De kans dat je in een of andere loterij iets wint, ondanks alle andere verhalen die je moeten overhalen toch vooral loten te kopen, is vrij klein. Bij de meeste van die instellingen waar dit speelt is die 1 op de miljoenen. Tuurlijk, als de prijs bij de buren valt en niet bij jou is dat zuur, maar nog zuurder is de besteding van de instroom aan geld die men bij jou en mij weet binnen te halen door onze deelname. Met name de Postcodeloterij is er een die vooral lijkt te denken aan ons belang als deelnemers, maar achter de schermen geeft men grof geld weg aan de eigen organisatie of bevriende actiegroepen met een vooral (extreem) linkse agenda.
En wat doen die dan met dat geld? Wel, reclame maken tegen alles wat voor ons burgers en deelnemers aan die loterij van belang is. De vlees/zuivelindustrie, reizen, rijden, kledingindustrie, slachtoffers van onderdrukking in landen waar men een gevoel bij heeft en zo meer. De controle op al dat gesponsor is relatief bescheiden maar wij als burgers dragen vrijwillig bij aan onze eigen ondergang door met deze organisatie te werken in de hoop op dat ene winstgevende lot. Wat zijn de ervaringen met al die prijzen trouwens? De meeste deelnemers maken kans op een doos koeken, een boekje, soms een of ander vaag ding wat je dan weer moet omzetten in actie om te komen tot enig voordeel en natuurlijk de Postcodeloterijfiets die ooit bij de honderden werd uitgedeeld.
Dat gevoel dat je dit keer een kleine prijs won en wellicht in de (nabije) toekomst een grote is voor velen een reden om gewoon door te gaan met meespelen. Immers ‘ je weet maar nooit’ en enige gretigheid is ons niet vreemd. Daarbij zijn er best wel wat dames die meespelen die Winston Gerstanowitz wel een lekker hapje vinden als hij bij hen op de bank zou komen vertellen dat zij een aardige cheque hebben gewonnen. Dat zij liever hem dan die cheque zouden benutten staat daarbij even terzijde. Met veel spektakel op TV lijkt het allemaal onschuldig, maar dat waren de bemoedigende klopjes op de wangen of schouders bij de jeugd van de NSDAP of communistische jeugdbond door Oom Adolf of Oom Jozef zogenaamd ook. Het venijn zit in de staart. En die staart is giftig. Voor de rest moet ieder het zelf weten hoor. Maar elke keer als ik weer een STER-reclame hoor van Wakker Dier of Milieu Defensie gericht tegen Shell of een of andere supermarktketen weet ik genoeg. De linkse bestuurders van de Postcodeloterij hebben weer geld uitgedeeld. En dat wordt benut tegen ons allen. Het rendement van dit alles verdwijnt schaamteloos in de zakken van hen die achter het hele concept zaten en zitten. Links l….n en rechts je zakken vullen. Altijd hetzelfde…. Er wordt gebeld…..even kijken of Winston voor de deur staat…. (Vrouwlief is me ver voor…) Beelden: archief/internet
In de wereld zijn diverse plekken te vinden die voor de mens eigenlijk niet geschikt zijn om zich te vestigen. Bij of op vulkanen bijvoorbeeld, of in een streek die zo dicht aan zee ligt dat de eerste de beste storm hele dorpen of steden van de kaart kan vegen. In het recente verleden zagen we dat laatste in New Orleans, New York, maar ook in Aziatische streken waar tsunami’s dood en verderf zaaiden. Ook bij uitbarstingen van vulkanen zie je grote consternatie bij de bevolking, er vallen vaak doden en gewonden, maar toch keert men weer terug naar de gronden waar men nu eenmaal was gaan wonen. Veelal met allerlei argumenten. Van vruchtbaarheid van de grond tot het aantrekkelijke economische klimaat. Hetzelfde geldt voor Nederland. Waar met name het westen door haar ligging aan zee en riviermonden vruchtbare bodem biedt voor hen die geld willen verdienen aan handel en andere zaken. En waar men werkt wil men ook wonen. Weinigen nemen de gok door in het oosten van het land te gaan wonen voor de rust en elke dag op en neer te reizen naar die werkplek in het westen. Een werkplek die vooral zijn ont/bestaan dankt aan de omgeving waarin ook Schiphol, onze nationale luchthaven, een magneetfunctie heeft.
