Tussen droom en werkelijkheid…

Tussen droom en werkelijkheid…

De typische forens maakt nog steeds veelvuldig gebruik van de auto. En dat is elk jaar weer een groeiend feit. Dus van die zogeheten ‘milieuvriendelijke’ dromen komt weinig tot niets terecht. Het simpele antwoord op de vraag ‘waarom niet’ komt toch vooral door de matige tot slechte bereikbaarheid van bepaalde plekken in dit land via het nog steeds aardig falende OV. Ik ken uit mijn omgeving en uit de praktijk een situatie waarbij de betreffende reizigster voor het bereiken van haar kantoor elders in het land moet zien per trein een belangrijke overstapplek te bereiken wat in slechts 50% van de gevallen echt lukt.

Dan moet ze daar veelal maar hopen dat de aansluitende trein uberhaupt komt en als die haar dan op het bestemmingsstation heeft afgezet is de bus die ze nodig heeft vaak nergens te bekennen. Met de auto is dit een ritje van pakweg 45 minuten uit en thuis, met de trein is haar reistijd al snel 2.5 uur. En dan moet ze ook nog een keer terug. Zullen we dan met deze ervaringen in het achterhoofd even kijken naar de echte feiten? De Nederlander rijdt in grote meerderheid per auto naar/van de werkplek. 66.2% benut de auto dus en nog eens 3.5% stapt bij een ander in. Samen 69.7%. Slechts 9.7% van de forenzen doet dit soort dagelijks vervoer per trein.

Zitten ook scholieren en studenten bij dit totaal. Maar zeker is dat dit een bepaald niet aansprekend vervoermiddel is voor hen die ergens echt op tijd moeten komen. Nog eens 2.6% benut andere vormen van OV als de bus, metro of tram. Het zal duidelijk zijn dat veel combi’s van OV worden gemaakt door hen die op plekken wonen of werken die met de trein niet te bereiken zijn. Ik weet uit eigen ervaring dat voor grootstedelijk vervoer dat OV altijd moet worden benut om uberhaupt bij een NS-station te komen.

Nu kan dat uiteraard ook per fiets en de typische stedeling (zij die ook op bijpassende stromingen stemmen…) fietst in de stad graag naar werkplek of school. 7.5% van alle reizigers. Best een aardig aantal. Mits het niet regent of sneeuwt. Zijn er ook nog wandelaars? Jawel, 0,6% van de forenzen loopt op en neer. In het vakje overig vervoer staat maar liefst 9.9%. Die mensen gaan vermoedelijk met een scooter, elektrische step, (water)taxi of soortgelijke vervoermiddelen. Maar een specificatie ontbreekt. De cijfers zijn van 2022, een jaar later groeiden de files weer, net als de vertragingen op het spoor. Kortom, de forens doet zijn vervoer het liefst op efficiente en mobiele wijze. Het thuiswerken valt langzaam aan weg. De normale situatie keert weer. En zo hoort het ook….Hoe gaan jullie om met je persoonlijke vervoer? Of blijf je het liefst thuis op de bank omdat je niks meer hoeft?? Mag ook hoor…. (Cijfers: RDC Beelden: archief Yellowbird)

Roddelcultuur…

Het zal velen van de lezers of lezeressen bekend in de oren klinken dan wel als herkenbaar lezen, mensen die achter de rug van iemand anders om roddels verspreiden. Soms is het wat onschuldig, staat de spreker/spreekster in de belangstelling, maar als het intensiever wordt en schade aanricht valt het onder pure laster soms. Roddels zijn verhalen over anderen die soms waarheid bevatten, vaak niets meer dan oppervlakkige observaties gekoppeld aan vooroordeel. En echt waar, iedereen maakt zich er schuldig aan. Want we staan graag in de belangstelling, willen aandacht, even de nieuwsbode van dienst zijn. Sommigen beter in dit vakgebied dan anderen. Met name de oppervlakkige roddel, iets onschuldigs over de haarkleur van een buurvrouw of hoe vervelend een kind is van die of die, het is niet zo erg. Maar dat ondergravende soort verhalen waarbij mensen echt worden pijn gedaan dan wel in hun leven of carrière beschadigd raken zijn natuurlijk abject. En omdat ik niet vrij van zonden ben werp ik zeker niet de eerste steen. Voor mij zijn sommige verhalen natuurlijk net zo sappig als voor anderen.

