In de week voor Kerst waren we op zoek naar wat leuks voor de kerstdagen. Je moet t.b.v. familie en lieve vrienden allerlei kleine of wat grotere cadeautjes scoren en die zoeken en vinden we dan in de plaatsen op enige afstand van onze eigen woonstek. Het waarom zit in de diversiteit van nog echte eigen winkels die je daar kunt vinden. Dus togen we dit keer naar Soest. En wat denk je? Geslaagd. Op elk terrein vonden we de dingen die er toe deden en met tassen vol besloten we even ‘koffie’ te gaan drinken bij een van weinige horeca-gelegenheden die je in het centrum van Soest kunt vinden. Grand Cafe/Restaurant De Lindenhof was dit keer onze keuze.
Een horeca gelegenheid in een prachtig en centraal gelegen pand. We kenden het van een vorig bezoek toen we in aardig weer op het terras hadden gezeten en prima tevreden waren over wat ons werd voorgeschoteld. Dit keer viel dat tegen. We bleken de eerste gasten tijdens deze zaterdagochtend en kennelijk vielen we niet in het juiste potje bij de mannelijke uitbater of zo. Norsig nam hij onze bestelling op. Wij streken neer aan een tafeltje in een verder erg warm aangekleed restaurant. De bestelde drankjes werden zonder iets te zeggen neergezet. Wij keken elkaar aan…Jeminee, zijn we hier wel welkom?? Gelukkig kwamen er op enig moment meerdere gasten binnen. En bleek er ineens een jonge dame op te treden als bedienend personeel. En dat professionele meisje liet meteen merken dat zij het wel snapte.
Zij vroeg de nieuwe gasten of ze ook iets wilden eten, en als die dat afwezen wees ze direct op de vele lekkere gebakjes die men in de aanbieding had, zoals appeltaart met slagroom. Precies dat hadden wij nou ook wel gelust….maar die hork (druk met van alles…) vroeg niks. Het meisje deelde lunchkaarten uit, het bleef ons allemaal onthouden. Toen het restaurant aardig gevuld raakte kwam een tweede jongedame de bediening versterken. Wij dronken nog wat en keken rond. Rekenden af bij die actieve jonge meid en gaven die een prima tip. Omdat zij haar vak verstond. Het bijbehorende compliment deed haar wangen blozen. En terecht, want dat was een jonge professional. Beter dan haar mannelijke collega die ook bij ons afscheid (wij groetten iedereen achter de bar) niks zei. Dan vraag ik mij echt af waarom zo iemand in dit vak is gaan werken. De ambiance is hier prima, de faciliteiten voor mekaar, maar kennelijk moet je het treffen met degene die jou bedient. De jongedame verdient een 10, haar mannelijk collega haalt de 6 niet eens…Best jammer! Ook van die taart, had ik graag geproefd…maar helaas….. (beelden: Prive)
Veel van wat we zoal ‘lekker’ vinden baseert zich op ervaringen uit de jeugd. Werd je opgevoed met stamppot of rauwe groenten zal je dat vast op een bepaalde manier als lekker omschrijven. Wellicht ook omdat de kookkunsten van je moeder (of vader naar gelang de huishoudelijke indeling) goed of minder werden beoordeeld. Ik heb mijn voor/afkeuren daaromtrent al eens gegeven hier en kan je verzekeren dat ik veel van ‘toen’ nu als niet lekker omschrijf. Nog steeds. Wel lekker vond ik patat friet, toen een noviteit, of Chinese nassi. Mijn moeder was goed in de kippensoep, dus die vind ik nog steeds het lekkerst als ik een soepsoort mag kiezen. Ik was niet zo van de snoep, wel van de chocolade. En dan van de pure soort. Nog steeds een passie. Maar ik weet dat anderen een totaal andere smaak volgen. Zo ken ik mensen die op een boterham pindakaas smeren (brrr) en daar hagelslag overheen mikken. Of kaas met frietsaus. Mijn leasevader had ook zo zijn eigenaardigheden. Zo smeerde hij zijn brood soms met boter, strooide daar hagelslag overheen en dan weer een lading boter.
Het was een soort gebakje. Ik heb het lang op dezelfde manier nagedaan. Heerlijk. Maar natuurlijk ook dik makend. Dat gold ook voor zijn ontbijt. Hij nam dan de keukenmixer, gooide daar twee stuk geslagen eieren in, suiker en wat melk (en in zijn geval een cognacje) en zette die mixer aan. Dronk dan in een keer al die zaken op en kon er tegen voor de ochtend. Zwaar werk, dus altijd behoefte aan wat versterkends….Of zoiets. Zonder die cognac vond ik dat ook een lekkere start van de dag. Maar na de jeugd nooit meer gedaan. Lekker vind ik nu de na mijn huwelijk leren eten zaken als wat vrouwlief kookt, ingegeven door ervaringen bij haar thuis. Uit een familie afkomstig waar vrouwen gewoon goed kookten en smakelijk. Groenten waar ik voorheen omheen liep, of met grote afschuw naar binnen harkte, eet ik nu met smaak op. Wat bleef op ‘lekker’ gebied is mijn voorliefde voor friet. Ik zie dat nog steeds als een traktatie. Of dat geweldige broodje kroket van Kwekkeboom in Amsterdam.
Aangevuld door vele zaken die ik door de jaren heen leerde eten. Maar o wee als ik ergens anders te gast ben en hoor wat men daar lekker vindt. Veelal weinig vrolijkmakend voor iemand met een eigen interpretatie van ‘lekker’. Iedereen kookt weer anders, en soms bevalt de smaak me beter dan anders. Ik prijs mij (om diverse redenen) gelukkig met mijn schoondochter die ongeveer elk kookboek uit de hele wereld bezit en telkens weer in staat is om me te verrassen met iets bijzonders. Soms moet ik even ‘blussen’, maar veelal kom ik toch aardig voldaan van tafel na een opnieuw geslaagd maal met voor/nagerecht. Ik bezit (nou ja…) wat vriend(en)innen die ook geweldig kunnen koken, en ook daar is het dan een feestje om uitgenodigd te worden voor een maaltje. Lekker komt in vele vormen en smaken. Ben benieuwd wat jullie als mijn lezer(essen)s hierbij naar boven weten te toveren…Zoveel mensen, zoveel smaken en meningen uiteraard. (Beelden: Yellowbird archief)
Altijdmijnmening 