, of het merk dat hij altijd reed. Anderen verzamelen op schaal alles wat ze zelf ook reden en dan bouwt het zich al snel uit. Ik heb Ferrari-liefhebbers leren kennen, maar ook mensen die gek zijn op Opel, Toyota, Morris of wat ook. En allemaal met die blik in hun ogen als er weer iets van de gading op het zoekpad komt. Zelf doe ik dan ook nog aan de vliegende metalen vrienden. Vanaf de prilste jeugd al.

En dan natuurlijk elk boek of tijdschift dan wel foto bij mekaar halen opdat je nog wat na te lezen hebt over de feiten die de verzamelingen kunnen ondersteunen. Want ook dat typeert ons verzamelaars, zonder kennis geen macht en dus… Wat me vanaf mijn prille jeugd ook steeds weer opvalt….die laatste nieuwe aanwinsten zijn snel vergeten als er weer iets nieuws te behalen valt. Dan komt het zoekinstinct op gang. Want dat ‘is toch wel heel bijzonder en ook aan die of die heb ik nog een geweldige herinnering’. Soms overkomt het me zo maar dat ik iets vind waaraan de nodige herinneringen zijn te koppelen. Zo vond ik vorig jaar in de zomer tijdens een jaarlijks bezochte zomermarkt in het Zeeuwse een schaalmodel van een Ford Vedette.

Een Franse auto uit de jaren 40/50 waarin mijn vader ooit rond reed. Lastig te vinden maar deze had ik ineens te pakken. In vitrine, nieuwstaat en voor een nette prijs. Kijk, die ging mee. Af en toe kijk ik er even naar. Terug naar de jeugd. Zal velen met deze hobby bekend voor komen. En dan heb ik de pech dat veel familieleden ‘in de auto’s’ zaten en er dus veel herinneringen zijn. Dus u wilt me wel vergeven. De ware verzamelaar stopt nooit. Nou ja, als de laatste adem wordt uitgeblazen wellicht. Voor de erfgenamen een lastige klus om dan alles in kannen en kruiken te krijgen. Maar ook dat zal bekend voorkomen vrees ik. Ben wel benieuwd wie van de lezers herkent wat ik zo schreef in dit nieuwe jaar. Waarin de kansen weer groot zijn dat er weer iets op het pad komt dat onweerstaanbaar is. Onderdeel van de beste wensen…..U wilt me wel vergeven…

De K van Kopen….

Posted on by • Geplaatst in Algemeen • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , • 12 reacties

Ik ken sommige mensen die zijn zonder enige twijfel koopverslaafd. Ze kopen om het kopen, niet omdat ze iets echt nodig hebben. Dat is overigens iets wat anderen weer een gruwel is. Die beschreef ik al eens onder de G van Gierig. Maar die kooplustigen zijn precies het tegenovergestelde. Geld moet rollen en het genoegen van iets nieuws scoren is gelijkwaardig aan andere vormen van genot. Helaas duurt dat koopgenot vaak kort. Dat delen overigens al die genotsvormen met elkaar. Kijk maar eens naar een moment in je leven dat je echt naar iets verlangde. Je wilt het heel graag, je spaart of regelt op een of andere wijze dat je aan dat geliefde object kunt komen. Bezit je het dan, neemt het genoegen evenredig snel af. Handig om te weten en zeker reden genoeg om er dan geen leningen voor af te sluiten. Want schuld maken om iets te kopen wat eigenlijk buiten je bereik is, duurt qua gevolg vaak heel wat langer en zorgt ook voor allerlei vervelende bijverschijnselen.

Zo zijn die gratis (..) telefoons bij diverse aanbieders zelden gratis, integendeel, je financiert in feite het gebruik en blijkt achteraf bezien vaak datzelfde toestel dik te hebben betaald. Als iets te mooi lijkt om waar te zijn, is het dat vaak ook. Ben ik zelf vrij van die gevoelens rond de ‘heb’? Nee hoor. Ook ik ken dat gevoel van verlangen naar…, al ben ik dan meer een spaarder en zeker geen lener. Soms kan ik echt uitkijken naar een nieuwe aanvulling op mijn collectie. Groot is de opwinding vooraf, of het nu een boek, model of wat ook betreft. Ik lees alles vooraf over het begeerde object, kijk nog eens en bestel of koop het dan als het beschikbaar blijkt. Bij ontvangst is de opwinding nog steeds groot. Maar ook ik ontdek dat na een tijdje dat nieuwe en opwindende er af is. Het wordt wel een zeer gewaardeerd onderdeel van de totale collectie.

