Ik heb in de afgelopen weken en dagen al eens wat aangehaald rond zaken waar mensen in geloven en op hun eigen wijze hoop uitputten om verder te gaan met een al dan niet saai of miserabel bestaan. Zij die genieten van het leven zijn er vaak wat minder mee bezig. Immers, als je echt diep in het geloof zit is zelfs het kijken naar iets aantrekkelijks, eten, drinken, alcohol, vrouwen, dure horloges of wat ook, al zondig gedrag. En dat leidt dan weer tot schaamte of berouw waarop aan iets hogers vergeving moet worden gevraagd en eventueel boetedoening.
Binnen strenge geloofsgemeenschappen is zonde altijd goed voor straf of zelfs een bezoekje aan de hel. Over de Tien Geboden heb ik het hier op mijn blog al eens gehad, maar dat is vele jaren geleden. De basis blijft echter gelijk. Zij die zich aan die geboden houden komen vast en zeker in de zelf verkozen hemel. Elke God waarin wordt gelooft kent zo zijn vergevingsgezindheid en anders is er de mogelijkheid tot penitentie of betalen van een aflaat.
Dat laatste was een voor protestanten gruwelijke vorm van afkoop van die zonden via een gift aan de kerk waartoe je behoorde, dan wel hulp bij de bouw van een nieuw gebedsgebouw. Is dat nu uitgebannen? Nee hoor. Veel gelovige moslims betalen trouw mee aan de bouw van de zoveelste moskee in het gebied waar zij vertoeven. Gekopieerd gedrag van wat bij christenen en andere geloven ooit gebruikelijk was en soms nog is. God behagen via giften en betalingen. Het gedrag zit ook bij andere, bijvoorbeeld Aziatische, godsdiensten. Wie ze bestudeert ziet meteen de patronen. Allemaal gelijk. Die Hemel als trekpleister, al dan niet gevuld met engelen of tig maagden om je na de dood mee te plezieren. Alsof dat gegarandeerd zo zou zijn.
Een paar door de wol geverfde types die zorgen dat je het echt naar de zin hebt in het hiernamaals lijken mij aantrekkelijker, maar dat is persoonlijk natuurlijk. Binnen bepaalde stromingen is men gek op seks met minderjarigen, dat zal het wel zijn. Hoe dan ook, die Tien Geboden van Mozes en dat je er naar gedragen is best een dingetje voor veel mensen. Uit naam van de meeste geloven is heel wat afgemoord, verkracht, gemarteld of soortgelijk gedrag vertoond. En was het normaal om daarna spijt te betuigen en via een 20-tal Weesgroetjes of een flink geldbedrag al die ellende uit te wissen. Simpel. Voor hen die hier in het heden graag anderen de maat nemen, politiek correct gedrag willen uitstralen, maar vooral andersdenkenden cancelen zou dat wellicht een goed alternatief zijn. Niet veroordelen maar vergeven, niet straffen maar omarmen. Mits de daden van die ander niet al te erg zijn natuurlijk. Er zijn grenzen… En die zijn al door al die godsdiensten bepaald… Als er een Hemel bestaat wordt het vast druk zo. Al zal ook de Hel zich wel mogen verheugen op wat extra aanloop. En wie de trappen van de een of andere bestemming zal mogen nemen moet vooral goed in de spiegel kijken, dan wel op de bankrekening kijken wat hij/zij kan missen. Kon wel eens confronterend zijn of worden….. (Beelden: archief)
Ja mensen, ik kom er soms best graag, rommelmarkten, door het hele land heen. Veelal slechts als bezoeker en evt. koper van voor mij interessante zaken. Maar soms ook een beetje als ondersteuning voor de vrouwen in mijn leven die er qua verkoop wel hun roeping van lijken te hebben gemaakt. Die kunnen dan dagen van te voren al vol spanning dozen vullen met spullen die in beider levens overbodig zijn, net niet rijp voor de kringloop en soms zelfs nog in buitengewoon goede staat. Mijn bijdrage aan het geheel is vervoer en algemeen vermaak. Het waarom leg ik u graag in de komende zinnen van dit verhaal uit. Aan de verkopende kant krijg ik zelf vaak moordneigingen. Dat is een slechte eigenschap voor een verkoper, maar het komt door het gedrag van sommige mensen aan de kopende kant. Die regelmatig in staat zijn splinternieuwe zaken (met de kaartjes er nog aan) op te pakken, vol interesse te bekijken, te vragen naar de prijs (als we die er als service al niet op hebben gezet) en daarna te beginnen met bieden op een manier die aan het gezonde verstand van betrokkenen doen twijfelen. Of aan de wil om echt een zaak te doen. Ooit verkocht ik zelf auto’s. Simpel verhaal. Je had echte kopers, mensen met een serieuze wens tot aanschaf van een nieuw of ander vervoermiddel, je had ook mensen die alleen maar langs kwamen om hun eigen tweedehands vehikel te laten taxeren en je had de ‘zeikerds’. Ik noem ze even zo omdat dit de mensen waren die kennelijk te veel vrije tijd en te weinig hobby’s hadden.
