Mensen onderscheiden zich van de gemiddelde hond, aap, kat of mier door een paar extra vermogens die maken dat wij ons zelf als superieure wezens in de ‘schepping’ of evolutie beschouwen. Zo denken wij (in veel gevallen) na over wat we doen, maken muziek, bouwen hele steden of landen, voeren oorlogen en zijn in veel gevallen tevreden met slechts een enkele partner. Maar wat ons ook onderscheidt van de dieren om ons heen, wij kunnen lopen. Op twee benen wel te verstaan. Een kind wordt al beoordeeld op het vermogen zo snel mogelijk op die twee pootjes te kunnen rond hobbelen en als het wat groter en halfvolwassen is op denkbeeldige exemplaren zelfstandig het leven in te gaan. Dat lopen lijkt dus vanzelfsprekend maar is het bepaald niet. Om te zien hoe bijzonder dat vermogen is moet je eens op een terrasje gaan zitten kijken naar wat er zoal voorbijloopt. En dan vooral naar het hoe!

Elk mens heeft zijn eigen stijl. Je ziet schuifelaars, wijdbeners, x-beners, heupwiegers, mensen met een kromme rug, anderen met een rechte en de nodige zwaaiende armen. Er lopen er tussen met een vorm van chimpanseegedrag, armen wijd en een soort opvanghouding voor alles wat om hen heen beweegt. Mensen hobbelen, hinken, rennen of wat voor vorm van voortbeweging je ook maar wilt bedenken. Het is het gevolg van de evolutie. Want wij stammen allemaal af van een naakte aap of oermens die op handen en voeten liepen. We klommen in bomen, we deden allerlei zaken die we nu als primitief beschouwen. En de vrouwtjes showden met dat wat hun mannetjes kon aantrekken. De billen en later borsten, showen, pronken, dus aantrekken maar. Wie nu in het rond kijkt ziet dat gedrag nog steeds. De billen worden geaccentueerd door de vrouwtjesmensen die op zoek zijn naar erkenning, de borsten pront vooruit, de lipjes getuit. Kleding daarop aangepast.

Maar het grootste wonder blijft toch dat wij mensen op die twee benen rondlopen. Best een kunstje en als je er lang naar kijkt soms gênant. Als je ziet dat er exemplaren tussen zitten die dat lopen min of meer bij toeval hebben geleerd en niet verfijnd. Waar de schoenzolen telkens snel versleten zijn omdat ze de voeten verkeerd neer zetten. Of waar de gewrichten door overbelasting stuk gaan en op termijn aan vervanging toe. Lopende mensen, het blijft bijzonder. En toch is het onderdeel van de evolutie. Waarin geleerden theorie na theorie bedachten waaruit zou moeten blijken dat wij mensen voortkomen uit een dolfijnensoort die ooit in de oersoep die de Aarde bedekte lekker rond robberde, en met elke tegenvoeter van het andere geslacht de voortplanting regelde. Tot we uit het water kwamen en gingen kruipen en later lopen. Toen werd het pas echt saai in de wereld. Behalve voor hen die op dat terras zitten en observeren. Die hebben de grootste lol. Nou ja, tot we zelf weer in de benen komen natuurlijk. (Beelden: Archief)