Ik ken inmiddels voldoende mensen om een beeld te kunnen vormen van hoe sommige families in elkaar zitten. Soms als hecht verband met onverslijtbaar cement tussen de diverse lagen. Van links naar rechts en van oud naar jong. Prachtig en warm makend. Maar ik maak ook wel mee dat men elkaar binnen een familie de tent uitveegt. Niet voor niks is een programma als ‘Het Familiediner’ van de EO zo’n kijkhit.
We willen als nieuwsgierig mens soms graag zien dat het ook bij anderen niet altijd zo gaat als gedroomd of verwacht. Het minste of geringste dat niet bevalt wordt opgeblazen tot een rel die mensen jaren uit elkaar houdt. Ik heb het al eens eerder in ander verband beschreven. Onze vroegere familie bestond uit wonderlijke lagen verkeerd geleverde stenen en cement. Het was (ook door scheidingen) zo gecompliceerd dat ik soms de constructie van het hoe en wat kwijt geraakt was.
Het maakte ook dat de liefde in die eerste levensjaren niet over de plinten liep en dat voelde je al bij binnenkomst in ons toenmalige huis. Van onverwachte bezoeken moest zeker mijn moeder niks hebben en met haar eigen directe familie had ze weinig tot niets. Aan de andere kant van de familie (ik had een natuurlijke pa en ook een leasevader) ging het er ook niet meteen liefdevol aan toe. Waar sommige kinderen daarnaast liefdevolle herinneringen koesteren aan hun grootouders, ik had en heb dat niet. Het was pas bij de intrede in de familie van vrouwlief dat ik dat soort gevoelens voor mijzelf ontdekte.
Verrek, het kon binnen familieverband best wel leuk zijn. Een uitvinding. Later, ik was al hoog en breed de deur van het vroegere familiehuis uit, zette ik als een bekwaam architect mijn eigen familie in elkaar. Veelal ook via vrienden…. Echte….Die zijn ook zeldzaam heb ik door de jaren ontdekt. Verder is er weinig meer over te vertellen. De meeste familie in de zin van bloedverwanten letterlijk uitgestorven of achter de horizon verdwenen. De leeftijd zorgt vaak voor opruiming. De herinneringen blijven. Soms zijn die heel plezierig, gek genoeg koester je als (jong) mens de dingen die goed gingen, de minder fijne dek je af onder een denkbeeldige betonnen plaat. En dan kan het zijn dat daar bij de opruiming per ongeluk ook wat fijnere herinneringen onder zijn verdwenen. Kortom, koesteren als je behoort tot een van die best unieke hechte en liefdevolle familieverbanden. Ik kijk er altijd met plezier naar. Net als naar dat deel van de familie wat ik als ‘eigen’ omschrijf maar zeker ook een gevolg is van eigen regie, aannames, integratie, acceptatie en adoptie. Voeg daar een laag aan toe van meer dan geliefde huisdieren en de nodige interesses en de Meninggever voelt zich gelukkig en is dat oprecht ook. Warmte en liefde moet je ook zelf afgeven. Kost soms moeite, maar het is ook nodig. Voor iedereen…. (beelden: archief)
Een van de zaken waarmee ik beroepsmatig veel van doen kreeg in de jaren van mijn functioneren in het MT van Pon en daarna was het begrip ‘klantentevredenheid’. Het bewerkstelligen daarvan is bepaald niet iedere organisatie of bedrijf gegeven. Men heeft het vaak niet in de genen zitten en de gemiddelde Nederlander is van huis uit al niet zo servicegericht naar anderen toe. Men stelt dus vaak regels op die vooral dienen de eigen organisatie te beschermen tegen al te veel ongemak van buitenaf. Een klant is pas een klant als hij betaalt en moet zich verder aan de gestelde regels houden. ‘U mag daar even gaan zitten’ is het badinerende en onuitroeibaar bewijs. Ingebakken domheid zo lijkt het. Even onuitroeibaar als bureaucratie. Nu kom je dat vooral tegen bij hen die als ambtenaar door het leven gaan. Regels zijn regels en een afwijking van de norm ondenkbaar. Maar helaas zijn er ook heel wat bedrijven die menen dat juist dit een goede instelling is. Ik maakte er onlangs weer zo een mee. Tot wanhopig boos makend aan toe. In het kader van hetgeen ik al eens eerder heb beschreven over de beslissing hier te blijven wonen maar wel de boel bouwkundig even beet te pakken zochten we wat financiële ruimte. Daartoe diende een taxatie te worden uitgevoerd (laatste was nog in 2017 gedaan maar moest opnieuw…).
Het werd een drama qua voorbereiding en uitvoering. Want er diende om een of andere reden een verbouwingsspecificatie te worden opgesteld. Simpel formulier. Even invullen wat we van plan waren en hup. Maar zo ging dat niet. Hoewel financier en haar tussenpersoon vonden dat omdat de meerderheid van de kosten zou bestaan uit een enkele stelpost die 70% van deze specificatie uitmaakte mochten we de rest omschrijven als ‘diversen’. Relatief klein bedrag waarmee we wat zaken die het klimaat verbeteren (volgens GroenLinks dan…) zouden kunnen regelen. Maar we wisten nog niet precies wat die verschillende opties zouden kosten. Vandaar…’diversen’. Van de taxateur mocht dat niet. Dus specificatie moest precies. Anders kon er niet getaxeerd worden. Huh? Nou ja, vinger in de lucht, schatten en invullen. Ondertekend en hup. Nee…niet goed. Volgende dag alweer. Moest opnieuw. Dus opnieuw gedaan. En omdat er kennelijk geen vinkjes waren ingevuld bij een tweetal opties die niet voor ons ter zake doende waren, maar ingevuld. Fout! Opnieuw doen, want we hadden die vinkjes gezet en dat was fout. Dus opnieuw gedaan en opgestuurd.
Fout! Opnieuw doen want het bestand waarmee ik dat deed was onleesbaar. (Gewoon een fotobestand wat je op je computer simpel kunt omvormen tot.…) Mijn bloed kookte intussen. En ik liet dat tussen de regels door merken. Ik betaalde hen toch? Werk dan eens mee! Ik kreeg een nieuw formulier, wat ik nu op de computer kon invullen. Opnieuw doen dus. Laatste keer! Ik gaf het duidelijk aan…. Dus gedaan en opgestuurd. Alleen kan ik digitaal geen handtekeningen maken. Komt dan wel als de taxateur zijn dossier wil aanvullen…toch? Mooi niet. Weer afgewezen. En toen barstte de bom. Ik heb aangegeven dat Kafka het niet zo mooi kon omschrijven en dat ik wanhopig werd van deze manier van handelen. En wat denk je…? Het mocht ondertekend zoals ik had voorgesteld. Ineens wel. Maar geen woord van excuus. Want regels zijn regels. En daarmee bedoel ik maar…je hoeft geen ambtenaar te zijn om uiterst incorrect en klantonvriendelijk op te treden. Gewoon in dienst treden van een of andere taxateur. En niet beseffen wie jouw salaris eigenlijk betaalt. Niet doen hoor!! En helaas bleek dat het daarna vooral nog even verder ging. Een rampenplan dat bedrijf. En voor ons pure frustratie! Als kannen en kruiken zorgen dat we verder kunnen zal ik hen toch nog eens de oren wassen. Ben er nog woest om… (Beelden: Internet)
Altijdmijnmening 