….O jee daar drijft het weg, en ergens in de branding staat een hulpeloze vrouw… Een liedje uit een of ander ironisch en zeker humoristisch bedoeld cabaretprogramma van een jaar of 50 geleden. Ook toen al was het ‘broekje’ van vrouwen een dankbaar onderwerp voor zulke spottende teksten. Immers dat broekje was of is de laatste barriere voor een man (of lesbische vrouw) tot dat waar het in hun leven toch om draait. Los van alle andere functies die je er aan kunt geven is voor veel vrouwen zelf ook dat broekje, slipje, stringetje of anderszins als ondergoed dienende stukje textiel dus iets wat je normaal zo lang mogelijk aan houdt of beschermt.

Het blijft me dan verbazen dat er tegenwoordig alles aan gelegen lijkt om dat frummeltje buiten beeld te houden voor spiedende ogen van anderen. Met een zekere inconsequentie tot gevolg. Immers, ik zag het deze zomer weer bij mooi weer en wind, vrouwen in rok of jurk op de fiets houden hun opwaaiende rokken helemaal naar beneden. Daardoor rijden ze met hun boodschappen of laptoptas aan het stuur met een hand laverend door het drukke verkeer maar hun ‘eer’ is gered.

Twee dagen later op het strand pakken ze zichzelf volkomen uit en dragen het kleinste stukje badtextiel met verve en showen alles wat ze op de fiets zo heftig verborgen hielden. En denk nu niet dat ik een oude toeschouwer ben die er op kickt, want dat is iets anders dan een cultureel fenomeen observeren. En zeker zijn sommige dames interessant om te bekijken. Maar in de breedte gaat het toch om die zelfbescherming van iets dat op een andere plek uitgebreid wordt geshowd. Nu is de vertrutting in onze maatschappij zeker heftiger toegeslagen dan sommigen willen toegeven.

Onder druk van immigratie en invloed van oer-conservatieven in landen waar men niet zo houdt van zelfbewuste en onafhankelijke vrouwen is bloot uberhaupt iets dat meteen in de ‘ban’ moet. Ook de vrouwenborst heeft het daarbij lastig, in sommige landen de mannentorso ook. Sociale media hebben zelfs een afdeling censuur waar je mee te maken krijgt als je het waagt om ook maar iets bloots te showen. Dat noemt men dan ‘pornografisch’ en kan je op een uitsluiting voor dagen of weken komen te staan. Terwijl je niets meer liet zien dan dat wat normale mensen in de spiegel elke dag kunnen aanschouwen. We drijven dus weg van ons eigen lichaam. We duwen onze handen omlaag om ons te beschermen. Maar we worden er niet leuker op. Ik ben een kind van de revolutie in de jaren 60/70. Het verbranden van de beha, het topless zonnen, vrouwen die baas in eigen buik werden. Helaas voor hen, de tegenbeweging is ingezet. We gaan weer richting de totale bedekking waarbij een blote enkel al taboe is. Kortom, terug naar de culturele Middeleeuwen. Ik gruwel al bij de gedachte…. (Beelden: Archief/Internet)https://www.youtube.com/watch?v=TneyM4-14ZA