Wie in een relatief kleine woonomgeving vertoeft zal het wel herkennen. Het elkaar groeten bij tegenkomen. Gewoon even gedag zeggen, goede morgen, middag of avond wensen. Heel normaal en welopgevoed gedrag. Althans voor de generatie waar ik toe behoor. Maar dat geldt niet voor veel jongeren. Of mensen uit de grote stad. Men loopt je strak en weg kijkend voorbij, kennelijk totaal oninteressant voor die ander. Wellicht is groeten not done want als je het per ongeluk doet wordt je vaak meewarig of zelfs vijandig aangekeken. Wantrouwen is groot in de stedelijke omgeving. Zelfs in de eigen buurt kom je die types tegen.
Terwijl de meeste mensen in onze woonstraat over het algemeen aardig, vriendelijk of domweg beleefd zijn kom ik er nog steeds tegen die zelfs na 25 jaar wegkijken als ze je tegenkomen. Niet dat we die ooit onheus hebben bejegend of zo hoor, maar je bestaat vermoedelijk niet voor hen. Ik blijf dat toch bijzonder vinden. Ben, hoewel ik wel eens wat anders nagewezen krijg, best een sociaal mens met de inschatting dat iedereen gewoon min of meer gelijk is en dat rangen en standen een ramp zijn voor de burgerlijke middenklassemaatschappij waarin wij toch leven.
Zelfs de koning en zijn Max maken gebruik van douche en toilet en echt niets menselijks is hen daarbij vreemd. Zouden ze dan op een hoger plan moeten staan? Nee toch zeker! Doe maar gewoon en zo. En dus, zeg mekaar bij tegenkomen gewoon gedag. Wees hoffelijk, beleefd, domweg aardig! Helpt mee om de maatschappij ook wat leuker te maken. Kleur speelt daarbij geen rol, persoonlijk geloof ook niet, maar wel ons aller gedrag. En dat laatste kan op simpel niveau een rol spelen bij beoordeling. Wie niet groet ziet zichzelf vermoedelijk als het centrum van het heelal en denkt dat andere mensen geen recht van bestaan of erkenning hebben. En nou weet ik wel dat er culturele verschillen bestaan, soms mag je anderen niet aankijken omdat dit als belediging geldt in de herkomstcultuur, maar ja, we zitten in Nederland, in onze ooit zo liberale stad en samenleving. Dus…zeg mekaar tenminste gedag en doe eens aardig. Maakt een best verschil! (Beelden: Yellowbird archief)
Heb ik last van vooroordelen? Ja! Zeker. Ik ben van de observaties en neem als een spons in me op wat de media me melden of juist wat ze menen schoon te moeten poetsen. Dus ik ben vrij zeker van mening dat onder de nieuwe Europeanen een deel niet wil deugen. En dat ik dat deel liever niet zal opzoeken als het even kan. Een all-in-vakantie naar Molenbeek in België lijkt me geen waar genoegen. Net zomin als een verrassingstocht door nachtelijk Slotermeer. Ik heb in wijken gewoond en gewerkt waar je al snel de ervaringen van anderen kon verzamelen als ijkpunt en daardoor gewaarschuwd werd op dusdanige wijze dat je het avontuur niet zelf moet opzoeken. Als je daar niet van houdt uiteraard. Ik ben dus voorzichtig. En als ik denk dat iemand met een buitenlands of apart uiterlijk wellicht iets in de zin heeft dat nadelig voor mij of mijn gezin kan uitpakken bewapen ik me ertegen of loop er omheen. Buiten de problemen blijven is dan de theorie. Bij de al eerder gemelde treinreis kwamen vooroordeel en die voorzichtigheid goed samen. Kennelijk is het op die treinen goede gewoonte om na het controleren van de (digitale) kaartjes reizigers te trakteren op een of andere versnapering. Tegen betaling, maar toch.
Vaak wordt dit uitventen gedaan door jonge mensen. De een kondigt zijn/haar komst aan via de omroepinstallatie waarbij je dan een opsomming krijgt van de te verkopen eet/drinkwaar. Niet in dit geval. Plotseling ging de deur van onze sectie in de wagon open en stapte een moslima binnen. Stevig van postuur, qua hoofddoek en verder uitgedost zoals je dat van deze dames verwacht, maar ook met een rugzak op de schouder en iets aan de zijkant van haar broek waar draden aan vast zaten. Mijn hart stond toch even stil. Elke vezel in mijn lijf was gespannen., Maar toen ik haar stem hoorde wist ik dat de seinen in het lijf weer op groen konden. Vlekkeloos Nederlands, respect- en humorvol verkocht ze haar koffie/thee/limonades en gevulde koeken. En ze deed dat efficiënt. Werkte de hele treinwagon in een flits af. Daarna verdween ze naar de volgende sectie. Later, op station Eindhoven zag ik haar buiten rondlopen. Ze dolde met het NS-personeel en keek op haar zakcomputer naar welke trein ze nu weer moest bedienen. En ik kreeg ineens veel sympathie voor haar en haar job en schaamde mij voor mijzelf. Een momentje slechts. Want ik blijf dat vooroordeel natuurlijk toch koesteren. Al was het maar omdat ik anders een deel van mijn meninggeverij zou verliezen….
Altijdmijnmening 