Voor hen die diep geloven is er de zekerheid dat zij na de dood op hun daden bij leven worden beoordeeld en dan ingedeeld bij reizigers naar ‘boven’ of ‘beneden’. Beneden in dit geval de Hel waar een eeuwig vuur brandt en assistenten van de Duivel hen zullen kwellen en folteren voor hun daden in dat leven van voorheen. Dat je zo nette mensen kreeg die de kerk goedgezind waren en de Bijbelinhoud volg(d)en lijkt logisch. Immers niemand wil dat meemaken, nu of in de toekomst.
Maar wenst dat ook niet voor hen die de mens lief is. Voor hen die niet geloven is de Hel meestal iets wat ze in het dagelijks leven ontmoeten of meemaken. Een ernstige ziekte kan helse ellende en pijn veroorzaken, net als criminaliteit, oorlog of terreur. We zien dat laatste momenteel op diverse plekken in de wereld voorbij komen en snappen maar nauwelijks hoe het moet zijn om dat aan den lijve te ondervinden. De slachtoffers des te meer. De Hel op Aarde gaat voor hen zeker op. Hoe triest ook.
De gruwelijkheden van wat men soms meemaakt maken dat ook een verder leven bestaat uit kwelling en foltering. En terwijl wij druk zijn met ons eigen leven, ons inkomen, wat we gaan eten vanavond of waar de vakantie heen zal gaan, sommige mensen hebben helemaal niks, zelfs geen eten voor hun kinderen, en maken die Hel soms jarenlang dagelijks mee. En bepaald niet altijd door eigen schuld. Je hebt mensen die nul komma nada invloed hebben op de loop van hun leven. Je zult maar in een land wonen met corrupte bestuurders die jouw oogst zien als de hunne, jouw vee als hun avondmaal, jouw vrouw als hun bezit. Waar marteling hoort bij het dagelijks rantsoen, maar eten niet.
En echt, voldoende volksstammen leven onder een dergelijk juk. Niet benoemd door mensen die hier voor het minste of geringste op de Dam staan te gillen of bij Den Haag en Amsterdam snelwegen blokkeren. Namaaksocialisten die niet kunnen denken vanuit een kapitalistisch en democratisch scenario. Echte ellende, ze kennen het niet en maken zich niet druk om die vrouw die haar kinderen van honger ziet sterven. Of weet dat zij zelf aan Aids zal overlijden omdat niemand zich druk maakt om haar lot, zeker de man niet die haar die ziekte doorgaf. De Hel is er dus in vele verschijningsvormen. En komt eerder dan op dat moment van overlijden. Veel mensen maken die ruim daarvoor al door. Onbegrepen, ongehoord, ongezien. En dat vind ik dan weer onbegrijpelijk….en tegelijk schandelijk. (beelden: archief)
Het is weer de periode van het jaar dat we op het terras of balcon gebruik maken van de omstandigheden om buiten te genieten van zon, temperatuur, sfeer en lekker eten plus drinken. Lekker eten is dan vaak betrekkelijk. Want ik ben er door mijn iets hogere leeftijd door de jaren heen wel achter gekomen dat wat de een lekker vindt voor de ander een gruwel kan zijn. En dat zal ongetwijfeld voor velen gelden. Mijn smaakgevoel is verfijnd. Nou ja, waar het mijn voorkeuren betreft. Niet geplaagd door enige culinaire kennis ben ik wel een gewaardeerde consument. Mits je me voorzet wat ik als ‘echt eten’ beschouw. En dat zijn niet zo zeer liflafjes, gefrituurde brandnetelpuree met slakkensaus of verbrande koteletjes. Ik ben van herkenbaarheid. Nederlands, Italiaans, Grieks, Indisch, Thais, allemaal goed, maar wel herkenbaar graag. En met die herkenbaarheid is soms echt iets mis. De sociale media zoals Facebook maken me duidelijk dat veel mensen voor zichzelf lekker koken.
Naar eigen smaak. Moeten ze vooral doen of zelf weten. Maar als je iemand anders uitnodigt bedenk dan dat die wellicht een andere smaak heeft. En kook dan iets op die smaak ingesteld. Al eerder gaf ik aan dat je voor mij bepaalde groenten niet hoeft neer te zetten. Meestal zijn dat groenten waaraan een barre of boze herinnering kleeft. Dingen die uit de jeugd stammen vaak. Mijn moeder kon aardig koken, ze deed het zelden en richtte zich vooral op de smaak van haar partner, onze lease-pa. En die lustte zaken waar wij van gruwden. Groenten waar we als kinderen echt een hekel aan hadden of kregen. Bloemkool, spruitjes, tuinbonen, raapstelen, rauwe lof, broccoli of de doorgekookte worteltjes die behoorden bij het vrijdagse maal dat uit visproducten moest bestaan omdat je dan geen vlees mocht eten volgens de katholieke leer van toen. Andijvie was er ook zo een, net als spinazie. Maar dat heb ik later goed leren eten.
Want ik had het geluk een vrouw te trouwen die wel kon koken, smakelijk, en met de nodige fantasie. Daardoor leerde ik gerechten waarderen die ik vroeger ook op mijn lijstje van ‘do not’ had gezet. Het kon dus wel. Maar andere groenten zijn nog steeds taboe. Ik heb ook asperges nooit leren waarderen. Maar gun ze mensen die houden van het Hollandse goud hoor. Als ik een keertje in afzondering verkeer, vrouwlief gaat jaarlijks lekker citytrippen en dan moet ik voor mezelf zorgen, doe ik dat wat ik lekker vind. Ik gebruik mijn zelf bedachte receptjes. KISS (Keep it stupid simple). Ik neem een paar grote aardappelen, snij die tot schijfjes of blokjes, kook ze gewoon in de pan tot ze half gekookt zijn en mik dat spul dan in de AirFryer. Daar laat ik ze dan stomen en drogen tot ze krokant zijn. Aanvullen met doperwten, bruine bonen of wat ook, stukje vlees of vegan-vleesvervanger er bij en hup. Zalig maal. Houd ik het dagen mee vol. En geef mijzelf een pluim om zoveel kookkunst. Ik heb het nog niet aangedurft om er anderen mee op te zadelen. Je weet maar nooit. Voor je het weet zegt iemand ‘Getver’ en dat risico wil ik niet lopen. Tegen de rest zeg ik…eet smakelijk. Maar niet voordat je even reageert met wat jij, beste/lieve lezer(es) echt niet lust….ook niet bij anderen….(Beelden: Archief/internet)
Altijdmijnmening 