Onlangs stond in de agenda een datum die me deed terugdenken aan mijn vroegere leasepa. Een man waaraan ik vooral mixed-emotions kan verbinden. Hoewel hij me op het spoor zette van dat merk waaraan ik mijn hart heb verpand en een deel van mijn carriere besteedde was het ook iemand die leefde als God in Frankrijk en redelijk vaak maling had aan de mensen om zich heen. Tuurlijk, de oorlog meegemaakt, geleden, van de leg geraakt, gefrustreerd, maar wat daarop volgde was niet meteen een voorbeeld van hoe een ouder zou moeten optreden. Hij werd trouwens bejubeld om zijn technische kennis.
Als hij zich normaal gedroeg was hij vriendelijk, aardig, een beetje conservatief, maar zeker ook een baken. Helaas ging dat baken veel te vaak uit en ontstond een beeld dat je als kind beter niet op je netvlies wilt laten branden. Wij als kinderen bekeken de man daardoor op enig moment toch met een blik vol dedain en soms verdriet omdat hij het precies op momenten van groot belang in ons leven liet afweten. Helaas voor hem was een lang leven de man niet beschoren. 64 jaar oud werd hij en zijn lijden op het eind was verschrikkelijk.
En toch voelden we indertijd als nazaten onder een andere naam op dat moment weinig mededogen. Achteraf is dat spijtig natuurlijk. De hoofdrolspelers van toen zijn allemaal verdwenen. Ik ben ‘the last man standing’ en dat is best even een overweging waard. Anno januari 2024 was hij 100 jaar oud geweest. Niet gehaald. Ik zelf kom nu in de leeftijden dat ik er over na denk om dat eeuwfeest toch maar eens in te plannen. Duurt nog even maar toch. Best een aardig idee. Alleen wie nodig je dan uit. En heb ik zelf een historie waarin mensen zitten die me wel kunnen schieten (los van wat verwaande linkse gasten of zakenrelaties die het niet zo troffen met mijn inzichten of acties…) en zijn die er dan nog bij? Als je ziet hoe snel de wereld om ons heen verandert en hoeveel bekenden, familie, vrienden en zo meer intussen zijn gaan hemelen wordt het wel een rustig partijtje. Is het dan nog de moeite waard om de slingers op te hangen. Doen de nazaten dat dan? Ik vrees voor enige bescheidenheid tegen die tijd. En het is ook aanmatigend om er vanuit te gaan dat je die eeuw gewoon gaat halen. Dan moeten alle seinen wel op groen blijven staan. Nou, dan moet ik maar aan de slag. Intussen ben ik benieuwd hoe jullie daar naar kijken, of je zelf ook de 100 of meer wilt gaan halen of dat je denkt dat het op die of die leeftijd wel klaar is en mooi geweest. Intussen doe ik even wat aan de conditie en lees later…… (beelden: archief/internet)
Altijdmijnmening 
Mijn pa (geen leasepa) zou ook dit jaar 100 worden en stierf op zijn 65ste. Vandaar dat ik altijd heel hard roep: PLUK DE DAG!!
Voor mij geen honderd alsjeblieft. Ik hang nu al met haken en ogen aan mekaar en de aftakeling zal alleen maar doorzetten.
LikeGeliked door 1 persoon
Die generatie heeft die dagen prima geplukt. Ze pakten alles wat plezier bracht in hun leven gretig beet. Die vijf jaar oorlog had er in gehakt….
LikeGeliked door 1 persoon
Ik vind niet dat die generatie de dagen prima geplukt heeft, tenminste mijn ouders niet. Genieten gingen ze ‘later’ doen, eens mijn vader met pensioen was. Dat heeft hij maar nauwelijks gehaald. Nee hoor, wij doen het helemaal anders.
