De periode waar wij momenteel doorheen gaan is best gevuld met mixed emotions. Daarover later nog eens meer. Maar op enig moment kwam daar nog eens bij dat onze enige poes in huis, de fraaie witte Prebbles, blaasontsteking bleek te hebben. Nu waren wij er van overtuigd dat dit vooral bij gesteriliseerde katers soms een dingetje is, wij hebben het met heel wat katachtigen meegemaakt, maar niets bleek minder waar. Dus de witte godin moest naar de D.A. voor controle en dus opname. Nu heeft dit diertje vanaf haar kittenjaren de bijnaam en faam van een ‘pittige tante’ te zijn, wat zij soms ook goed waarmaakt. 1 op 1 is ze een schatje, ze kroelt, knort als een bezetene en ligt graag bij je, maar o wee als er iets met/voor haar moet gebeuren waardoor je haar lijf met aanraken met een kam of schaar.
Dan verandert ze in een feeks van de zuiverste orde. En is mij al vaker overkomen dat ik als ‘vasthouder’ de nodige krabwonden opliep. Het diertje heeft een dusdanige haargroei dat ze in de zomer last krijgt van plakkende klitvorming. Niet fijn en dus weg te knippen of te scheren. Met gevaar voor eigen lijf en leden doen we dat dan toch maar regelmatig, maar ik trek er vaak dikke handschoenen bij aan. Hoe dan ook, dit karakterbeeld vertelden we de DA op die bewuste dag van haar opname en de term ‘pittige tante’ werd genoteerd op haar CV. Na enige uren werden we gebeld, ze kon worden opgehaald, diagnose was vastgesteld, blaasontsteking, dus medicatie etc.
We haalden het diertje op en dat reageerde gelaten op het transport naar huis. De assistente van de kliniek waar zij te gast was stelde wel dat ‘ze hartstikke lief was geweest en dat ze toen ze toch bezig waren meteen maar even wat klitten op haar buikje hadden weg geschoren…’. Een lichte verbijstering was ons deel. Huh…?? Hoe dan ook, eenmaal thuis moesten we de volgende dag tussen alle drukte door haar eerste medicatie toedienen. No problemo bij de andere katten hier in huis, maar nu ging het even anders. Het ‘lieve poesje’ had er geen enkele zin in en haalde mij in een angstsprong compleet open. Ik overdrijf niet, maar het bloed spoot alle kanten op en ik keek half wankelend op de benen naar een fiks opengescheurde pols. Een stevig verband (‘je moet naar de eerste hulp….’) deed op dat gebied wonderen en ik ging vanwege het effect van bloed op mijn watjes observatievermogen even een half uurtje zitten. Wat was er met dat dier bij de DA gebeurd dat ze als meegaand en lief werd betiteld? Onder de indruk van die opname, dat ze in haar eigen transportkooitje had moeten verblijven etc? Ze hadden haar daar niet verdoofd of zo, want niet nodig geweest. Hoe dan ook, op het moment dat ik dit schrijf is de wond aan het genezen. Een litteken zal denk ik nog lang zichtbaar blijven. Knorrend en half op haar rug liggend kijkt Pebbles me aan. Heel tevreden, lief als altijd, maar onbetwist nog steeds een ‘pittige tante’…. ( Beelden: Prive)
Altijdmijnmening 