Relaties van zgn. BN’ers en zo, het blijft leuk. Maar ook volkomen foute uitspraken van politici, die veel te dure auto van een straatbewoner, die dame die ineens verschijnt voor het raam van die man waarvan je weet dat hij getrouwd is, het zijn allemaal aardige story’s om tot je te nemen en af en toe verder te geven. Niets menselijks is de meninggever vreemd. Jou wel?? Nooit een verhaal of zgn. geheim doorgepraat? Dan weet ik zeker dat je later als het erop aankomt in de hemel komt. Roddelen of kwaadspreken is eigenlijk een zonde. Binnen bepaalde geloven althans. Maar je krijgt toch de indruk dat maar weinig mensen zich daar iets van aantrekken. Gewoon doorkwekken. Opdat het verhaal kan worden aangedikt. En zo werkt dat ook, want veel verhalen gaan van mens naar mens, maar worden altijd onderweg veranderd of aangedikt. Net hoe de doorspreker dat invult.

En zo kan het zijn dat de man die een onschuldig kusje uitwisselt met een nicht die hij tien jaar lang niet had gezien, aan het einde van zo’n roddel volgens de betweters volop bezig is met een buiten-relationele situatie waarbij de vrouw al zwanger is van zijn derde kind. Roddels zijn voor veel mensen een onderdeel van hun bestaan. Denk maar eens aan de roddeljournalisten die hun bladen en TV-rubrieken vullen. Die geen enkele grens kennen waar het gaat om de zgn. ‘waarheid’. Denk maar eens aan die mensen in het Britse Koningshuis die tot op de WC achterna worden gezeten. Paparazzi worden ze genoemd die vaak schofterig brutale lieden die alles doen voor dat ene plaatje of verhaal. Maling aan normen en waarden. De beuk er in…Ook dat is onderdeel van de roddelcultuur. Ben benieuwd wie daar oprecht van kan zeggen er niets mee van doen te willen hebben. Want onder die steen wil ik dan ook schuilen…(Beelden: Internet)

Overdrijving is een adelijke kunst…

BvM - 01Precies vandaag, 22 februari maar dan in het jaar 1797, overleed een van de grootste verhalenvertellers van zijn tijd, de Baron von Munchhausen, officieel Karl Friedrich Hiëronymus. Deze Freiherr werd 76 jaar oud en raakte vooral bekend om zijn geweldige overdrijvingen rond zijn verdiensten in de ook toen al heilige oorlogen tegen de barbaarse Turkse horden. In zijn jeugd vocht hij namelijk heel wat jaren in het Russische leger, waar men van die strijd tegen de Turken een grote zaak had gemaakt. Wie een beetje belezen is kent de verhalen over de Baron natuurlijk. Zijn vlucht op een kanonskogel is een van de bekendste. Toen de man uit het leger ontslag nam en verder in alle rust op zijn landgoed zijn tweede levenshelft invulling gaf, deed hij dat ook door zijn verhalen op schrift te stellen en waar nodig uit te dragen. Hij bleek een fraaie overdrijver te zijn, voorbeeld voor hen die de eigen verhalen graag een beetje inkleuren om saaiheid te vermijden. BvM - 02

Niet dat hij echt loog hoor, maar hij maakte het geheel allemaal gewoon wat fraaier. Von Munchhausen wilde domweg als een groots krijgsheer gezien worden en kreeg zeker aanzien door zijn verhalen. Alleen werd er ook wel wat besmuikt om hem gelachen. Toch kom je ook tegenwoordig nog wel eens wat heldhaftige verhalen tegen van mensen die in feite weinig meemaken maar als er dan ook iets gebeurt eerst hun smartphone of camera pakken om e.e.a. vast te leggen en daarna pas zorgen dat ze in veiligheid zijn of komen. En dan worden de verhalen die er mee te maken hebben altijd groter en mooier dan ze in feite waren of zouden behoren te zijn.

BvM 03Neemt niet weg dat dit vaak wel heel kleurrijke types zijn. Iedere horecagelegenheid kent ze wel. ‘En toen zei ik tegen die rechter…..’ of ‘ IK heb mijn baas vandaag eens even goed verteld wat ik van hem dacht’. U kent ze vast wel uit de eigen omgeving. Bedenk dan maar dat het vaak een kwestie is van iemand die graag voor vol aangezien wil worden. Zelfs als hij of zij in feite niet veel meer is dan een bescheiden, lieve en onaanzienlijke medemens. En dan nog niet eens van adel ook. Dat was die Baron von Munchhausen wel. Vandaar dat we hem na al die jaren nog steeds van naam kennen. Al dan niet persoonlijk!