Als kind was hij al gefascineerd geweest door het fenomeen treinen. Ze woonden niet ver van het spoor en hij kon er als kind soms urenlang staan genieten van de voorbij razende boemels, intercity’s en vooral die ellenlange goederentreinen. Zijn woonplaats lag aan de noord-zuid-verbinding tussen Limburg en de Randstad en de wagons vol kolen uit de mijnen waren voor hem een teken dat ook bij hen de kachel zou blijven branden. Later, zijn scholing had hij met succes afgerond, koos hij bijna vanzelfsprekend voor een baan bij het ‘spoor’. Kreeg een gedegen opleiding, werd eerst conducteur en later kwam hij als bestuurder voorin die grote machines te zitten die hij als kind al zo adoreerde. Thuis bouwde hij ook nog op schaal zijn droombaan waar hij buitenlandse treinen liet rijden tussen het Nederlandse materieel. En dan bouwde hij daar zijn ideale wereld omheen, waarin nooit oorlog was en mensen nog van elkaar hielden. Dat houden van deed hij ook toen hij Anja ontmoette. Zijn eerste meisje en meteen verliefd. Ze was blond, had blauwe ogen en sprak met een licht Brabants accent. Zij vond het stoer dat hij al een baan had, zo goed had geleerd en dat hij haar uberhaupt had gezien. Volgens de normen en waarden uit de streek waar ze waren opgegroeid kwam van het lichamelijke weinig voor ze verloofd waren en zat hun eerste baby al opgeborgen in haar buik toen ze trouwden. Hij vond het prima, zijn leven verliep op rolletjes, nou ja op rails zelfs. Ze vonden een leuk huisje, niet ver van het spoor. Dat wilde hij nu eenmaal zo. Hij verhuisde zijn eigen spullen, en voor de rest richtten ze het nieuwe onderkomen in met net gekochte of gekregen spullen. Innig gingen ze met elkaar om. En hij maakte carriere. Werd machinist op Intercity’s, draaide extra diensten om zo wat meer geld te verdienen, zeker nu er een tweede op komst was, en koesterde zijn geluk zo lang het kon. Andere mensen omschreven hen als wat saai, weinig avontuurlijk, hem als bijna ‘kinderlijk’ met zijn spoortreintjes, maar daar trokken ze zich beiden niks van aan. Geluk zat in kleine dingen en dan heb je geen uiterlijke flauwekul nodig. Als ze vakantie vierden deden ze dat per trein, boodschappen deden ze op de fiets en de kinderen gingen naar een gewone katholieke school. Nee, hij was volmaakt gelukkig. Met dank aan zijn liefde voor het spoor…. en voor Anja. Die hem nog steeds met alle begrip zijn gang liet gaan, hem niet tegensprak, het eten kookte, de kinderen verzorgde en niet klaagde als hij weer eens op zolder met zijn treinen bezig was. Anja, hij hield van haar, en van dit leven….