In mijn verhaal over mijn eigen carriere beschrijf ik tweewekelijks de ontwikkelingen van dat vliegveld en wat er allemaal omheen hangt. De groei van de luchthaven ging door de jaren heen snel. En dat had weer een enorme invloed op de omgeving. Er vestigden zich allerlei bedrijven en instellingen die juist om dat vliegveld in de buurt wilden zitten. Amsterdam groeide uit haar voegen daardoor, maar dat gold ook voor buurgemeenten als Haarlemmermeer, Aalsmeer, Zaanstad en zelfs Almere. Zonder Schiphol was die groei matig geweest. Internationale handel maakt dit ook mogelijk. Maar er was nog een dingetje dat we nu graag vergeten als we behoren tot de groep van namaakomwonenden en beroepsklagers rond het lawaai van die vliegtuigen. Het Plan Schiphol, waarop het huidige vliegveld in al zijn omvang baseert, stamt al uit 1946. Werd in 1948 met meerderheid van stemmen (ook uit de omringende gemeenten) aangenomen als plan voor de ontwikkeling van het vliegveld in de jaren daarna. In dat plan stonden 6 start- en landingsbanen! Voor de luchtvaart die toen nog wat in de kinderschoenen stond was dat best ambitieus. Maar men keek in dat plan meer dan 25 jaar vooruit. Hadden de provincialen die de omliggende gemeenten bestuurden dat ook gedaan, hadden we nu minder klagers gekend. Want die gemeenten naast Schiphol begonnen driftig te bouwen. Verstening is nu eenmaal macht, het genereert ook belastinggeld en je kunt je breder maken in provinciaal overleg. Maling aan het toch duidelijke plan voor de nationale luchthaven, men bouwde vrolijk in de aan/uitvliegroutes van de vliegtuigen die men intussen wel hoorde, maar waarvan men het idee had dat het vanzelf zou gaan wennen. Nou nee dus. De toenmalige straalvliegtuigen ontwikkelden geluidsniveau’s van 120-130dB. Best veel. Protesten het gevolg.
Men ging er wel wonen, maar lawaai? Nee dat wilde men niet. En dat gaat nu al 40 jaar zo. En de verantwoordelijke gemeenten blijven maar bouwen. Voor mensen die meteen gaan klagen. Want zij willen wel wonen in een grote stad, hebben toch het liefst dorpse geluiden om zich heen. De bestuurders van die uitdijende gemeenten zijn daaraan schuldig want hadden maling aan de plannen. Intussen heeft de Minister van Binnenlandse Zaken besloten dat nieuwbouw in de zones die het meest getroffen worden door geluid van vliegtuigen en overig verkeer dan wel industrie, terughoudend moet worden benaderd. Ach en wee wordt er nu geklaagd door de gemeentelijke bestuurders. Daarmee worden hun plannen net zo doorkruist als het wegennet doet dat mede zorgt voor die meetcijfers die ten grondslag liggen aan de restrictie. Het is op zich een wijs besluit. Op basis van iets dat al 72 jaar bekend moest zijn en waaraan zoveel voorgangers compleet maling hadden gehad. Spreiding van bevolking over het land het meest logisch alternatief. Met name voor die groep beroepsklagers (90% van alle klachten komt van 2-5% van de omwonenden) een prima alternatief. Ga weg uit het westen, verhuis naar het oosten of noorden van het land. Maar let wel op de plannen daar. Soms zijn die ook al heel erg oud. En doe er verder het zwijgen toe. Want zij die niet klagen maar gewoon accepteren dat het westen druk is, worden er erg moe van. (Beelden: Yellowbird archief)
Altijdmijnmening 