Zodra iemand mij een verhaal vertelt met allerlei medische informatie of als ik in een of ander tv-programma dan wel op YouTube mensen pijnlijke dingen zie meemaken voelt het direct of het mij zelf overkomt. Ik ben er niet van, en kan er ook niet tegen. Dat heb ik niet van mijn moeder, want die had een grote voorkeur voor juist dat soort zaken en kon op tv b.w.v.s. genieten van operaties of zoiets. Maar een dokter of tandarts bezocht ze dan weer liever niet!

Ik gruwel al bij de gedachte. Bloed tappen, wat me intussen meermalen is gebeurd, doe ik met veel tegenzin, kijk altijd weg en red het daarna net om rechtop zonder wankelen weg te lopen. Meestal valt het best mee allemaal, maar toch. Daarbij ben ik erg gevoelig voor de pijn van geliefden of pakweg onze huisdieren. Dat vind ik wellicht nog erger dan wanneer ik het zelf moet ondergaan. Die pijn en ellende spiegelt zich vaak in mijn eigen lijf. De medische wereld is niet de mijne. Maar ik ben natuurlijk wel respectvol voor hen die deze richting kozen en daar zelf goed mee om kunnen gaan.

Je hebt van die mensen die op TicToc of soortgelijke kanalen kunnen genieten van mensen die in beeld allerlei ellendige zaken meemaken. De hoofdrolspelers vallen op hun snuit, in het water, glijden uit, lopen met hun kop tegen een plank of deur etc. En die lefhebbers van andermans ellende moeten er als kijkers dan enorm om lachen. Beter ellende van een ander bekijken dan het zelf moeten ondergaan? Ik ben er niet van. Op dat punt ook een watje. Op veel andere niet, integendeel zelfs. Mensen die het zelf opzoeken gun ik hun pijntjes en wonden. Wie Nico Verhoeven uitdaagt voor een vuistgevecht moet niet raar kijken als zijn neus er na afloop bij bungelt of als de knie of enkel ineens uit meer onderdelen bestaat dan door de Schepper bedacht. Geldt ook voor malloten die met een veel te hoge snelheid rijdend een bocht missen of pakweg een rotonde rechtdoor nemen. Jammer maar helaas, moet je het maar niet opzoeken. Maar een kitten die van een stoel of kast valt door jeugdige onachtzaamheid dan wel een mensenkleuter die pijn lijdt door iets stoms….ik kan er niet tegen.

Het allerergst zijn de beelden van mensen die op een of andere uitstekende rots, hoge toren of soortgelijk gebouw met hun armen los ‘on top of the world zijn’. Het liefst met de armen los en net doende of de zwaartekracht hen niet in de greep heeft en mij wel. Ik voel de schokken dan door mijn hele lijf. Net als de pijnen van onschuldigen, geliefden of soms mijzelf. Als ik soms terugdenk aan wat ik allemaal aan schade en schande heb opgelopen door vreemd en vaak ondoordacht gedrag….Ik kan er nog wel eens over dromen….En die zijn dan niet fijn. Hoe vergaat dat jullie?? Zijn jullie wel in staat om te gaan met ellende van anderen zonder er zelf last van te hebben? Ik ben oprecht benieuwd. Intussen mijd ik die beelden en verhalen zoveel mogelijk. Zonder ze te negeren hoor, want de wereld is zelfs in dit nieuwe jaar niet altijd even leuk…. (Beelden: archief)