Ik beschreef vast al eens eerder hoe ik aankijk tegen het fenomeen vriendschap. Dat is iets om te koesteren. Het waarom zit in de verklaring dat je familie gratis cadeau krijgt bij je geboorte, maar vrienden vooral zelf kiest. En dan moet het klikken van beide kanten. Echte vrienden zijn er niet alleen om plezier mee te maken (al is dat een prima bijkomend pluspunt) maar je moet ook verdrietjes of angsten kunnen delen. Je moet laagdrempelig zijn naar elkaar en geen al te hoge eisen stellen aan wat een vriendschap zoal voorstelt. Ideaalbeelden bestaan niet, wensen en verlangens wellicht. Je moet overeenkomsten met elkaar hebben, maar zeker ook verschillen van inzicht. Oppervlakkigheid is mogelijk, mits dat voor beide partijen voldoende grond is met elkaar verder te gaan.

Vrijwel iedereen zal het met me eens zijn dat je in de loop van de jaren ontdekt dat sommige vrienden dat gevoel wat je hen schenkt of van hen verwacht te krijgen, beschamen. Dan blijken vrienden geen echte, maar meer kennissen. Ook leuk, en daar hebben we er met zijn alleen vaak veel meer van. Die vriendschappen zijn er om gekoesterd te worden. Onderhouden ook, en dan niet alleen met de agenda in de hand. Soms is dat lastig, we hebben het allemaal druk, we willen ook nog een sociaal leven met buren, collega’s, familie en zo meer. Maar echte vrienden snappen dat dit wel eens kan leiden tot iets lossere teugels. Bij anderen verhoog je de status operandi als er iets is wat aandacht vraagt of een arm om schouders. Ik koester mij in de gedachte  in de loop van de jaren een reeks echte vrienden te hebben opgedaan. Mensen met of bij wie ik me lekker voel, die ik om me heen wil, en die me het gevoel geven mijn mallotigheden en passies te accepteren om wie ik ben en wat ik voor hen beteken. Dat is wel iets anders dan gezellig koffie drinken alleen. Waarom dit zelfde bij familieleden soms zo ingewikkeld is? Ik weet het niet echt. Valt me op dat binnen sommige families de relaties onderling lijken op liefdevolle vriendschappen, terwijl er bij anderen vaak sprake is van haat en nijd of complet minachting van de bloedbanden. Wellicht is het typisch Nederlands.

Ook familiebanden moet je (willen) onderhouden en daar tellen dan de zelfde voorwaarden bij als die gelden voor die hier door mij bejubelde vriendschappen. Wat ik wel aardig vind is dat je ook in de moderne tijd via de bekende media aardige vriendschappen kunt opbouwen. Bloggen leidt bijvoorbeeld soms tot heel mooie dingen en je houdt er af en toe gekoesterde relaties aan over. Ook hoor ik wel eens dat mensen die elkaar via een van de bekende digitale en sociale netwerken hebben leren kennen, ook irl aardig door een deur kunnen en daaraan een vriendschap voor het leven overhouden. Vriendschap komt in vele vormen. En daarmee sluit ik het thema maar even af. Hebben jullie ook vriendschappen die je elke dag nog koestert? Waar je blij mee bent of vrolijk van wordt? Die je niet ziet als verplichting? Vertel, vertel……