Ik heb hier al eens eerder beschreven dat ik geen echte klusser ben. Ik maak me drukker over de wereld om ons heen, geniet van de liefhebberijen, vind musea van belang, vrienden nog meer, familie zelfs nog een stapje meer, maar hamer en kwast niet mijn geliefde gereedschappen. Dus hebben we het meeste wat in of rond het huis moest gebeuren laten doen door mensen die wel verstand van zaken hadden of hebben. Maar soms…. En dus vond ik het bij de trap naar mijn mancave op enig moment wel van belang dat de daar door professionals een jaar of 40 geleden aangebrachte vloerbedekking eens werd vervangen door iets anders.
Die trap wordt regelmatig gebruikt, niet alleen door mij, maar ook door vrouwlief die onze washoek op die bovenste etage beheert, maar ook omdat de toiletgroep van de vierpoters daar te vinden is. En juist die vonden op die trap die toch wat in de jaren verslijtende vloerbedekking extra reden om daar de pootjes en nagels af en toe aan te wagen. Kortom, begin april keek ik nog even wat een professional zou rekenen voor iets anders als bedekking van al die treden. De prijs daarvan was zodanig dat ik besloot dan maar zelf aan de slag te gaan. Tegen alle principes in. Het losscheuren van de oude vloerbedekking was overigens nog wel te doen.
Maar ja, daaronder zat een isoleerlaag en lijm. Veel lijm! En dat liet zich niet zo maar verwijderen. Dus een lijmoplosser gehaald, gewacht en dan trede voor trede schoonkrabben. Een berenklus. Daarna met plamuur en grondverf randjes en oneffenheden bijgewerkt. Het naakte hout had wat kleine plekjes die glad moesten. Schuren de volgende stap en dan gronden. Moest om en om, want we moesten ook nog op en neer kunnen natuurlijk. Volgende dag andere treden. En dat twee keer. Intussen waren wat van onze geliefde katten dwars door de barricades heen gebroken en liepen vrolijk over de natte treden….. Hun pootafdruk als teken van protest? Daarna dekkende verf. Maar die dekte niet. Twee keer, nog niet. Goede raad was duur, dan maar dekkende glansverf. En die werkte wel goed. Die trap kan er weer tegen. Intussen zijn de treden ook weer wat bekleed. Overigens moest ik ook de zijkanten van die trap schilderen en bleek de muur er naast ook wel een witbeurt te kunnen gebruiken. Het werd een heel project. Maar het oogt weer netjes. De katten vinden het prachtig, zij wel…. Maar nog steeds is het geen hobby voor me. Intussen wacht nog veel meer van dit werk op me. En ach, als het een dagje regent….dan maar aan de slag. Verf genoeg….Beter mee dan om verlegen…. (Beelden: Prive)
Wie mij een beetje volgt door de loop der tijd weet dat ik met tuinen en groen niet zo heel veel heb. Nou ja, wel om in te zitten en te genieten, maar niet om er ddw iets aan te doen om al dat groen te verzorgen. Eens per jaar scheer ik de heg, ik trek wat onkruid uit de grond als vrouwlief me het verschil uitlegt tussen wat moet blijven en gaan, maar daar houdt het wel op. Zowel voor als achter het huis zit ik graag in de open ruimte waar wij over beschikken, maar dan vooral om te lezen of iets te drinken. En tegelijkertijd kijken naar de overvliegende metalen vogels. Het was dus een grote verrassing toen ik tegen de lieve vriendjes die me uitnodigden om mee te gaan naar De Tuinen van Appeltern, gelegen in het land van Maas en Waal, bevestigend antwoordde. Ach, je moet iets doen voor het onderhoud van die vriendschappen….
Maar ik kom op mijn evt. scepsis van vooraf graag terug. Die Tuinen zijn prachtig en de bestemming meer dan de moeite waard. Ook als je zoals ik niets hebt met groene vingers of zo. Los van al dat groen of de gekleurde variantie van de begroeiing in de vorm van fraaie bloemen, zijn er ruim 200 tuinpartijen met huisjes, kunst, steenformaties, watervallen etc. Je loopt je een kriek, maar je weet soms echt niet waar je kijken moet. Volgens verklaring van het bedrijf zelf is het Europa’s mooiste en grootste tuinexpositie en ik geloof dat direct. Men heeft ook aan de kinderen gedacht, er is een soort speeltuintje, open velden met ‘wilde vogels’, een zelf te bedienen pontveer, je kunt er op twee locaties lekker eten en drinken en er is een shop voor hen die kruiden willen gaan telen of bijvoorbeeld boeken over tuinieren mee naar huis willen nemen.
Overal wordt informatie verstrekt, er bestaat een mogelijkheid om bij de kassa draagbare apparatuur mee te nemen die je bij elke uitstalling informatie geven over de planten en gebruikte materialen. Dat inspreken gebeurde op fluisterniveau, je veroorzaakt er geen last mee bij de medebezoekers. Een handige plattegrond helpt je de weg te vinden in dit doolhof vol fraais, en je moet een beetje aardig ter been zijn om alles te kunnen bekijken. Dat je nog wat zitplekken kunt vinden, zelfs koffieautomaten en water-tappunten is allemaal een pre.
Ook toiletten voldoende, niemand hoeft de route met gekruiste knietjes af te lopen. Ik was ervan onder de indruk. En dat wil iets zeggen. Geen liefhebber en toch….. Ben je gek op groen, bloemen en tuinen is dit een must. Je weet dan niet wat je ziet en het geeft je vast veel inspiratie. Entree is officieel E. 13,50 voor volwassenen, met drie Euro korting als je boven de 65 jaar oud bent. Maar er zijn ook allerlei kortingkaarten of acties te vinden als je even je best doet. Parkeren, wel op enige afstand van de ingang, kost je 3 euro per auto. Maar echt, je krijgt er iets voor terug en de echte liefhebbers zijn hier een hele dag zoet. Wij niet, wij reisden door. Maar dat hadden we dan ook van tevoren zo afgesproken. Vanuit Amsterdam was het 1u15minuten rijden om in Appeltern te komen. Goed te doen voor een leuk dagje uit.
Altijdmijnmening 