Wie meent dat mensen die verslaafd zijn hun passie af zullen zweren als de belastingdruk zo hoog wordt dat je bijna bezwijkt onder de strafheffingen heeft toch wat buiten de vaderlandse handelswaard gerekend. Men reist er dan maar voor naar de Europese ooster- of zuiderburen en slaat daar groot in. Hamsteren zolang het kan. Gaat en-passant ook even langs bij de daar gevestigde spotgoedkope supermarkten of drogisterijen en komt met een afgetankte auto vol spullen weer terug in het op dit punt peperdure vaderland. Zoals bekend heb ik totaal niets met al dat gerook, het is slecht voor je gestel en het stinkt, maar ik snap wel dat een verslaving niet zo 1.2.3 is af te leren of te zweren.
En als je dan meteen voor een weeshuis kunt inslaan wanneer je er toch bent…ga je gang. Maar zoals ik onlangs zelf moest ervaren is het wel lastig als je in de rij staat voor het afrekenen van jouw ook al zo voordelige tankinhoud als voor je een viertal dames de schappen leeg koopt van de fraaie en uitgebreid van voorraden tabakproducten voorziene tankshop niet ver achter de grens. Met een vrolijk gekwetter en een zachte g bij de uitspraak kochten ze zoveel spullen in dat men in die shop zelfs de gevraagde sloffen uit het magazijn moest gaan halen. Voor honderden euro’s de persoon werd er ingeslagen. Tassen vol gevuld en dat was naar ik begreep (ik startte een gesprek met de dames want ik stond toch maar mij ‘tijd te verdoen’) nog maar het begin van hun strooptocht.
Ze moesten ook nog even langs die en die drogist voor allerlei artikelen. ‘Is dat allemaal voor jullie zelf’ vroeg ik nog wat beduusd van het vele geld dat van eigenaar wisselde. ‘Nee hoor, we halen voor de halve familie en vriendenkring spullen hier…’. En zo werkt dat. Samen profiteren van het voordeel dat over de grens te behalen valt in zowat elke categorie producten. Waarom dacht je dat ik zelf zo vaak die kant op ga? Precies! Maar ik doe dat al decennia lang omdat ik die Duitse winkels en hun aanbod al veel eerder naar waarde ben gaan schatten. Al kijken wij wel altijd kritisch naar de prijzen daar, want lang niet alles is meteen voordeliger. Je moet wel een beetje prijsbewust zijn. Maar dat geldt niet voor die tabak. Die scheelt daar vele (pro)centen met ons land. En door al dat publiek dat grootschalig inkoopt neemt de verstokte rookverslaving echt niet af. Zoals zo vaak een illusie vanuit bevlogen politici die menen volwassen mensen op te kunnen voeden door ze voor die verslavingen steeds meer te laten betalen. Zinloos. Wij hadden daarna wel door dat we nooit meer op zaterdagen die kant op moeten rijden. Kwam nu zo uit, maar wil je niet echt in de file staan bij de kassa van het anders zo rustige en plezierige winkelaanbod, ga dan door de week en mijdt die betalende plunderaars… (Beelden: Internet)
Het was mooi voorjaarsweer, die wonderlijk verlopen maandag in maart toen wij besloten om ergens tijdens een lange wandeling door onze mooie maar drukke stad, op een terrasje in een wijk aan de rand van het centrum neer te strijken en te genieten van thee en zon. Dat terrasje lag uit de wind en dat scheelde veel. Ware het niet dat naast ons net een wat gezette en middelbare dame in discussie ging met een wat vettig ogende oudere heer die naast haar ging zitten en meteen een sigaret opstak. De ellende van terrassen tegenwoordig. Binnen in de horeca mag niet gerookt worden, dus zitten die notoire rokers buiten. En blazen hun uitlaatgassen vrolijk richting de al dan niet rokende mede-genieters van dat terras. Hij bleek een kettingroker van de ergste soort. De ene na de andere sigaret stak hij aan, zelfs tijdens het drinken van zijn koffie en eten van zijn broodje hield hij een brandende sigaret tussen zijn vingers. De dame wond zich daar flink over op. ‘Snapte hij dan niet dat anderen er last van hadden? En wist hij niet dat roken schadelijk was?!’ Nou hij had het antwoord daarop paraat. ‘Een kwartier in de uitlaatgassen van het verkeer en je kon wel een half jaar stevig roken!’ Zo was zijn luid verkondigde en ongetwijfeld zelf bedachte stelling. Die van geen meter klopt uiteraard maar de dame deed zuchten, opstaan en op een andere plek neerstrijken. De man keek triomfantelijk rond of er nog meer mensen in discussie wilden.
Hij was overigens de enige roker op dat moment en die plek. Maar stak er nog maar weer snel eentje op. Het zij hem gegund. Maar ook wij hadden last van zijn rook. Gelukkig konden al wij al snel verder met de wandeling. We keken nog eens naar hem om. Een oudere man, in een vettige regenjas, gehoorapparaat in zijn rechter oor, ongekamd haar. Vermoedelijk alleen thuis en nu op het terras lekker aan het genieten van wat hij de ultieme vrijheid zou benoemen. Maar zich nauwelijks of bewust niet bezighoudend met wat anderen van zijn gedrag vonden dan wel dat zij er last van hadden. Wonderlijke types toch. En helaas zo regelmatig voorkomend. Altijd met een excuus, dat het met de schadelijke gevolgen wel meeviel, dat andere vormen van vervuiling ook zo heftig waren etc. En compleet voorbij gaande aan het feit dat juist rokers door de meest vreselijke ziekten worden getroffen omdat die gewoonte (of verslaving) nu eenmaal bewezen levensverkortend werkt. Wij liepen verder. In marstempo. Die dag meer dan 16km. Dwars door de mooie stad die de onze is. Met al zijn uitlaatgassen. Maar we genoten toch. En hadden weer een nieuwe stelling gehoord die leidde tot dit blogverhaaltje…
Altijdmijnmening 