Vaak laat in de middag nog even binnenstappend, zaken te oreren die ze net uit de meest recente uitgave van AutoVisie hadden gehaald over een van jouw merken, maar waar je verder niet zoveel mee kon. Behalve veel tijd aan vuil maken. Wat ik op het laatst niet meer deed. ‘Ga even naar huis man, denk er nog even na en kom terug als je serieus bent’. Maar dan verpakt in keurig nette diplomatieke termen. Slechts een enkele keer mikte ik echt iemand fysiek de deur uit. Die ging voorafgaand aan mijn verwijdering onder een van de opgestelde auto’s liggen en begon het het hele ding luidkeels en onder gehoor van andere showroomgasten af te breken op basis van wat hij de avond er voor van iemand bij de TROS-Autoredactie had gehoord. Toen kon ik me niet beheersen en mikte de man de deur uit. Dat zelfde gevoel krijg ik bij hen die op rommelmarkten menen dat de verkoper niet goed snik is als hij bijvoorbeeld een hele euro durft te vragen voor een artikel dat zelfs bij de goedkoopste discounter nog voor een tientje moet worden aangeschaft in mindere kwaliteit. Vrouwlief is er onverwacht goed in. Die kan er tegen. Al begint ze haar grenzen van geduld ook te verleggen als er weer eens een allochtoon voorbij komt die zelfs op die ene euro nog 90 cent wil afdingen. ‘Gewoon laten liggen, niks voor u’ is de zin die nu tegen haar gehemelte kleeft als er weer eens iemand alles op pakt en alleen maar bezig is met de handel verpesten.
Onlangs waren we weer eens op een (grote en drukke) rommelmarkt, van de kofferbaksoort. Het was mooi weer, veel mensen, enorm breed aanbod aan handel. En het patroon was gelijk aan het hiervoor geschetste. Mijn dames gezelschap was druk. Ik hield de boel wat in de gaten. En observeerde. Van mijn eigen meegenomen spullen werd maar liefst voor E. 1,50 verkocht. Alles was te duur, niet interessant, elders goedkoper of wat ook. De spullen van de dames gingen gelukkig wel lekker de dozen uit. Maar ik snapte soms het geduld niet. Toen ik zelf een paar keer rond liep hoorde ik overal hetzelfde. De verkopers klaagden over het publiek en de biedingen, de kopers hadden tassen vol spul en pochten over bedongen koopprijzen. Is dat nu de typische lol van rommelmarkten? Ik kijk zelf naar een prijs als ik iets zie wat leuk is, lijkt het mij wat betaal ik die prijs. Klaar! Beter wat te duur dan niet te koop toch? Wat ik zelf die bewuste keer aanbood heb ik elders nergens gezien. Dus was leuk, goed van prijs en aardig van aanbod. De volgende die zegt dat het anders is komt in aanmerking voor wurging ter plekke…. In Mei de volgende sessie…..Op een voor ons bekendere locatie. Eens zien hoe het daar gaat…
Was ik onlangs niet zo heel enthousiast ten aanzien van de Toekanvestiging in Vught, over de Heerlense vestiging waar we tijdens ons Duitse tripje in September overnachtten hebben we ook wisselende meningen. De Vander Valk vestiging in deze Limburgse plaats ligt een beetje verscholen aan de buitenkant van de stad. De eerste indruk is er een van verbijstering. Men had al gewaarschuwd voor ‘verbouwingen’ maar wat we hier zagen was pure sloop. De helft van het gebouw is verdwenen, een kale muur is je eerste indruk van het hotel. ‘Zijn we hier wel goed?’ de tweede. Maar dat bleek toch het geval en het hotel was drukbezet. De parkeerplaatsen voor de deur aardig gevuld. De ontvangst in de receptie was professioneel. Snel ingecheckt, kamer op de begane grond, trappetje af, en die was zeer ruim bemeten. Prachtige badkamer, met een apart toilet (ook echt apart), een grote doucheruimte en een gigantisch bad, dat van de slaapkamer gescheiden werd door een glaswand met een vernuftig blinderingssysteem. 
Maar die kamer op zich is een cijfers 8,5 waardig. Het uitzicht vanaf het bordes en zo een 6-. Komen we tot normaal een van de hoogtepunten van ons verblijf, het ontbijt. Dat moet je overigens tegenwoordig bij die Toekans apart betalen met de reservering. Men rekent er 15 euro p.p. voor, geen kattendrek. Was dat in Vught dan weer op en top verzorgd, in Heerlen kon het er mee door. Het geïmproviseerde gebouw kende nog wel wat sfeer, maar dat was niet te danken aan het personeel. Hoe anders dan in Brabant was het in Limburg afzien met dat personeel. Men was collectief chagrijnig en dat is toch een bijzondere ervaring voor de gasten. Was er een arbeidsconflict of zo aan de gang? De gezichten waren lang en een glimlach konden wij niet ontdekken. Ook dat maakt dat het rapportcijfer voor dit onderdeel van ons verblijf de 6+ niet overstijgt. Jammer, want gemiste kansen. Als je dan al iets moet compenseren voor die verbouwingen, dan toch door een team dat snapt waartoe al die gasten dienen. De Wifi is gratis in Heerlen en functioneerde redelijk. Er is voor de liefhebber ook een zwembad en sauna. Kortom men heeft hier veel te bieden, maar het mag allemaal wel iets vriendelijker. Nu wordt het eindcijfer een 7.0 en dat dankt men vooral aan de zeer comfortabele kamers en die geweldige badkamer.
Altijdmijnmening 