Kijk, als de buren massaal in de tuin gaan zitten feesten of muziek maken (wat ze overigens zelden of nooit doen) noem ik dat zelf vanuit mijn waarneming snel lawaai. Maar voor anderen zijn de voorbij trekkende vliegtuigen, auto’s of zelfs trams bronnen van grote ergernis. Immers, lawaai waar je niet om vraagt is reden voor veel gemopper. Nu is lawaai van die soort heel vervelend als het een vorm aanneemt die je het beste als terreur kunt beschrijven. Maakte ik ooit mee in het flatgebouw waar we jaren geleden als jonge lieden woonden. We kregen (naar later bleek) tijdelijke bovenburen die ons het leven echt tot een hel maakten. Midden in de nacht speelden kinderen bonkend en stommelend, loeide een radio, vergaten ze de afvoer van de wasmachine zodanig af te sluiten dat niet alle water langs de muren liep bij ons, en mikte palief na een stukje kritiek van zijn vrouw op zijn kijkgedrag, de tv naar beneden vanaf het balkon op tien hoog. Het was een ramp. Ook al omdat die flats zodanig gebouwd waren dat je van voor- tot naspel het seksleven van je buren kon volgen, voor zover aanwezig, of gesprekken tijdens vele verjaardagen om ons heen. Ik was blij indertijd te kunnen verhuizen.

Geluidshinder van verkeer is heel vervelend als je er de hele dag midden in zit. Als je geen keuze had bij de vestigingsplek van die woning. Want wie gaat wonen bij Schiphol weet dat daar vliegtuigen starten en landen. Ga je dan protesteren is er echt iets mis met je geestelijke gesteldheid.  Nu ben ik zelf opgevoed in een omgeving waar omgevingslawaai altijd hoorbaar was. Garagebedrijf tegenover ons, een bromfietsenstallling onder het huis, vliegtuigen die over de straat vlogen en af en toe wat straatraces met diezelfde brommerige tweewielers door de lokale jeugd. In de hoofdader van de buurt reden heel wat trams en het verkeer dat ook toen al druk was had zo zijn invloed op het milieu. Hadden we er last van? Ach, soms. Maar nooit zo dat je er over ging protesteren. We werkten, leerden, deden wat we moesten om een beter leven te bereiken. En wisten dat we in een grote stad leefden, de grootste van dit land. Dan wen je aan het fenomeen en vind je het zelfs te rustig als je in een stille omgeving verkeert.

Hoe leuk dat dan ook is zo eens in de zoveel tijd. Lawaai is dus betrekkelijk als het geen terreur betreft. Daar ligt irritatie snel om de hoek. Zoals een live band in de tuin bij de buren zonder overleg of zoiets. In mijn huidige woonomgeving hebben we eens een hele zondag zitten luisteren naar een buurman een paar huizen verderop die zijn opbergruimte in de tuin aan het schuren was. Met een elektrische schuurmachine. Vreselijk geluid. Waar dat ook door kwam, het was zomer, de vakanties bezig en geen kindergeluid te horen. In die stilte viel dit geluid enorm op. Zou het dan slechts daardoor komen? Ben benieuwd wie er van mijn lezers en medebloggers zelf te maken heeft met geluidsoverlast en hoe men er mee om gaat. Is stilte jouw ding? Of kan je wel tegen een beetje achtergrondruis???