Niets zo’n fijn vermaak als leedvermaak. Het is zeker bij ons Nederlanders een populair gebruik om ons bezig te houden met de soms vermakelijke kleinburgerlijkheid van de medemens. Vandaar dat er zoveel programma’s op tv gaan over ruzies in familiesfeer of onder buren. De commerciëlen hebben hun ‘Bonje met de Buren’, bij de NPO kom je de Rijdende Rechter tegen, en die man zal zich wel eens afvragen waarop hij eigenlijk ooit aan het studeren is geslagen, maar het toetje is voor mij toch echt afkomstig van de EO. Niet echt mijn meest populaire omroep, maar voor ‘Familiediner’ ga ik altijd even zitten. Die Bert van Leeuwen die het presenteert is bepaald atypisch voor een man van deze omroep. Loopt op gympies, draagt verder erg vlotte kleding en rijdt in allerlei modieuze (sponsor)auto’s. De voorgelegde familieproblemen moeten door veel praten en een lekker hapje worden opgelost. Over dat laatste heb ik best een opmerking. Mag het alsjeblieft een beetje stevige kost zijn? Ik zie nu hapjes voorbij komen waarvan ik me afvraag of ze de holle kies wel kunnen vullen. Vrees van niet.

Maar in veel van die gevallen is het onderwerp, de familieruzie, het meest vermakelijk. Omdat mensen soms jaren niet bij elkaar over de vloer komen omdat er ooit iets is gezegd door de een tegen de ander en dat weer leidde tot ellende bij de achterban. Soms zit het allemaal veel dieper, maar wellen ook de tranen snel op als er kans is op hereniging. De meeste Nederlanders zijn gek op hun familie en doen weliswaar stoer over het feit dat ze het zo maar tien jaar zonder ‘die of die’ hebben kunnen uithouden, als het puntje bij het paaltje komt vallen we mekaar al vergevend in de armen. Hoe christelijk willen we het hebben? Als het dan mis gaat krijg ik vaak een gevoel van plaatsvervangende schaamte. Want het moet wel heel erg zijn geweest wil je niet op een toch bepaald drempelverlagende uitnodiging ingaan lekker samen te komen in een redelijk goed restaurant. Om eindelijk al die onzin eens uit te praten die al zo lang in de weg zat.

Als je daar dan alsnog weg blijft (en de argumenten komen bij mij nooit overtuigend genoeg over..) zit je volgens mij toch zodanig in mekaar dat het logisch is dat er ruzie is met de rest van de familie. Vaak ingegeven door het wonderlijke argument dat de wereld om ons draait en niet om die gedachte dat we minder zijn dan een zandkorrel op een groot strand vol vergelijkingsmateriaal. En stel je nu eens voor dat morgen de rest van de familie in een situatie als met die MH17 voor kwam, voor altijd uit je leven verdwijnt. Ben je dan nog zo overtuigd van je gelijk? Mocht iemand het plan hebben om mij te verrassen met die Bert en zijn limousine, ik stap in hoor. Maar wel onder de voorwaarde dat ik fatsoenlijk te eten krijg, die kokkin haar mond houdt en dat ik door de rest van de familie wordt toebedeeld met het eeuwige gelijk. Wat anders….