Een paar jaar verder weet je hooguit nog hoe zeer je naar de aanschaf of het bezit verlangde. Maar die opwinding is weg. En dat geldt feitelijk voor alles waar wij mensen mee te maken krijgen. Misschien met uitzondering van levende have of partners. Omdat die meestal investeren in hun relatie met jou en jij omgekeerd met hen blijft dat als het goed is nog een soort van leuk en opwindend. Maar bij spullen is dat toch anders. Kijk maar eens naar jouw eigen leven en de spullen die je ooit zo zeer begeerde dat je er bij wijze van spreken ‘alles voor over had om het te kunnen kopen’. En wie me niet geloven wil. De Kringloopwinkels, matjes op rommelmarkten, Marktplaats.NL etc staan helemaal vol met spullen die ooit met die zelfde opwinding en lust werden aangeschaft. En waar mensen toch op enig moment tegen elk aannemelijk bod of zelfs gratis vanaf willen. Dat laatste vind ik nog steeds lastig. Ik hecht nogal aan die zaken en heb bij elk object wel een verhaal. En die laatste verstrek ik meestal gratis. Die hoef je dus niet te kopen. Zie maar naar dit blogje….

Theepottenmuseum

Posted on by • Geplaatst in Geen categorie • Getagd , , , , , , , , , , , , , , • 5 reacties

WP_20150507_032Als je wat mensen om je heen hebt die net als jijzelf gepassioneerd verzamelen en de objecten die zij zo gretig zoeken en thuis neerzetten na aankoop of ruil zijn in dit geval theepotten, is het logisch dat je daar soms wat meer over wilt weten. Nou dat kan. Er is een echt theepottenmuseum in ons land, in het kleine Noord-Limburgse plaatsje Swartbroek (Weert) waar u vast net als ik nooit eerder van had gehoord. Het museum dankt zijn bestaan aan een soortgelijke passie van de schoonmama van de eigenaar/directeur Frits Lavell. Toen die schoonmama richting verzorgingshuis verkaste bleef haar verzameling potten over. Frits en zijn vrouw Saskia zaten al in Limburg, exploiteerden een B&B en deden nog iets in glasgravures en kunst. Die potjes konden dus gered worden. Kamertje in hun huis werd ingericht, het fundament voor het museum gelegd.

WP_20150507_014Intussen zijn we een aantal jaren verder en is het museum de 1700 potten voorbij. Het vroegere woonhuis is opgegeven, het paar woont nu op de bovenste etage en de hele benedenboel is museum geworden. En wat voor een. Een van de leukste die ik in jaren heb bekeken. Dat er zoveel theepotten waren konden we slechts vermoeden, onze eigen verzamelingen beperken zich tot die van een enkele soort, maar hier pakt men alles aan en beet. Als het maar bijzonder en curieus is. En dan worden ze in groepen ingedeeld en in vitrines geplaatst. Ruim genoeg opgezet om er nog een paar bij te bestellen, men leeft van donaties en giften, dus waarom niet. Van Britse landhuizen tot politici, van Disney tot auto’s en motoren, van beesten tot mensen, vrijwel overal bestaat in een of andere vorm een theepot van. En als iets beschadigd is kan je er altijd nog een keramisch kunstwerk van maken. Het geeft het geheel een zeer speels karakter en de informatie die met name Frist Lavell verstrekt is gezellig, leerzaam en interessant.

