Onlangs maakte ik een evenement mee (ik schreef daar al eerder over) waarvan ik na wat twijfels toch zeker wist dat het zo leuk zou verlopen dat ook zij die er niet bij konden zijn er even van op de hoogte moesten worden gebracht. Als oud PR/Marketing professional bracht ik na afloop dus een leuke foto van alle aanwezigen met een verhaaltje naar buiten via de mij bekende sociale media. Tot mijn verbazing trok het alleen al meer dan 150 reacties via Linkedin, het zakelijke netwerk, maar ook mocht ik me via Instagram op enige extra belangstelling verheugen. Daarvoor doe je dat soort dingen natuurlijk. Zeker als ik het vergelijk met wat in de huidige blogwereld gebruikelijk is viel me die reactiescore bij Linkedin nogal op.
Tegenwoordig worden daar op dat toch zakelijke relatienetwerk de nodige discussies gevoerd die met name op politiek gevoelige terreinen hele schermutselingen opleveren tussen voor- en tegenstanders van linkse types of pakweg klimaatvraagstukken. Best leuk om daaraan deel te nemen al schieten ook daar mensen vaak in de ‘jijbak’ reacties die ik ook hier bij het bloggen nog wel eens meemaakt(e). Blokkeren van die types helpt vaak om al te persoonlijke verwijten kwijt te raken, maar op inhoud discussieren vind ik nog steeds leuk genoeg om er alsnog af te toe even wat tijd en aandacht voor vrij te maken.
Toch valt me wel op dat zelfs enkele aan mijn meningblog gelinkte medebloggers zelden of nooit een reactie geven op wat er hier geschreven staat, terwijl ze omgekeerd wel verwachten dat jij bij hen reacties achterlaat. Alsof hun wereld slechts bestaat uit zenden en daarna zelf ontvangen, maar zelf iets moeten doen om de inhoudelijke relatie overeind te houden kennelijk wat veel moeite is. Gek genoeg valt me dit zo eens in het jaar zo maar op. Ik schreef er al eens eerder over. De trouwe reageerders niet te na gesproken of zij die slechts lezen en zelf nooit iets plaatsen. Ik ken de pappenheimers. En natuurlijk zijn er de lieden die je dan na een reactie elders via een medeblogger denken aan te pakken. Omdat ze hier zelf zijn geblokkeerd om hun reactionaire of extreemlinkse standpunten. Ach, die negeer ik het liefst, ook bij anderen, net als ik dat doe op de andere sociale media. En er zijn er bij hoor… Een daarvan kwam ik onlangs bij dat beschreven evenement aan het begin van dit verhaal in the flesh tegen. Na een clash in het verleden waarbij hij heel onaardig en zeer op de persoon reageerde was het over en uit. Beneden de waardigheid. Maar hij bleef me maar stalken. Tijdens dat evenement deed hij net of hij me niet zag… Grappig, want ik moest ook nog een verhaaltje vertellen daar. Hij kon moeilijk in rook op gaan….Maar een hand kon er niet meer vanaf. Gelukkig maar, want de liefde moet wel van twee kanten komen. En voor hen die menen boven een ander te staan is in mijn wereld geen plek (meer). Vandaar dat ik al dat linkse volk negeer. Zeker als men vanuit dedain meent de maat te moeten nemen van of bij een simpele meninggever. Die is het snel zat. Maar wil ook niet totaal genegeerd worden. U bent gewaarschuwd…. (Beelden: Algemeen archief)
Had ik het in mijn vorige blogverhaal nog over de vermeende en soms geschonden trouw van een hond. Wij mensen kunnen er ook wat van. Wij doen ons best trouw te zijn aan onze partners, familie, vrienden. Soms gaat dat dan ten koste van de eigen persoonlijkheid. We leveren onszelf soms (deels)in om het de anderen naar de zin te maken. Het waarom hult zich vaak in raadselen. Immers, je bent wie of wat je bent en meekleuren met de rest is vaak een letterlijk ziekmakende eigenschap. Je gaat er uiteindelijk onder door. Ik heb heel wat relaties gezien waarin de ene partner zich opofferde voor de ander zonder er al te veel voor terug te krijgen. Vrouwen vaker dan mannen. Wellicht zit hem dat in de economische afhankelijkheid of zo. Maar moet je dodelijke saaiheid, drankzucht, speelverslaving of nog erger, geestelijke of fysieke mishandeling blijven accepteren ten koste van jouw eigen persoonlijkheid?!
Trouw? Vast en zeker. Liefde? Wellicht! Maar goed voor de geest en het fysiek kan het niet zijn. Nu snap ik wel dat het leven niet altijd rozengeur en maneschijn is maar je kunt ook in sleur sterven. Of de relatie zelf zien doodgaan. Bij vriendschappen zie je nog wel eens hetzelfde. Eenzijdigheid is een oorzaak van veel gedoe. Eisen gesteld krijgen, wensen en verlangens, en daar vrijwel niets tegenover mogen stellen. Omdat anders de vriendschap wordt verbroken. Het zal sommigen bekend voorkomen. En toch accepteren veel mensen dit soort relaties. Ze omarmen die lui alsof ze van het koninklijk huis zijn. Noem het een vorm van hondentrouw. Maar wellicht moet je net als dat hondje uit het vorige verhaal wel aan je stutten trekken en gewoon bedenken dat het soms beter is korte dan lange pijn te lijden. Maar durven we dat?
De meeste mensen niet. Die laten het soms jaren lang voortduren. Tegen beter weten in vaak. Ik ken uit mijn verleden voorbeelden zat. Maar ook voorbeelden van levenspartners die ogenschijnlijk alleen maar bij elkaar waren om de ander het leven zuur te maken! Ga dan scheiden!! Trek je eigen plan en stop er mee. Zeker als de kinderen op enige leeftijd zijn is er geen reden om liefdeloos naast elkaar voort te leven. Alleen ben je dan wellicht veel beter af. Maar toch blijft men trouw als een hond voortgaan en verwijt de pot de ketel constant dat die zwart ziet. Wat bindt je dan nog? Als alles wat leuk is voor een mens uit je leven is verdwenen? Het zal die hondentrouw zijn. Loyaliteit naar de ander, het gevoel dat die ander fysiek of geestelijk in de kreukels zit en niet alleen verder zou kunnen, de financiële situatie of gewoon om de buren? Neem van mij aan dat die toch wel iets te roddelen hebben of dat anders wel zullen zoeken. Niets zo leuk als het leed van de ander. En wie dat niet gelooft moet maar eens opletten als je ergens heen gaat. Altijd mensen die van achter hun gordijntjes zien wat je zoal doet en wellicht zelfs bijhouden met wie en hoe lang. Beter een naaste buur dan een verre vriend? En gee geleuf da?
Altijdmijnmening 