Ondeugend, lief, aansprekend, liefdevol, zo kijken we vanuit menselijk oogpunt naar kleine kittens of ook puppies. Klein is zeker leuk, maar als alles gaat zoals je wilt dat het gaat, groeien die kleintjes al snel uit tot volwassen dieren. Krijg je veel onbaatzuchtige liefde van, warmte als je dat wilt, maar vraagt ook aandacht. Een dier haal je niet voor de lol even in huis als je een beetje normaal denkt, maar voor het leven. Wie kan rekenen weet dat een mens meestal langer zal leven dan een gemiddeld dier als een hond of kat, maar ze maken toch een belangrijk onderdeel van je leven uit. Een beetje hond haalt de 12 jaar levensduur wel, een kat zit toch al snel 16-20 jaar in je raamkozijn….En die beesten vragen intussen ook de nodige aandacht, verzorging, onderhoud, en zo meer van je. In de afgelopen Corona-periode bleken heel wat medeburgers zich thuis zo te vervelen dat ze besloten om een klein diertje in huis te halen. Hond of kat, konijn of ander knaagdier en waar de ruimte groter was een pony of veulen.
Na een jaar bleken al die dieren ‘dat schattige’ verloren te zijn en moesten de ‘baasjes’ ook weer naar werkgever of klanten. En zaten die dieren in de weg. Resultaat, de vele dierenasiels raakten overbevolkt met teruggebrachte of ingeleverde dan wel afgedankte dieren. Als iets frustrerend is voor die dieren dan dat. Net gewend aan die nieuwe baasjes ga je de deur weer uit als ‘ding’ en wordt je ingeleverd als een oude klok bij de kringloop. Herplaatsen bleek en blijkt nog best een dingetje. In andere gevallen is er natuurlijk een boom in het bos om een hond aan vast te binden en katten zet je gewoon buiten de deur in de tuin of waar ook en gaat er vanuit dat die zijn/haar eigen weg wel vindt. Ongechipt natuurlijk zodat herkomst baasje niet te achterhalen valt. Het kille berekenende van dat handelen stuit mij meer dan tegen de borst. Oudere dieren van wie de baasjes ineens worden opgenomen in een verzorgingshuis of erger krijgen het nog lastiger.
Want wie neemt een hondje op dat tien jaar bij zijn/haar baasje leefde of een kat met dezelfde leeftijd en herkomst? Er is op dat punt best veel leed. En dieren verdienen een tweede kans. Mocht je dus die impuls voelen om een dier in huis te nemen, kijk dan eens bij die herplaatsers ipv dat op het oog aantrekkelijke nestje vol piepkleine en jonge kittens of pups. Vermoedelijk krijg je dan nog veel meer van wat je zoekt dan vooraf bedacht. Een dier in huis is ook warmte en gezelligheid, de wandelingen met de eventuele hond vaak goed voor de gezondheid en ook als je op zoek bent naar sociale contacten. Toen wij ons hondje nog mochten bezitten (honden hebben een baas, katten personeel…) kwekten we met heel wat mensen uit de buurt over van alles en nog wat. Dat is toch weg na het verscheiden van die trouwe viervoeter al weer zoveel jaren geleden. Nu zeggen we de mensen nog wel gedag maar is het contact toch anders. Overigens zijn veel eigenaren van toen nu ook weer dierloos of verhuisd…. Hoe dan ook, wij zijn gek op die dieren en genieten er van. We wensen dat jullie allemaal ook toe, mede namens onze eigen schare…. (Beelden: Prive-archief)
Je hoort als mens tenminste een zekere vorm van eerlijkheid na te streven maar daarnaast ook in te zien dat echt heel eerlijk zijn soms kan leiden tot de grootste conflicten. Diplomatie moet je dan toch zien toe te voegen opdat je niet de hele dag wordt vastgepind op wat je tegen de een of de ander oraal of schriftelijk hebt geuit. Mannen weten al vaak uit ervaring dat ze tegen hun vrouw beter wat kunnen overdrijven in positieve zin dan dat ze echt eerlijk zijn als deze of die vraag aan hen wordt gesteld. Als de vrouw gekookt heeft en de man aangeeft dat wat ze aten niet echt lekker klaar werd gemaakt, kon het wel eens leiden tot een groot probleem. Dat geldt ook voor door haar uitgezochte kleding, die ze dan ook nog naar dat feestje van zijn werk wil aantrekken. Zeg nooit dat je die keuze niet mooi vindt, het wordt je jarenlang nagedragen…. Ook op het werk is het niet zo slim om echt eerlijk te zeggen wat je vindt van je chef(fin) of b.w.v.s. over het bedrijf zelf. Grote kans dat je bij een kennelijk niet meer te omzeilen functioneringsgesprek een en ander te horen krijgt.
En over die door mij ongewilde en qua nut zelden begrepen gesprekken gesproken, ik was zelf altijd erg eerlijk tegen hen die tegenover me zat. Confrontaties over wie nu eigenlijk het slechtst functioneerde in de ogen van de ander kwamen wel eens voor. Eerlijkheid die vaak niet echt op prijs werd gesteld. Gek genoeg zie je de balans bij dit onderwerp nogal eens de verkeerde kant op slaan. Veel mensen zijn ronduit oneerlijk als het er op aan komt. Ze liegen, bedriegen, roddelen en steken je figuurlijk een mes in de rug als dat hen zo uitkomt. Best zaken om rekening mee te houden in de omgang met anderen. Een partner die het altijd met je eens is lijkt me saai, al pleit ik niet voor constante discussies, maar het moet wel open en eerlijk allemaal. Dat geldt ook voor de dingen die je niet bevallen. Nu moet je dan niet meteen beginnen met ‘waarom doe je dit of dat toch altijd verkeerd?!’ want dan weet je op voorhand dat er ellende van komt.
Een subtielere manier van vertellen is handiger. Eerlijkheid met mate is dus eigenlijk een betere dan recht voor zijn raap vertellen wat je er van vindt. Blijf daarin ook verstandig en diplomatiek en wees af en toe even hoffelijk als het zo uitkomt. De ander vindt dat vaak heel plezierig. Ben ik zelf altijd eerlijk geweest? Vast niet, er zal ook bij mij wel eens wat zijn overdreven, licht aangedikt, of buiten beeld gehouden. Soms kwam dat beter aan op het moment dat het zich voor deed. En ik denk dat dit voor de meeste van mijn lezers hier of elders het geval is. En ik ben wel benieuwd naar de verhalen over dit fenomeen van jullie kant. Wel eens opmerkelijke dingen gezegd of verzwegen uit hoofde van de eerlijkheid? Laat ff weten als je wilt of kunt…..
Altijdmijnmening 