Ik zal niet ontkennen dat ook ik wel eens heb gedacht dat een baan als ambtenaar me wel iets zou lijken. Gewoon geen commerciele doelstellingen hoeven najagen, niet 65-80 uur per week moeten werken maar hooguit 30-40 en altijd zeker weten dat jouw salaris op je rekening werd gestort, of je nu hard werkt of niet. Je hebt er echter een bepaalde mentaliteit voor nodig, en die mankeert nu eenmaal aan mijn genen. Ik stoor me in de meeste gevallen zelfs aan de mentaliteit, denkwijze en het gedrag van veel van die overheidsdienaren. Maar, ik snap nog wel dat je als jeugdig niet ambitieus mens kiest voor een baan bij de overheid met al die bescherming en garanties op een levenslange carriere. Dus enig begrip…meer niet. Ben je echter nergens voor geschikt gebleken, hobbel je in een uitkeringssfeer wat rond en krijg je de kans om te werken voor dat geld, pakken sommige mensen dat met enig plezier aan. Ze kunnen dan conducteur worden, bij de plantsoenendienst werken of, en dat zijn de strebers en respectzoekers onder hen, gaan werken als BOA. Bijzonder Opsporings Ambtenaren. Het woord zegt het al, ambtenaar! En dan ook nog mogen lopen met een soort politiepakje aan en een bonnenboek of minicomputertje in de achterzak.

Waarmee je gewone burgers het leven lekker zuur kunt maken. Burgers die jou normaal niet zien staan, die jou niet aan respect of echte baan wilden helpen, omdat ze niet veel vertrouwen hadden dat het LO,BLO of MBO-diploma dat je niet eens volledig behaalde, voldoende onderbouwing zou zijn voor een goed functioneren in enig andere rol. Dus, die burgerij pak je terug. Temeer omdat je door de Chef-BOA, iemand die wel een echte baan heeft bij diezelfde overheid, doelstellingen krijgt opgelegd. Bekeuren, bekeuren en nog eens bekeuren. We zullen ze eens laten zien wie wij zijn. En dus is elke verkeerd geplaatste vuilniszak, niet brandend achterlicht, of fietsende jongedame op een plek waar het niet mag, potentieel slachtoffer voor die boetedoening. Je schrijft je bonnetjes uit en voelt je een hele pier. Je bent BOA, en trots op je vak. Zeker als je foutparkeerders, of wat daar in jouw beperkte ogen voor door moet gaan, op de bon kunt slingeren. Daarvoor gebruik je dan ook nog eens verstoptechnieken.

Je verschuilt je in een portiek, wacht tot iemand voor een winkel stopt waar een stopverbod geldt, en als die persoon dan even naar binnen wipt snel je met je minicomputer in de hand op de auto af en print een bon uit. Zo, die is weer binnen…. Thuis, bij de familie vertelt je trots over al die overwinningen die je uit naam van de wet hebt gescoord. Je bent iemand, je voelt je goed. Alleen vreemd dat je zo weinig uitnodigingen krijgt voor kerstfeestjes en ook het aantal kaarten dit jaar uitblijft. Dat de familie niet meer belt en dat je eigen familie je schijnt te negeren. Lijkt mij ook de meest passende houding. Een BOA is een soort rat die leeft van de stukjes voedsel hem of haar toegeworpen. De goeden niet te na gesproken natuurlijk, als die al bestaan! En de rest moeten we na dit verhaal maar negeren! Vreselijke lui!