Het was een wat grijzige dag in 1964 dat ik voor het eerst het luchtruim zou kiezen in een sportvliegtuig. In dit geval een piepkleine Piper Tri-Pacer vanaf vliegveld Hilversum. Samen met een gezelschap dat bestond uit mijn toenmalige ‘meisje’ (nu vrouwlief), oudere broer Rob en een collega van de bankinstelling waar ik toen werkte. De hobbypiloot van het kleine driepersoons vliegtuigje was ook weer iemand van die zelfde bank en moest gewoon zijn uurtjes maken en liet zich graag betalen door de passagiers die deze luchtdoop wel iets vonden.
Dat vliegveld Hilversum had nog een extra en aardige attractie in die periode, een oude Siebel Si204 die ooit dienst had gedaan bij Prins Bernhard (die had er na WO2 zelfs twee) en daarna een carriere had gekregen bij het Nationaal Luchtvaart Laboratorium. Nadat men bij dat instituut een nieuw meettoestel had aangeschaft ging de PH-NLL naar een bedrijf op Hilversum, Skylight, vooral bekend van haar reclame- en rondvluchten.
Daar verloederde de best unieke en oude Duitse machine met Nederlandse historie al snel en werd overgelaten aan de elementen en het grijpgrage vandalenvolk van toen. Best jammer, want dit was eigenlijk een kist voor het Nationaal Luchtvaart Museum. Hoe dan ook, tijdens het wachten op beter weer en de piloot waarmee we de lucht in zouden gaan, bezochten we even die oude Duitse kist en zaten o.a. in de cockpit. Ik draaide aan het stuurwiel, keek naar de (nog aanwezige) instrumenten, loerde naar de omgeving via de grote glazen kap van de machine en vroeg aan de denkbeeldige verkeerstoren om een toestemming op te stijgen. (Tenslotte had ik al twee keer met een tweemotorige machine boven Amsterdam gevlogen, was dus best ‘ervaren’…)
Ineens klonk uit een luidspreker (die hadden we niet gezien) de stem van de verkeersleider op de toren…’You are cleared for take-off Runway 22′. Ik schrok me een hoedje. Bleken die lui daar gewoon mee te luisteren…. Hoe dan ook, er zijn foto’s gemaakt van dat evenement en uiteraard van onze latere vliegavonturen. De Siebel is niet veel later compleet gesloopt. Helaas bleef er weinig tot niets van bewaard. Terwijl dit best interessante vliegtuigen waren geweest. Denk ook maar aan de link met de toen nog op handen gedragen Prins… Ontworpen in het vooroorlogse Duitsland als licht transport/lesvliegtuig werd het zowel in Duitsland, bezet Frankrijk en Tsjecho-Slowakije gebouwd voor de Luftwaffe.
Een aantal van deze Siebels opereerde in Luftwaffe kleuren ook in ons land. Wellicht komen die twee toestellen van Bernhard ook wel uit die in Nederland gestationeerde Duitse vloot. De Siebel kon 8 passagiers vervoeren, had twee Argus 411 motoren van 592pk elk en viel op door die typisch Duitse glazen cockpitkoepel en twee staarten. Na de oorlog werden ze door de Fransen nog een tijdje doorgebouwd en ook de Tsjechen hielden de machine in productie als Aero C3. Onlangs ontdekte ik in mijn bergruimte op zolder een oude plastic bouwkit van zo’n kist en besloot ik die dan maar te bouwen als die befaamde maar helaas gesloopte PH-NLL. Heb er al dagen lol van. Net als toen op Hilversum. (Beelden: Wiki/internet/archief)
Onlangs zaten we op een regenachtige middag wat dvd-tjes te bekijken met films die we ooit en eerder wel eens hadden gezien maar nog eens voorbij wilden zien trekken. Een daarvan was de film die ik me vooral herinnerde door de eindscene. ‘Invasion USA’ heette die film en het verhaal is grofweg zodanig in elkaar gestoken dat slechts een enkele superheld snapt wat de rest van de honderden miljoenen Amerikanen maar niet kunnen bedenken. Een Russische invasie van de VS in verband met de handel in drugs. Het rammelde allemaal als een oude tram op een wissel en het acteerwerk was op het randje van bedroevend. Maar dat gaf niet want de liefhebbers van het genre genoten van de hoofdfiguur, Chuck Norris. Actieheld, bekend van zijn rollen in Kung-Fu- en dat soort films. Norris is intussen 79 jaar oud en oogt nog aardig fief.
Niet zo gek als je bedenkt dat hij zijn leven lang oefende om een pakket spieren te combineren met de skills om anderen via Chinese of andere vechtsporten een kopje kleiner te maken. Maar dat dan in de films natuurlijk. En de man heeft er wat op zijn naam gezet. Oorspronkelijk was hij trainer in zijn eigen vechtschool en droomde slechts van een carriere als filmster. En pas op, hij heeft een ware cultus op zijn naam staan en wordt in de VS nog steeds gezien als gelijkwaardig aan lui als Sylvester Stallone en Arnold Schwarzenegger. Norris deed niet alleen aan acteren. Hij was ook auteur, producer, regisseur en trad op in veel tv-commercials waarbij hij ook nog eens zijn eigen label verkocht. Zijn eerste filmrol had hij te pakken in 1969, in de jaren die volgden brak hij langzaam door.
Begin jaren tachtig was hij een ware held geworden op het witte doek. Daarna een gevierde ster met een grote naam. Met twee verschillende echtgenotes kreeg hij 5 kinderen. Hij was dus in veel films te zien. Niet alleen in die waarover ik aan het begin van dit verhaal berichtte. De meeste daarvan gingen uit van het zelfde principe, dat wel. Dreiging, terreur, misdaad en dan komt Norris voorbij en slaat en schiet er op los waardoor alle problemen worden opgelost. Een TV-serie met hem in de hoofdrol heette Walker Texas Ranger en ik kan je echt garanderen dat hij daar in niet alleen succesvol was maar dat al die verhaallijnen op elkaar leken. Het publiek vrat het. Als je op Wikipedia kijkt wat hij allemaal deed en bereikte verbaas je je al snel over het feit dat deze beschrijving 17 pagina’s dik is.
Alleen al het aantal prijzen en nominaties dat hij voor zijn acteerwerk binnensleepte is meer dan gemiddeld. Norris is ook een uitgesproken Republikein. Hij woont niet voor niets in Texas. ‘I did it for my country’ is hem niet vreemd. Vast nationalistisch van aard en conservatief in zijn opvattingen, maar wel met die boodschap waar veel Amerikanen van houden. Het land gaat voor alles. En niet, wat kan het land mij zoal bieden. Overigens heeft hij van die kansen die dat land hem bood ruimschoots gebruik gemaakt. En man op leeftijd intussen. Maar wel een die niet oud werd door achter zijn bureau te blijven zitten. Een filmheld. Maar wat krijg je soms kromme tenen van die scripts…….
Altijdmijnmening 