Iedereen die wel eens terugkijkt in de tijd komt vanzelf zaken tegen die in het verleden een heel grote betekenis hadden voor je toenmalige leven maar met terugwerkende kracht wel iets aan belang hebben ingeboet. Zo zit dat bij mij qua beleving van het begrip ‘brommers’. Ik heb er als jong mens uiteraard een stel bezeten en bereden, maar toen de vierwielers in mijn leven kwamen was ik relatief snel klaar met dat gebrommer. Toch was het bij het bereiken van mijn 16e levensjaar een ultieme wens er een te bezitten. Ik was wel een beetje uitgefietst en wilde comfortabeler en sneller kunnen rijden. Gezien mijn toenmalige kennis van zaken, de financiele positie, maar ook het idee dat ik echt alles in het verkeer aan kon was een tweedehandsje mijn deel.
Ik beschreef die eerste brommer (een HMW) hier heel lang geleden al eens. Daarna kwamen er twee Locomotieven (met Sachs motor) die naar ik later ontdekte, in Amsterdam waren geproduceerd. En via die best plezierige occasions kwam het moment om over te stappen op iets echt nieuws. Een witte Puch, uitgerust met een buddyseat en het nodige chroom. Tuurlijk ging het stuur volgens de toenmalige mode, omhoog naar de uiterste stand en was toenmalig jeugdvriend F. wel zo aardig om in de uitlaat twee beperkende schotjes te verwijderen waardoor de Oostenrijkse witte flitser 65 km/u haalde. Kijk, daarmee kon ik voor de dag komen. F. en andere jeugdvriend F. (toevallig zelfde initialen maar andere namen in het echte leven) reden ook op zo’n Puch en met zijn drietjes maakten we de vele wegen in en om de stad ‘onveilig’.
De Puch bleek een fijn rijdend brommertje te zijn en samen met toenmalig verloofde, later vrouwlief, maakte ik er de nodige lange trips mee. Wat te denken van trips naar Nunspeet of Texel? Maar de meeste kilometers legde ik toch af naar Schiphol waar ik toen werkte. Soms midden in de nacht een vliegtuig afhandelen, en dan weer snel terug naar huis. IJskoud soms, dus met drie lagen kleding over elkaar om me nog wat te beschermen. Kwam ik dan in bed bij mijn partner schoof die een meter uit mijn buurt vanwege de koude knieen en voeten…. Slecht voor je relatie. Dus was ik blij dat er op enig moment een bedrijfsvervoermiddel beschikbaar kwam in de vorm van een VW Busje met opschriften. Comfortabel en natuurlijk ook handiger. De Puch werd een tijdlang aan de kant gezet in de garage onder ons huisadres van die tijd. Maar na een paar maanden stilstand toch verkocht. Ik schreef er financieel maar weinig op af. Onlangs zat ik met een van de genoemde F’s aan de koffie. Hij reed voor zijn plezier af en toe nog wel eens op zijn Puch. Totaal gereviseerd dat ding en hij was er zelfs mee naar Oostenrijk op en neer geweest. Ik boog deemoedig. De andere F (van die uitlaat) was uiteindelijk tot verkoop over gegaan. De drie Puch-Musketiers waren niet meer. Maar mij kostte dat minder emoties dan die andere twee. Het was anno jaren 60 wellicht nog leuk geweest, geweldig zelfs, maar om er nu nog steeds mee rond te rijden….? Er zijn grenzen.. (Beelden: archief)
Altijdmijnmening 
Mooie jeugdherinneringen. Mij zou je ook niet meer op zo’n brommer krijgen. Veel gemakkelijker met de auto. Voor naar het centrum te trekken dan weer mijn fiets. Is maar enkele minuutjes rijden.
LikeLike
Nee, het gebrek aan comfort zou me nu zeker tegenhouden. Maar ach, op jonge leeftijd kon dat allemaal nog…
LikeGeliked door 1 persoon
Zo heeft iedereen een jeugdherinnering die je niet meer in deze tijd kan plaatsen, maar maar wel mooi blijven.
LikeLike
Ik heb er plenty, maar soms is er ook een zwart gat. Zo ben ik heel slecht in het terughalen van namen uit vroeger tijd….Merkte dat gisteren toen ik ivm trouwerij een van de F’s uit het verhaal met de andere F zat te praten over vroeger. Hij kende alle namen nog uit de vroegere woonstraat. Ik weer veel meer situaties van vroeger..
LikeGeliked door 1 persoon
Dat moet dan in de genen zitten.
LikeLike
Interesses! Ik was meer van de voer/vliegtuigen, en daaraan ontleen ik veel kapstokken om zaken uit het verleden te duiden…
LikeLike
Och ja, een Puch. Ik zie een klasgenoot er nog op aan komen rijden. Lange leren jas aan, openhangend natuurlijk, En eigenlijk veel te lang voor het brommertje. Mooie herinneringen.
LikeGeliked door 1 persoon
Die lange leren jas droeg ik nooit…wel ribjasjes en suede schoenen, dat hoorde er toen een beetje bij…:)
LikeLike
Puch, wie kende hem niet… 😉
LikeLike
Het was indertijd een bewuste keuze. Nozems kochten liever van die buikschuivers, iets verheven types met het idee dat zij de wereld gingen veranderen kozen voor een Puch. Met wat minder spaargeld kocht je de Joegoslavische Tomos….
LikeGeliked door 1 persoon
Elke brommer had ook zijn eigen fanbase. Mijn zus had een Mobilette, die nam ik wel eens mee of we maakten een tocht met ons twee. Later had ik een vriend met een motor die me eens vroeg om op de duoseat plaats te nemen. Hij beloofde niet te gaan rijden omdat hij wist van mijn angst. Toch deed hij dat wel. Stopte wel toen ik daarom schreeuwde. Maar het was wel meteen einde verkering. Vertrouwen moet er zijn in een relatie. Ik houd het nog steeds bij auto’s.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, motoren waren vaak wel van een andere orde. Maar met (huidige) vrouwlief deed ik al brommerend door het Amsterdamse verkeer ook best bijzondere dingen…
LikeLike
Een wheely maken?😂
LikeLike
Dat was met die lichte motoren in die brommers van toen ondenkbaar, maar ik reed nogal onbesuisd en dat leidde nog wel eens tot bijzondere ervaringen…
LikeGeliked door 1 persoon
Ik had minder met brommers, maar natuurlijk had Henk in die tijd ook wel af en toe een brommer, van een grijze eenvoudige Sparta tot een flinke rode buikschuiver. Maar we hadden al snel een gezin en dan is een brommer toch niet handig.
LikeGeliked door 1 persoon
IN de winter op een brommer (moeten) rijden was ook niet handig :). Ik was blij met mijn rijbewijs en het feit de toenmalige werkgever een VW busje beschikbaar stelde aan dat 18 jarige ventje wat ik toen was op woon/werkvervoer op te lossen. Toen voor die bus meer ‘kapers op de kust’ verschenen kocht ik mij mijn eerste eigen nieuwe auto. Was ik apentrots mee als 23-jarige…
LikeLike
Dat waas in die tijd ook zeker nog niet standaard op die leeftijd een nieuwe auto,
LikeLike
Nee, maar ik koos er voor omdat ik thuis genoeg ellende had gezien rond mensen die met weinig geld toch een oud beestje kochten en daardoor steeds verder in de shit raakten. Daarnaast, op het kantoor waar ik toen werkte kochten collega’s ook nieuwe wagens, dus ik kon niet achterblijven….:)
LikeGeliked door 1 persoon