WP_20150507_024Het museum zelf claimt dat je hier je ogen uit kijkt, en dat is zeker niet overdreven. Wil je alles zien mag je hier wel gaan kamperen. Nu kan je zeker even gezellig verpozen in het museum. Naast een minishopje met heel leuke items, en kunst aan de wand, is er een ruimte waar je wat kunt eten en drinken. Ook dat wat je daar gebruikt moet betaald, kost een habbekrats, maar helpt bij het in stand houden van de collectie. Men vraagt geen toegang en wil op een of andere manier toch verder. Gezellige ambiance, prachtige collectie, vrij parkeren. Een topmuseum dat het zeker verdient te worden uitgeroepen tot leukste uitje van Limburg. Van mij verdienen ze deze titel (hadden ze ook in 2013 al) want je zult weinig leukere musea tegenkomen. Zelfs als je niets hebt met het verzamelen van dit spul wordt je er door gepakt…www.theepottenmuseum.nl is hun website!

Naief

Posted on by • Geplaatst in Algemeen, Cultureel • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , • 6 reacties

Aankopen Heinsberg 2010 resized 8138408402_032bc58f9b_mOnlangs was in het nieuws te horen hoe een zesjarig meisje in de speeltuin zat met een tablet. Roze gekleurd, vermoedelijk gekregen voor haar verjaardag. Op haar zesde! Je kunt niet vroeg genoeg beginnen om kinderen aan de computer te helpen, dat leek de strekking van het verhaal. Maar die werd snel anders. Twee opgeschoten jongelui bleken die tablet wel interessant te vinden voor hun eigen handel en wandel en dus stelden ze de kleine meid voor om he tding te ruilen voor een zak snoepjes. Als zesjarig ben je zeer gevoelig voor de juiste argumenten (..) en dus kwam de ruil tot stand. Leg dat thuis maar uit. Moeder ging door het plafond en de muren tegelijk en startte op Facebook een actie om de daders te achterhalen. Wordt een moeizame missie vrees ik. Naief zal de kleine meid vermoedeljjk nooit meer zijn vrees ik. Al weet je het nooit. Er zijn best voorbeelden van misbruikslachtoffers die hun hele leven toch (willen)blijven geloven in het beste bij andere mensen. Ze willen geloven dat ergens iemand leeft die hen niet wil misbruiken voor eigen gewin of genot. En dus ontstaat vaak een spoor van ellende en verdriet. Net zoals je bij veel politiek gekleurde stromingen ziet die maar blijven geloven in het positieve en het negatieve zelfs niet willen benoemen.

FRI-440729 - Kuifje - Cokes HPIM7135_editedZijn vast zelf vaak ook beduveld in hun jeugd of wellicht zeer beschermd opgegroeid. Werd je door afkomst of woonomgeving nooit geconfronteerd met pesten, straatterreur of andere negatieve invloeden is het logisch dat je er in je naiviteit vanuit gaat dat dit dan wel voor het hele land, sterker nog, de hele wereld zal gelden. Ze zien geen dictaturen, nou ja, enkele en dan vooral die waarvan het maar de vraag is of het echte dictaturen zijn, maar verder een roze omgeving waar het goed toeven is. Ooit, mijn broer was toen al een handelaar in de dop, ruilde die zijn Dinky Toys die zeker in die tijd een behoorlijke waarde vertegenwoordigden om voor een stapel stripboeken waar hij zijn zinnen op had gezet. Toen onze ouders daar achter kwamen werden ze loeiend. Maar terugdraaien van die ruil was ook zo wat. In de toenmalige woonomgeving had je dan meteen een stevige rel te pakken.

WP_000784Nee, er werd gepraat met de ouders van de jongens die er flink wijzer van waren geworden. Die bleken onwrikbaar in hun standpunt. Ruilen was handelen en handelen definitief. Mijn ouders losten dat op door nooit meer een stap in de winkel van die ouders te zetten die in onze straat een radio/tv-winkel exploiteerden. En reken maar dat mijn vader en moeder goed waren in het verspreiden van het negatieve nieuws. Of de verhuizing van die winkel aan het begin van de jaren zestig daarmee te maken had weet ik niet. Maar die Dinky Toys kwamen nooit meer terug. En broerlief deed nooit meer zoiets stoms. Naiviteit is een levensles die je hebt gemist. Ik leerde veel van die ene fout op dit punt die hij maakte. Van ruilen komt huilen. Wie dus iets wil zal moeten betalen. Of een faire ruil afspreken. Waarbij allebei de partijen wel varen. Kijk, dan zijn er zaken te doen…..