Wel eens stil gestaan bij het fenomeen ‘aangetrouwde familie’?? Zelf niet verrast door wat er achter jouw grote liefde zat qua aanhang in de vorm van familie en vrienden?? Ik zelf sloot die lui indertijd al snel in het hart hoor, en herinner me de meesten voor zover ze wellicht voor altijd zijn verdwenen als warme en vriendelijke persoonlijkheden. De uitzonderingen waren er natuurlijk ook. De lastige oom, tante, de vriend(in) die je liever niet/nooit meer zag. Omgekeerd ging dat vast ook zo, want ook in mijn aanhang zaten indertijd enkele best bijzondere types.
Waarbij opviel dat de meeste vrienden trouw en aardig waren en empathischer richting mijn toenmalige ‘verkering’ verloofde of vrouw dan delen van de familie waaruit ik kwam. En nog steeds zie ik bij anderen dat zelfde fenomeen en bedenk me maar dat je dat als liefdespaar er dus gratis en voor niks bij krijgt. De moppen, grappen en sketches over die ‘lastige of vervelende’ schoonmoeder zijn niet zo maar talrijk. Nu zijn wij na al die jaren helaas heel wat van die aanhang kwijt geraakt en ik mocht intussen eigenlijk nooit echt klagen over die schoonfamilie, in tegendeel.
Maar ik zie bij anderen toch best wel eens zorgwekkende zaken. Zoals overdreven bemoeizucht, zelfs jaloezie. Soms speelt klassenverschil een rol, het valt niet altijd mee om dat dicht te roeien met alleen maar bijna naieve liefdesgevoelens. De prins en het burgermeisje, het klinkt of leest leuk in een of ander bedacht verhaaltje, in de praktijk blijkt dat best lastig te bereiken. Zie het Britse Koningshuis en die Prins Harry die zo nodig met zijn Megan wilde trouwen, een actrice van matig niveau. Het meisje werd venijnig toen zij niet werd opgenomen in de schoot van de koninklijke familie en sterker nog het gevoel kreeg dat haar kleur en afkomst een rol speelden bij het krijgen van kinderen en diens koninklijke status. Dat speelt binnen burgerfamilies net zo. Geloof, de buurt waar je bent opgegroeid, de status van je familie (ondernemers, arbeiders, links, rechts..) het speelt allemaal mee. Zonder aanziens des persoons. Liefde kan zo mooi zijn, maar eigenlijk zou je die bagage er niet bij moeten krijgen. Neem van mij maar aan dat die verliefdheid snel voorbij gaat. De liefde blijft wellicht maar juist in die fase kom je in aanraking met de (ambities van) de schoonfamilie. En die confrontaties zijn soms heel plezierig, vaak niet. En probeer dan maar om die warme gevoelens voor elkaar overeind te houden. Sommigen ontvluchten de problemen. Gaan reizen, emigreren zelfs, bouwen hun eigen leven elders opnieuw op. En hun vriendenkring…Immers vrienden kies je, familie niet. Ik ben benieuwd wat jullie ervaringen zijn op dit gebied. Ik zelf kwam tot dit verhaal na het zien van een paar interviews op TV waarin jonge mensen hun verliefdheid met elkaar deelden. Maar kennelijk over die aanhang nooit hadden nagedacht…. ( Beelden: archief/internet)
Ik weet niet hoe het de diverse lezers en lezeressen vergaat als ze eenmaal in bed van bewust naar onbewust overgaan en een fase van slapen bereiken die tot dromen leidt, maar bij mij is die fase soms buitengewoon heftig. Alsof Netflix ook een programma kent dat mijn geest in ruste helpt om spanning en sensatie op te roepen die me bij wakker worden aardig de adem beneemt soms. Is dat iets specifieks voor mij of komt het ook bij anderen voor?! Als je even op Google kijkt zie je direct dat een dromer zeker niet uniek te noemen is. Sommige mensen maken de meest fijne dingen mee in hun dromenland. Vrouwen vaak romantischer dan wij mannen. Net als bij de vroegere seksescheiding is bepaald houden vrouwen van avonturen met prinsen op witte paarden die hen lokken in kastelen vol bedienend personeel en minnaars die hen verwennen op een wijze die het normale leven meestal niet in zich heeft. Mannen beleven vooral andere avonturen.
De een is vechtend en rollebollend bezig om de straat te beveiligen, een ander zweeft over daken en kijkt in andere buurten rond. Mensen dromen dat ze tijdens een bedrijfsspeech ineens in hun nakie staan en anderen vallen in het water. Mijn dromen bewegen zich veel in het umfeld van vroeger werk. Met name een specifieke periode, waarover ik in mijn vervolgverhaal nog zal vertellen, waarin de emoties vaak heel hoog opliepen komt telkens weer terug. Soms vermengd met actuele dingen, maar wel een herhalend fenomeen. Sommige dromen ben ik bij het wakker worden snel vergeten, anderen blijven hangen. En dat weer leidt tot een zekere dufheid omdat het gedroom me vast weet te houden en doet nadenken over kennelijk slecht verwerkte emoties. Al ligt de bewuste periode dan ook al dertig jaar achter me. Dan nog.
Een specifieke droom is me uit het verleden altijd bijgebleven al heeft die niks met werk van doen. Een vliegtuig dat op ons vroegere ouderlijke huis neerklettert en op het dak blijft liggen. Ik zie het in de droom dan van afstand en bedenk me dat er mensen maar ook huisdieren in dat pand moeten zitten. En als ik dan naar binnen en boven loop kom ik bekenden tegen die gewoon doorleven en niet willen geloven dat op het dak een brandend vliegtuig te vinden is. Ik zoek de dieren. En die lopen constant voor me weg. Ik krijg ze niet te pakken. Zo frustrerend…. Noem het maar geen bijzondere droom. Zeker als je bedenkt dat ik hem al drie keer in verschillende vormen heb mogen beleven. Frustraties alom. Vermoedelijk toch een al te grote zorg om have en goed. Maar in veel situaties ook zeer vermoeiend. En hoe gaat het jullie op dit punt zoal? Intense of oppervlakkige dromer? Van de warme of de avontuurlijke soort???
Altijdmijnmening 