Kijk, een Nederlands merk, met een enorme faam en dito naam, dat moet zeker ook in dit merkenoverzicht even wat aandacht krijgen. DAF, Ooit Van Doorne’s Aanhangwagen Fabriek, was voor de oorlog vooral bekend om juist die dingen. Men zetelde in Eindhoven en het was een van de grote bedrijven die deze Brabantse stad tot economische bloei brachten. Naast trucks, bussen een die genoemde aanhangwagens fabriceerde men voor de oorlog ook pantserwagens op wielen die tijdens de juist vandaag herdachte start van WO2 voor ons land even moeten worden genoemd. Nadat men in de oorlogsjaren werd ingezet voor de Duitse oorlogsmachinerie kwam na de oorlog de productie van trucks en bussen weer snel op gang. De Gebroeders van Doorne bleken uit het juiste hout gesneden. Wie op de weg goed rondkeek in die jaren zag heel wat DAF’s rondrijden. Maar in het luxewagen-segment viel ook het nodige te behalen dacht men en zo was er al snel de zeer verrassende beslissing om een comfortabele en leuk uitziende compacte auto te bouwen voor het typische Nederlandse gezin in die jaren.
Kleine prijzen, beperkte motorinhoud maar met die ene gepatenteerde bijzonderheid, de Variomatic-aandrijving. Een systeem van schijven en rubberen snaren die heen en weer bewogen naarmate de snelheid werd opgevoerd en met een simpel pookje te bedienen was. Vooruit, neutraal of achteruit. Iedere malloot kon er mee overweg. En precies dat werd voor de kleine DAF de nekkenbreker. Want de auto bleek ideaal voor mensen die niet konden schakelen, vrouwen, mensen op leeftijd en invaliden. Met zijn wat pruttelende 600cc grote tweecilinder was het basistype 600 ook geen snelheidswonder, met 95km/u was de koek wel op. Met latere modellen leek men dit te kunnen oplossen, maar toen was het imago toch al te veel beschadigd. Zichzelf serieus nemende chauffeurs wilden er niet in gezien worden al was de verkoop verder nog best aardig.
Via de 750, Daffodil, 33 kwam men uit bij de 44/46-reeks. En die wagens hadden een ander uiterlijk en de maatvoering was iets ruimhartiger. Een iets grotere motor maakte de DAF 125km/u snel. Een echte stap vooruit maakte DAF met de 55. Maar die had dan ook een van Renault overgenomen viercilinder voorin die de top naar 135km/u bracht. Men hield wel vast aan een verbeterde Variomatic. Met deze wagen deden Rob Slotemaker en Rob Jansen mee aan de grote London-Sydney-rally en kwamen ondanks vele hindernissen als 17e aan de finish. Voor een soortgelijke compacte auto een wereldprestatie. En terwijl de personenwagens het lastig hadden bleef het imago van het merk op truckgebied hoog.
Het marktaandeel was indertijd geweldig en DAF innoveerde heel wat van haar trucks (en afgeleide bussen) op zodanig wijze dat transporteurs er vrolijk van werden en telkens weer nieuwe wagens bestelden. Bij de personenwagens intussen volgde de 66 de 55 op. Onderhuids compleet andere wagen met iets meer vermogen en een totaal nieuwe achteras. Puik rijdende karretje dat in Coupe-vorm zelfs nog sportief oogde en met een optionele 1,3 liter motor van Renault ook nog eens naar de 150km/u kwam. Maar wel prijzig intussen want vergelijkbaar met een Ford Capri 1,3 in de prijslijst. En dat was voor velen toch een totaal andere auto. Ook heel anders was de geplande Daf 77. Die zou naast de 66 op de lijn komen te staan.
