Weet je nog hoe ik op 9 januari jl. een niet al te positief verslagje toevertrouwde aan jullie, trouwe lezers, rond een matige ervaring bij Grand Cafe/Restaurant De Lindenhof in Soest? Nou, ik kom daar n u iets op terug. Na mijn verslagje las ik ook wat reviews van andere bezoekers aan dit centraal in het centrum van Soest gelegen restaurant en die stonden haaks op onze ervaringen. Al zouden ze allemaal zijn geschreven door die horkerige vent die ons toen zo slecht bediende, het positieve van die reviews viel me wel op. Dus toen we onlangs weer eens in die stad te gast waren besloten we om het zelf ook nog eens (met open blik) te proberen. Het was dit keer een doordeweekse dag en ook nog eens rond lunchtijd. Nou dat maakte bij deze gelegenheid een heel verschil. De tent zat vrijwel vol, maar de ontzettend vriendelijke van oorsprong Aziatische dame die ons ontving had ergens nog wel een plekje voor ons.
Om ons heen werd vooral door vrouwen samen gekeuveld, gesmikkeld en gelachen. De lunchgerechten zagen er netjes en smakelijk uit. En de bediening werd qua uitserveren verzorgd door mensen met een handicap. Was dit dan de formule hier? Je leest er niks over, maar het zal wel. En ik zag hoe o.a. de dame die ons deze tafel had bezorgd strak in de gaten hield hoe dat serveren verliep. Nou daar was niks op aan te merken. Ook niet op de gerechten. Prima, warm, voldoende, en niet te gek geprijsd. Opvallend, bij eenvoudige gerechten serveert men geen illustratieve salades meer. I.v.m. het milieu. Maakt een schotel wel een stuk kaler. Ik vond dat wel erg kaal allemaal. Voor de rest was alles in orde en weinig op aan te merken. De basis voor een goed cijfer werd dit keer snel gelegd. Prijs/kwaliteit/bediening…een mooie 9. Flink beter dan vorige keer en wat mij betreft nu dan wel een aanrader….(beelden: Prive/internet)
Nadat de medische molen als resultaat en conclusie opleverde dat ik in een redelijke conditie verkeer maar dat ik wat moet letten op mijn cholesterolniveau startte ik zelf maar met een soort van dieet wat moet zorgen voor verlaging van alles behalve al te veel leefgenot. Dus ook geen alcoholische drankjes meer, geen suiker in de thee, en verder minder, minder minder van alles wat ik normaal naar binnen werk(te). En dat wordt dan automatisch vast ook gemerkt door onze favoriete hoofdstedelijke banketbakker Kwekkeboom waar we voorheen erg graag na een stevige wandeling neerstreken voor een bakkie thee met een lekker broodje kroket (vrouwlief neemt steevast iets anders…). Die kroketten van deze lui zijn nationaal beroemd en dat zit hem toch in de vulling en structuur. Een lekkernij waarbij mij de tranen uit de ogen lopen als ik eraan denk dat ik die nooit meer zou mogen verorberen. Een kroket is natuurlijk een in het vet gebakken ding, vol vlees en saus, wat zout plus nog zoiets en goed heet gebakken (krokant maar niet te bruin) zijn ze het lekkerst. Een genoegen! Tot mijn besluit om op dat minder-minder-minder te gaan zitten, waren we toch tenminste een keer per week te gast bij die lui. Dat hakt er in. Zet het nu vermijden ook zoden aan de dijk? Vast niet, maar symbolische beslissingen zijn ook van waarde.
Het is trouwens opvallend hoe wij Nederlanders met die kroketten omgaan. De meeste van die dingen worden genuttigd bij een snackbar, liefst lopend op straat, en dan maar proberen tong en binnenkant gehemelte niet te verbranden. Daarmee is de kroket al decennialang een arbeidersgerecht geworden terwijl het ooit, lang geleden alweer, meer iets was voor de hoge heren en dames, als gerecht tussen voorspijs en hoofdgerecht. En je had ook heel wat verschillende soorten weet ik nog. Als kind maakte ik mee dat mijn moeder bij een heel bijzondere gelegenheid nog trakteerde op garnalenkroketten, dat was echt iets aparts, en dat at je echt niet met je handen of zo. Daar werd met mes en vork van genoten. Tegenwoordig is die kroket een lunchgerecht. Ik heb vaak aan mijn buitenlandse gasten van toen moeten uitleggen wat dat voor dingen waren, wat erin zat en hoe het smaakte. Goede exemplaren werden naar waarde geschat. Hoe donkerder gebakken en hoe meliger gevuld, des te minder enthousiasme.
Wij Nederlanders zijn er in ieder geval gek op. Iedere vaderlander eet er 22 per jaar. In totaal worden er 350 miljoen per jaar gemaakt. Een deel van de kwaliteit waar ik zelf zo van hou. Maar nu even niet. Ik moet afzien, lijden, hongeren, houtjes bijten…. Daarom wellicht dit smakelijke blogverhaal. Voor hen die er straks lekker in bijten, ga je gang. Eet smakelijk en denk aan mij….
Altijdmijnmening 