Wie wel eens een baan heeft gehad of net als ik een carrierepad bewandelde heeft er vast mee te maken gehad. Collega’s! Sommigen daarvan zeer gewaardeerd maar er zaten er vast ook tussen die je wel door de gehaktmolen had willen halen. Anders dan in een familie- of vriendenrelatie, waarbij affectie en liefde een rol kunnen spelen, is een collega een bij een baan of aanstelling meegeleverd bijverschijnsel waar je soms niet echt op zit te wachten. Ik heb er zelf een ambivalent gevoel bij. Uit eerdere blogs is wellicht wel duidelijk geworden dat ik een vrij recht pad bewandel als het gaat om de door werkgever of ‘klant’ opgedragen taken of doelstellingen en als je daarbij voor de voeten werd (wordt) gelopen door collegae kon ik daar buitengewoon slecht tegen. Velen werden naar hun eigen mening geroepen om net zo slim of qua kennis op gelijk niveau te opereren als ik, weinigen bleken in dat kader uitverkoren. Zal bij velen van jullie ook zo zijn gegaan. De een is de ander niet en veel mensen die ik leerde kennen werkten voor hun inkomen of status en verder niks. Ik werkte ook vooral omdat ik dat leuk vond, uitdagend, spannend soms, en dat geld was maar bijzaak. Heb ik nu nog wel eens last van. Maar die collega’s waren vaak bijzonder of apart. Er bleven er ook een paar hangen.

Mensen met wie ik een zodanig goede band wist op te bouwen dat ze tot mijn vriendenkring gingen behoren en dat nu nog steeds zijn. Soms al decennia lang. Zegt toch iets. Heeft overigens ook  iets met eerlijkheid van doen. Je moet mekaar ook wel eens echt ‘de waarheid’ vertellen. Juist bij mensen die met je werken kan dat heel verfrissend zijn. Zij die er niet tegen kunnen of konden verdwijnen vaak uit beeld al doen ze je vooraf soms aardig kwaad of pijn. Roddel en achterklap, jaloezie, misgunnen van je positie, het is me allemaal overkomen. Zonder dat ik zelf stenen zal mikken omdat ik vrij van zonden ben hoor. Ook ik was voor sommige mensen vast een ‘bijzondere collega’ en die zullen soms ook net zo hebben moeten slikken. Voor mij waren toch echt de ergste collega’s de lieden die meenden dat ze ‘ergens verstand’ van hadden, maar bewezen dat ze nu net op dat punt bij het uitreiken van inzicht en kennis achteraan hadden gestaan. Maar die wel altijd de solopartijtjes wilden en mochten spelen. Omdat de dirigent van het werkorkest juist hun luidkeelse aanwezigheid eerder opmerkte dan het gezoem van de werkbij.

Mijn god wat heb ik sommige van die lui soms vervloekt. Niks kunners met een standbeeld voor zichzelf in de eigen achtertuin. Gelukkig wonnen de leukerds, de collega’s met wie het goed toeven was, de mooie mensen soms, en zeker de talentvollen. Die blijven me eerder en beter bij en ik denk met veel respect aan hen die net als ik verhuisden naar een volgende uitdaging. Soms hoorde ik nog wel eens van ze. Uit een ver buitenland of een branche waar zelfs ik voordien nog nooit van gehoord had. Maar altijd met gebleken respect. Collegialiteit is ook samen werken opdat het voor iedereen leuk is en vruchtbaar. Kortom, werk is ook vaak net zo leuk als de collega’s waren of zijn. Wellicht kom ik op een aantal nog wel eens terug. Een deel komt al voor in mijn nieuwe boek, dat in de laatste fase van correctie verkeert. Trouwens, hoe ervaren of ervoeren jullie je collega’s op het werk?? Wie mooie verhalen heeft moet ze hier vast even vertellen. Dank bij voorbaat!