Een compacte middenklasser met weer wat meer vermogen maar vooral meer uitstraling. Maar die zouden we nooit meer als DAF op de weg zien komen. Nadat men in Borne een nieuwe fabriek bouwde werd de personenwagendivisie verkocht aan Volvo. En dat bouwde al die leuke DAF’s voortaan onder eigen naam. Zo werd de 77 omgevormd tot de 340 en bleek dat de merknaam Volvo voor veel DAF-rijders magneetwerking had. DAF ging verder met haar trucks. In voor- en tegenspoed. Op enig moment ging men zelfs onder water. Werd weer gered, ging weer onder water en werd weer gered. Men werkte samen met Leyland uit Engeland, met Amerikaanse partners en kwam via die contacten weer op het spoor van het Tsjechische Tatra waar men tegenwoordig motoren levert voor diens nieuwe trucklijn Phoenix. DAF is nog steeds een belangrijke leverancier van zwaar materieel. Haar wortels, en aan die kleine personenwagens houden we gewoon de bijbehorende herinneringen. Gekoesterd in een fraai Eindhovens museum en in clubs van actieve rijders. Een Nederlands merk, best iets om trots op te mogen zijn. (Beelden: Yellowbird archief)
Als ik met mijn oudere broer weer eens bijeen ben en we gelijk die twee oudjes van de Muppet Show mekkeren over het (vermeende) onrecht ons aangedaan door bepaalde vertegenwoordigers in de maatschappij of overheid van tegenwoordig, komen we al snel uit op mensen die we beschouwen als het laagste van het laagste in overheidsdienst; parkeerwachten! Als je echt nergens anders goed voor bent, je totaal geen inzicht hebt in het normale leven, leeft bij het feit dat je kennelijk opgewonden raakt van het geven van een bekeuring aan iemand die wellicht niet in staat is om een parkeerplek te vinden voor dat ene boodschapje bij de apotheek of zo, dan roept een carriere als parkeerwachter. En ik maak dit keer, niets onmenselijks is me vreemd, geen uitzondering voor de vrouwen die deze rol vervullen. Komen thuis vast veel liefde te kort of zijn als kind niet goed opgevoed dan wel gepest. Anders wil je dat werk echt niet doen. Je zou je als normaal mens rot schamen. Je durft dan niet in je vriendenkring te vertellen wat je doet, een drugsdealer krijgt meer respect. Waar die afkeer in zit? Vooral door het meedogenloze karakter van die handhavers. Ze snappen niets van het sociale aspect in hun werk, nemen de tijd niet om uit te zoeken wat er wellicht loos was of is. Natuurlijk zijn er burgers die maling hebben aan alle regels. Bekeuren! Uiteraard zijn er bepaalde regels nodig! Maar interpretatie van die regels is vast niet verboden.
Wat een verschrikkelijke menssoort. O? Je vindt dat ik dat niet mag zeggen of schrijven? Lees het volgende voorbeeld dan maar even. Een zeer goede vriendin van ons moest onlangs halsoverkop naar Amsterdam afreizen (40 minuten van haar huis) voor een spoedsituatie binnen de familie in het daar bekende en gespecialiseerde AMC. Dat ziekenhuis kent een parkeergarage waar je tegen woekertarieven de auto kunt parkeren. Dat op zich is niet nieuw. Wel dat er ook parkeerplekken zijn voor invaliden. Zij heeft daar een speciale vergunning voor, uit haar eigen woonplaats.
Een serie/inbreker krijgt nog minder boete in dit land. Maar de autobezitter, en meer speciaal de invaliden onder hen, moeten bloeden. Ik heb haar aangeraden tot de rechter te blijven strijden voor haar gelijk. Dit is niet alleen bespottelijk, dit is een schandaal. Los geslagen in de boetegekte, uitgedeeld door een mensensoort die ze eigenlijk zouden moeten isoleren van de rest. Ja, ik weet het, niet netjes, maar ik ben boos, heel boos! En niet alleen omdat ik die parkeerwachters verachtelijke wormen acht te zijn, maar ook omdat ik van mijn vriendin houdt die ons zoveel warmte geeft en die al zoveel ellende meemaakte. Die gun je een paar maanden rust. Even bijkomen. Krijg je dit! Gemeente Amsterdam….los dit op!! (Beelden NH DB/NRC-Internet)
Altijdmijnmening 