Juist in deze periode van het jaar is het fenomeen eenzaamheid best een probleem. Veel mensen hebben daar mee te maken, lijden er onder of zijn domweg zo diep weg gezonken dat ze bijna geen uitweg meer zien. Gezelligheid overal, lichtjes, cadeautjes, maar voor sommigen geen automatisme. En dat is triest. Onlangs zag ik een reclamespotje van de Duitse supermarktketen Edeka die daarin wees op de positie van ouderen die het moeten stellen zonder aandacht van hun kinderen en daardoor bijna in afzondering door deze maand vol festiviteiten heen moeten. De betrokken hoofdpersoon bedacht een list. Hij stuurde een overlijdensbericht, waarop zijn kinderen en kleinkinderen ineens wel tijd hadden en allemaal tegelijk op zijn adres aankwamen. In het mooie pak of dito jurk. Tot grote verrassing van de gasten bleek pa springlevend, had de tafel gedekt en lekker eten gekookt. Hij stelde in zijn finale zin, dat hij niet meer wist hoe hij zijn familie bij elkaar moest krijgen. Het geeft te denken.

Wij mensen zijn altijd druk, we hebben geen tijd, we willen geen gedoe aan ons hoofd. Maar er zijn mensen die echt gillen om een beetje aandacht, die we niet zien in onze zucht naar comfort of luxe en carrière. Familie en sommige vrienden lijden hieronder, al melden ze zich vaak niet. Beter gesteld, juist de echt eenzamen melden zich niet. Die hebben het al opgegeven. Soms kom je ze wel eens tegen. In de supermarkt, in een winkelcentrum op een bankje of…al kan ik daar uit eigen ervaring niets zinnigs over zeggen, in de kroeg. Je moet ergens je verdriet(jes)kwijt. Is eenzaamheid hetzelfde als alleen zijn? Nee! Sommige mensen die alleen zijn voelen zich niet eenzaam, andere mensen zijn niet alleen en voelen zich toch eenzaam. Omdat ze niet gezien worden, niet gehoord, omdat hun mening er niet toe doet!

Hele tv-programma’s worden er aan besteed, zonderlinge mensen soms, maar in de meeste gevallen heel normale mannen en vrouwen die gillen om een beetje aandacht. Soms komt die eenzaamheid overigens niet door verdriet in een persoonlijk leven. Kan ook zijn dat ze als jonger mens anderen verdriet deden en daardoor door God en iedereen verlaten zijn geraakt. Robert Long zong er ooit eens een liedje over met een doeltreffende tekst. Naar ik meen over Juffrouw van Dam waar nooit eens iemand kwam. Maar die in haar jonge leven een etter van het zuiverste water was geweest. Dat kan ook, maar laat ik hopen dat die dames en heren de echte uitzondering vormen. Naar de rest mag best eens wat meer worden omgekeken. Want eenzaamheid lijkt mij vreselijk!