Langzaam aan was ze aan hem gewend geraakt. Ook al kostte dat niet eens zo veel moeite. Hij was attent, humorvol, mooi, slank, was in haar geïnteresseerd, vond haar mooi, complimenteerde haar voor elke maaltijd, zelfs als die met een pizzakoerier werd bezorgd. Hij kon klussen als de beste, was een minnaar om van te zwijmelen, kon geweldig auto rijden, was lief voor haar en haar kinderen, sjouwde alle koffers als ze op vakantie ging en belde wel vijf keer per dag op om te vragen hoe het haar ging. Zijn mooie lijf en vooral brede schouders waren een lust voor haar om naar te kijken. Ze kon ook zo heerlijk weg zwijmelen bij het idee dat hij haar vanavond weer zou masseren. Als ze het hele huishouden had gedaan en de kinderen op bed lagen, kneedde en streelde hij haar pijnlijke spieren dan als een volwaardige masseur. Dat ze dan daarna de sterren uit de hemel vrijden was een logisch gevolg. Ze kon zo van hem genieten dat ze soms een halve dag in bed of op de bank kon liggen om aan hem te denken. Ze schreef hele verhalen in haar schriften die ze nog van vroeger had overgehouden en nu diende voor haar speciale en liefdevolle brieven aan hem. Ze noemde hem dan haar ‘droomman’, haar ‘super minnaar’ haar ‘maatje’. Als de kinderen uit school kwamen moest ze soms snel even redderen in huis om de boel aan kant of op gang te krijgen. Haar lijf hunkerde intussen naar zijn handen en kussen. Haar vriendinnen vroegen haar nog wel eens mee, maar meestal weigerde ze. Ze wilde bij hem zijn, in zijn gedachte, in zijn liefde voor haar. Hij was haar ideale man, haar droom, haar fantasie. Als ze dan in de spiegel keek en haar flanellen nachthemd optilde om naar zichzelf te kijken werd ze vaak heel triest. Haar droomman zou haar nooit zo zien, die zou haar zien als slank en begeerlijk, nooit moe of ziek. Net als hij dat nooit was. Hij was er altijd als ze hem nodig had. En met dit lome weer was dat iets vaker dan in de koude maanden van de winter. Als hij dan alle sneeuw had geruimd en verkleumd binnen kwam wist ze wel hoe ze hem op moest warmen. Zuchtend leunde ze achterover, op de bank, schoof de huispoes aan de kant en sliep met een glimlach op haar gezicht en de handen begraven in haar schoot in. Haar droomman zou zo wel komen……
Tagarchief: frustratie
Sprookjes….
Een van de ergste gebeurtenissen uit mijn jeugd was het bekijken van de film over Bambi. Ik weet nog goed dat mijn moeder ons meenam naar deze film die toen nog in een van de buurtbioscopen uit die tijd werd vertoond. Bambi was een tekenfilm van Walt Disney en beschrijft het leven van een klein hertje. Ergens in dat verhaal gaat er van alles mis in het bestaan van dat arme diertje. Zijn moeder komt om en ik heb daar in mijn kleuterjaren hartverscheurend om zitten huilen. Tot verbazing van mijn moeder zaliger, die dat maar kinderachtig vond. Zelf huilde ze overigens dikke tranen bij de dood van President Kennedy en dat snapte ik dan weer niet, maar dit terzijde. Die sprookjes zitten dus slim in elkaar. Ze zijn een afspiegeling van fantasie en werkelijkheid en bedoeld om mensen een bepaald gevoel mee te geven. Vooral kinderen zijn er gek op en daarom zijn ook de sprookjes die in een geloof of vanuit traditie worden neergelegd vaak voor veel mensen ‘heilig’. Denk maar eens aan Sinterklaas. De associatie die kinderen hebben is toch iets mysterieus als ze denken aan de oude baas die vanuit Spanje met een (veel te kleine) stoomboot deze kant op komt om al zijn vergaarde kapitalen uit te delen aan lieve kinderen.
In feite is hij de ultieme Sinte Maarten (St.Martinus) die om deze reden alleen al in Duitsland wordt bejubeld en daar snoepgoed en cadeautjes uitdeelt op de dag dat bij ons kinderen langs de deuren komen bedelen om dat spul. Die Klaasfiguur is best wat triest. Komt eigenlijk uit Turkije, blijkt zijn kapitaal vergaard te hebben in Spanje en vaart vandaar over de hoge golven naar onze streken. Vergezeld van een paar knechten die tegenwoordig als assistent logistiek manager door het leven moeten gaan om mensen die nooit hebben geloofd in sprookjes tevreden te houden. Na de Sint is het volgende sprookje alweer aan de beurt. Gaan we Kerst vieren. Op christelijke of frisdrank-gebonden wijze. We geloven het sprookje van dat kindje dat in een koude stal werd geboren en daarna de wereld van de zondeval zou gaan redden. Of we geloven weer in die Amerikaanse broer van Sinterklaas die met een door rendieren getrokken slee door de lucht vliegt en ook alweer zijn pakjes door de schoorsteen mikt.
Je zult een huis met alleen stadsverwarming of cv bezitten. Maar goed, het sprookje is goed voor wat warmte, opgewekt bij elkaar, door elkaar. Warmte die past bij de seizoenswende die al bij de Germanen werd gevierd. Omschakeling van donker naar licht. Wij doen dat meestal door overal lampjes neer te zetten of hangen en het ons gemakkelijk te maken. En als we echt in sprookjes geloven constant mee te zingen met al die liedjes die passen bij het seizoen. Tot ook dat niet meer mag van groepen die niet geloven in sprookjes als ze deze niet zelf hebben bedacht. Sprookjes die zijn bedoeld om bij hen het licht aan te krijgen en bij ons uit. Kijk daar vooral voor uit en geniet van de sprookjes die zich nu bij ons afspelen. Opdat u niet net als ik indertijd als klein kind in tranen achterblijft…
Altijdmijnmening 