
Vorig jaar maakte ik jullie attent op mijn favoriete Youtube luchtreiziger die vanuit Rusland allerlei reizen maakt en o.a. daarbij Noord-Korea bezocht. Het beeld dat hij zonder commentaar liet zien showt een bijzonder schoon en wel georganiseerd land met een bijna gedwee in het uitgestippelde politieke pad bewegende bevolking. Bijna de droom van Extreemlinks in ons eigen landje….. Ik beloofde toen al dat ik nog eens zou terugkomen op hoe dat land in elkaar steekt. In het boek met de zelfde kop als dit blog dat ik er over las komt de verbijsterende waarheid naar boven rond een land en regime dat meedogenloos de eigen bevolking knevelt maar haar tentakels in de hele wereld heeft uitgeslagen. Wie denkt aan een ouderwets communistische land kan ik meteen teleurstellen. Uit het boek dat door een wetenschapper (Remco Beuker)geschreven is, die vanuit zijn specialisatie echt studie en werk heeft gemaakt van zijn obsessies met het land dat slechts de helft van het Koreaanse schiereiland uitmaakt, blijkt dat de Kim-dynastie het communisme heeft opgewaardeerd tot een religie.

Een geloof in een familie die voor zichzelf de status van ‘heiliger dan heilig’ heeft bedacht en deze doctrine met donder en geweld doorvoert in alle facetten van de samenleving. Die is ook in alle opzichten zodanig georganiseerd dat zij die ook maar iets afwijken van de Leer direct kunnen worden gestraft. En die straffen liegen er niet om. Een aantal jaren strafkamp (regime ondenkbaar wreed) of zelfs de dood zijn niet uitzonderlijk. Men controleert elkaar ook verplicht en doet verslag over het doen en laten van anderen maar ook zichzelf. Speciale ministeries houden bij hoe het gaat. Los van het eigen raket/atoomprogramma is het regime ook actief in de rest van de wereld. Tientallen landen verspreid over de hele wereld maken gebruik van Noord-Koreaanse arbeiders of technologie. En die laatste is echt indrukwekkend. Neem maar de recente wapenverkopen aan landen als Iran of de via-via steun aan Hoeti-rebellen of de Hezbollah-beweging in Libanon. De Syrische dictator Assad was goede vrienden met het regime in PyongYang en hij was echt niet de enige. Soldaten van de Noord-Koreaanse strijdmacht zijn (verplicht) uitgeleend aan de Russen waar ze strijden tegen de Oekrainers. Weigeren ze dienst of lopen ze over dan wel worden ze gevangen genomen is de kans groot dat hun hele familie richting strafkampen gaat.
Opvallend is ook de constatering dat mensen die in Noord-Korea op hoge posten lijken te zitten in feite niks te vertellen hebben. Achter de schermen zitten de ware machthebbers. Alles ingericht op wantrouwen en controle. Ondanks dat wordt er door heel wat mensen gesmokkeld. Met name vanuit China komt veel spul illegaal het land binnen. Omkoping aan de grenzen helpt mee om dat redelijk goed te laten verlopen. Aan de andere kant zijn er de dwangarbeiders die worden uitgezonden naar andere landen. Diens inkomsten gaan voor 80% naar de staat, 20% is voor de familie. Geldt ook voor jonge Koreaanse meiden die het over de grenzen van het land willen of moeten gaan verdienen. Officieel als dienstmeisje of zo, maar veelal in handen vallend van wat rijkere Chinese oude heren die ze dwingen tot dingen waar ze in eigen land nog nooit mee te maken hebben gehad. Ook echte gedwongen prostitutie valt hen te deel. Het boek over dit vreselijke regime is 304 pagina’s dik, een uitgave van Prometheus en te koop onder ISBN 978 90 446 3731 1. Een maal gelezen weet je een ding zeker, linkse regimes zijn een ramp voor de mensheid. En wie denkt dat een boycot grenzen echt gesloten houdt, is naief of heeft het heel erg mis. (Beelden: archief/bieb/internet)








Zwart is zwart en wit is wit. Zoeken naar grijstinten heet een compromis. En dat is dan zoveel als een schikking tussen partijen waarbij ieder daarvan een beetje toegeeft. Hoe vaak het ook lijkt alsof dit land sterk is in het sluiten van compromissen, in de praktijk van alle dag zijn we dat niet echt. Komt ook omdat mensen tegenwoordig over niets en nergens een mening hebben en die vaak en luid verkondigen. Vanuit iets van (beter)weten of omdat ze iets delen van derden waarvan ze de waarheid zelf onderschrijven of vermoeden dat het gedeelde juist is. Bij politieke of geloofskwesties zie je dit veel voorbij komen. Je hebt tegenstanders van Wilders en die zijn ingegraven over diens anti-islam denken, terwijl de voorstanders precies het tegenovergestelde vinden. Zodra je dan met modder gooit die gericht is op de mensen met de andere mening is elke discussie op niveau al op voorhand verloren. Om over het compromis maar te zwijgen.
Zo gaat het ook over de islam als geloof of de uitwassen die deze stroming met zich meebrengt, of pakweg de al dan niet stijgende zeespiegel in relatie tot ons menselijk handelen. Je bent voor of je bent tegen. Het compromis komt er bijna nooit uit. Dat zorgt ook voor veel geschreeuw, gescheld, vervloeken van tegenstanders en zelfs het boycotten van mensen die het niet met jou eens zijn. Je zult vast weleens zo’n situatie zelf hebben meegemaakt of ervaren en daar het jouwe van denken. Ik zal echt niet achteraan gaan staan als hiervoor de vinger moet worden opgestoken. Discussies op inhoud moet je altijd voeren. Maar zodra het persoonlijk wordt, mensen die je helemaal niet kennen allerlei persoonlijke getinte verwijten jouw kant op slingeren is het voor mij snel klaar. Zwart is zwart, wit is wit. Grijs komt niet voor. Al is gedekt grijs in driedelig kostuum nog best wel aardig om bij gelegenheid aan te trekken. Of is een zilvergrijze auto in mijn optiek nog steeds erg fraai. Maar dat zullen anderen weer met me oneens zijn. Die vinden een T-shirt met opbollende haargroei daaronder interessanter of willen per se een gifgroene of felrode auto berijden. Van mij mag dat. Altijd. Mits je me maar niet gaat wijsmaken dat het een beter is dan het andere. Want dan bereiken we echt geen compromis. Never! Nooit!