LikeLike
Wat ik er van meemaakte leefde men aardig langs de lijntjes en graag er even overheen. De oorlog had er ingehakt. En wij, kinderen van na dat conflict en de bezetting, keken met verwondering toe. Zagen en ervoeren hoe zij die ons altijd de maat namen op gedrag zelf aardig grensoverschrijdend konden zijn als het ze uit kwam. Wat dat betreft is veel saai geworden in de huidige tijd….:)
LikeGeliked door 1 persoon
Oei nee, zeker niet over de lijntjes want God, de allesziener, moest het eens zien. Het geloof heeft echt het leven van mijn ouders zwaar gehypothekeerd.
LikeLike
In ons gezin was het geloof vooral de kinderen voorbehouden, de ouders deden er niets aan of waren ‘niks’. Dat maakte het gedrag wel simpeler en ook zonder schuldcomplex te leven…
LikeLike
Mijn vader werd maar 66….dat ben ik, bij leven en welzijn, over 4 jaar.
Je hebt er weinig over te zeggen. (On)gezond leven heeft invloed, maar ook los daarvan kan het zo afgelopen zijn.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, 66, dat is vaak wel even een drempelleeftijd als je die zelf bereikt. Ik ben daar nu wel voorbij, maar dat 64 was wel een dingetje….
LikeLike
Mijn vader werd 80 en mijn moeder leeft nog op haar bijna 91ste. Of ik ook zo lang wil leven hangt af van mijn gezondheid. Die is momenteel nog goed maar het kan vlug veranderen. Afwachten dus en dag na dag leven.
LikeGeliked door 1 persoon
Goede gezondheid is alles. Mijn schoonmoeder is 95, woont nog op zichzelf, heeft lol in het leven en mankeert vrijwel niets. Dat is best plezierig…Maar z e hanteert ook een ijzeren discipline en schema….zo komt ze de dagen goed door..
LikeGeliked door 1 persoon
Gedachten die bij je opkomen op zekere leeftijd, ik herken het. Bij de uitvaarten van mijn ouders was weinig familie, ze waren beiden een van de jongste. Bij de mijne zal hetzelfde gebeuren.
Niettemin hoop ik oud te worden, tenminste, zolang ik nog bewegen kan en geen pijnen krijg. Daarvoor zou ik het leven dankbaar zijn.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat laatste is zeker te hopen, want in ellende oud worden is helemaal niks. Bij mijn ouders was de begrafenis zeer stil qua aanwezigen in aantallen. Nog erger verging het de grootouders van mijn vrouw, de familie en vrienden daarvan (even los van de jongere generaties) waren inmiddels allemaal hemelen..
LikeGeliked door 1 persoon
Die eeuw vol maken is zeker niet mijn streven, eigenlijk ben ik nu al een stuk ouder dan ik eigenlijk ooit had willen worden…. geboortejaar 1942, eigenlijk is het dan best wel mooi geweest.
LikeGeliked door 1 persoon
Welnee. Jij hebt nog zoveel pit dat je die eeuw echt wel gaat halen hoor….
LikeLike
Is toch écht niet mijn streven hoor!
LikeGeliked door 1 persoon
Jammer….:)
LikeLike
toevallig noemde ik pas de 100ste verjaardag van mijn Moeder, ik noteerde de datum van een belangrijke gebeurtenis en ontdekte dat ze op die dag precies honderd zou zijn geworden. Maar nee, ik heb zelf geen doel om de honderd te halen. Vind jouw vraag wel een heel mooie vraag waar ik iets meekan. Vooralsnog konstateer ik dat ik bewust zo nu en dan aan mijn conditie werk, zonder het doel te hebben honderd te worden, dus misschien zelfs zonder de zin van het leven te kennen.
LikeGeliked door 1 persoon
Juist dat onbewuste bezig zijn met de conditie vertelt veel over de wens langer mee te gaan dan het gemiddelde. En ach, wanneer het je gegeven is? Waarom niet…
LikeLike
Deze “doordenker” uitgesproken door jullie leasepa toen hij ziek was zal ik nooit vergeten: “Ik weet er zijn mensen die hebben veel ergere pijn dan ik maar ….ik voel alleen mijn eigen pijn!”
LikeGeliked door 1 persoon
Het was ook een meer dan pijnlijk einde…..
LikeLike
Dat was het zeker….😪
LikeLike