Had ik het in mijn vorig blogverhaal nog over de pogingen van ons Aardlingen om de snelheid van het geluid te passeren binnen onze vertrouwde en beschermende dampkring, om daarbuiten te kunnen reizen met enig succes zal die snelheid een flink stuk omhoog moeten. Bedenk maar eens dat we binnen de wetenschap die zich bezig houdt met de verwerving van kennis over het Heelal denken in lichtjaren. En die zijn opgebouwd in snelheden die uitgaan van 300.000km/seconde. Dus als een ster of ander orgaan in die grote ruimte op 1 miljoen lichtjaren staat, ben je miljarden Aardse jaren verder voor het licht van zo’n object ons op deze planeet bereikt en kijken we met dank aan de lessen en wetten van Einstein ver terug in de tijd.
Bij sommige onderzoeken meende men zelfs de tijden van het ontstaan van dat Heelal te kunnen bestuderen. Confronterend. Met onze huidige technologie, of die nu Amerikaans, Russisch of Chinees dan wel Europees is komen we qua snelheid niet veel hoger uit dan pakweg 25.000km/u gemiddeld. Dat is ongekend snel op onze planeet, daarbuiten stelt het niks voor. Met een beetje geavanceerde raket suis je in een week richting Maan, onze naaste buur in die ruimte. Dat deden we in de jaren zestig al, met intussen antieke technologie. Uit die periode stamde ook de Voyager ruimtesonde die indertijd op reis werd gestuurd de grote lege ruimte in.
Op zoek naar andere beschavingen. Het ding deed er dik 50 jaar over om uit ons eigen zonnestelsel te geraken. Hij bleef ons nog vele jaren voorzien van informatie, best knap als je zag hoe die machine in elkaar stak. Een bemande reis naar Mars gaat pakweg 6-9 maanden duren. De vraag is of we dat zouden moeten willen. Want een ding is door de bezoeken aan en verblijven in het Internationale Ruimte Station dat nog steeds rondvliegt wel gebleken, de mens is fysiek niet geschikt voor ruimtereizen. Na een lange tocht in een gewichtsloze toestand raken onze ledematen ontmanteld, net als onze organen.
In feite zou iemand met een handicap aan die ledematen een grotere kans maken om succesvol astronaut te zijn dan een 100% fitte man of vrouw die we nu omhoog schieten. Trips en avonturen zoals we die zien in films en tv-series met mensen die op gewone zetels in een keurig pak of strak uniform hun ding doen zijn nu vrijwel ondenkbaar. En met een ruimteslak die met de tot nu toe behaalde snelheden op pad zou gaan richting de sterren is de kans van slagen redelijk klein tot nul. Het zal dus wel even duren voor we in de ruimte Star Trek of Wars kunnen spelen. Daarvoor hebben we ruimteschepen nodig die honderden meters lang zijn, door atoomgeneratoren aangedreven motoren bezitten en een systeem om niet alleen de bemanning in leven te houden, maar ook een soort zwaartekracht te ontwikkelen waardoor de mens een kleine kans van overleven heeft. Beetje nadenkend zie ik niet dat we dat in de komende eeuw voor mekaar krijgen. Zelfs een techkapitalist als Musk of zo heeft niet het geld om dit soort plannen te verwezenlijken. En dan nog de bemanning vinden… Want je kunt er vanuit gaan dat het een trip is met eenrichtingsverkeer als uitgangspunt. Net als dat tripje naar Mars. Wel heen, niet meer terug. Je moet maar willen of durven… (Beelden: archief/internet)
De gemiddelde man of vrouw is niet gemaakt voor lange perioden van eenzaamheid. Denk maar eens aan de vele verhalen die over dit thema verschenen. Onbewoonde eilanden, lijken leuk, in de praktijk kan 99,9% van de mensheid daar niet overleven zonder mentaal ziek te worden. Om het over honger en dorst niet eens te hebben. Een paar maanden niet kunnen winkelen of naar de kroeg in coronatijd maakte duidelijk dat velen al symbolisch tegen de wanden klimmen. Moet je eens indenken dat je dan jaren vast komt te zitten in de oneindige ruimte om ons heen. En oneindig is die ruimte zeker. Zodanig dat we als mensheid vermoedelijk niet veel verder kunnen reizen dan pakweg een deurtje verder in een straat die is gelegen in een stad die weer is gesitueerd in een land zo groot als Rusland en dat dan weer op een wereldbol die eerder zo groot is als Saturnus dan de aarde zoals we die kennen. Lichtjaren weg houdt in dat je met de snelheid van het licht vele jaren zult moeten reizen om ergens te komen. Nou, voorlopig zijn onze raketten voorzien van een technologie die tripjes als die van een slak in een teerton mogelijk maken.
En niet veel meer. Hoe dan ook, we plannen trips naar de Maan (opnieuw nadat we in de jaren 60/70 al eerder die kant op gingen) waarvoor je ongeveer een dikke week moet reizen, maar ook naar Mars. En dat laatste is andere koek., Want een jaar ben je zo onder weg. Enkele reis. Want heen en weer is nog best een oefening. En dus selecteert men mensen die in staat zijn die eenzaamheid in de ruimte te doorstaan, maar ook een verblijf op een zeer mensvijandige planeet vol te houden gedurende een periode van wellicht een normaal mensenleven. Tuurlijk zijn de mannen en vrouwen die dit willen doen van oordeel dat ze dit aan kunnen, maar de vraag is of ze zich wel realiseren wat ze dan bedenken. De trips die astro- en kosmonauten maakten naar en in de ruimte (denk aan het ISS) gaven als resultaat te zien dat een jaar in de ruimte het menselijke fysiek aardig verandert. Ons beenderstelsel geeft het op, de spieren verslappen, hoe zeer we ook trainen, en ook de bloedsomloop is een probleem.
Komen die lui dan weer terug op aarde zijn ze een paar centimeter gekrompen en voelen zich tijdenlang niet lekker. Erger lijkt me de optie dat er bij zowel die lange Marsvluchten of de landing op die planeet misloopt en je roemloos ten onder gaat. Of een noodlanding maakt die grote schade geeft aan jouw vervoermiddel en je dan langzaam aan sterft op die rode planeet. Ik moet er niet aan denken, maar ja, ver weg van de Westertoren begint het al te jeuken. Dus ik ben om diverse redenen niet geschikt. Als je besluit om een kolonie te stichten op Mars, en die plannen zijn er, moet je dus ook mannen en vrouwen sturen om die kolonie duurzaam de toekomst in te leiden. Samen zoveel mogelijk kinderen maken, gezinnen stichten die de missie kunnen voortzetten en de basis daar gevestigd desnoods ontginnen. Met een rood waas voor de ogen en vooral verlangend kijken naar die ene blauwe planeet die heel ver weg in de sterrenhemel te zien is. Het lijkt mij vreselijk. Maar goed, ik hoef ook niet. Nee, met beide benen op de aardse grond. Toch net even plezieriger. Maar wie het aandurft is voor mij wel heen held(in)hoor. Ik wens hen behouden vlucht….(Beelden: Internet)
Altijdmijnmening 