En dit slaat zeker niet op mijn over het algemeen vrij vrolijke natuur of een neiging om op alles en iedereen te brommen of fitten. Nee hoor, heel letterlijk, ik ben uitgebromd. Was ooit wel een jonge maar heel enthousiaste brommerrijder. Immers, fietsen was op zich best aardig maar had ik in mijn jonge jaren voldoende gedaan. Daarbij was de sociale druk in onze vroegere woonstraat zodanig groot dat je wel mee moest met de rest van de leeftijdgenoten. En waar veel lieden van dezelfde leeftijd opgroeiden en de wens tot opvallen ook toen al sterk aanwezig bleek, was de doorgroei van een fiets naar een met een motor aangedreven ‘brommer’ logisch.
Opvallend, bromfiets rijden leerde je van je Pa of een vriendje die deze kunst al onder de knie had gekregen. Mijn eerste brommer, ik was net 16 jaar oud, kreeg ik nog cadeau van mijn leasepa. En die kende zijn Pappenheimers, hij had al twee total-loss fietsen bij mij meegemaakt en mijn vijf jaar oudere broer Rob had ook de nodige brommers aan gort gereden, dus een vijfdehands HMW werd mijn deel. Ik heb er al eens over geschreven in het verre verleden.
Ik leerde er mee op zo’n ding rijden, maar een succes was die vermoeide Duitse brommer niet. Een met hard werken te betalen tweedehands opvolger was een Locomotief met Sachsmotor. Een hele stap vooruit en ik kon met mijn toenmalige verkering(en) uit de voeten. Het was een werkpaard. Zijn opvolger toch meer een opvallend gestylede mini-motor van hetzelfde merk, drie versnellingen, klein stuur, grote tank. Ik heb er heel wat avonturen mee beleefd.
Veel ook in relatie tot de diverse andere hobby’s die het jongmens Meninggever er op na hield. Na nog veel langer sparen en hard werken (ja kom er maar eens om, maar zes dagen per week in het aanschijns van…) bestelde ik mij een splinternieuwe Puch. Met chroom, budyseat, verhoogd stuur en nog zo wat zaken. Toen hij werd afgeleverd regelde overbuurman en vriend Fred dat het uitlaatpotje werd doorgeslagen opdat het Oostenrijkse wonder op wielen de 65km/u aantikte. Dat reed uiterst plezierig.
En bleek ook voor mijn woon/werkverkeer van toen handig. De witte Puch deed wat hij moest doen. Tot mijn toenmalige chef de bureau op Schiphol vond dat ik wel toe was aan een ‘auto van de zaak’. Rijbewijs was intussen behaald (paste in de volgorde..) en dus mocht ik de VW Bus van het bedrijf voortaan meenemen, mits ik buiten kantooruren maar beschikbaar was voor spoedklussen… Dat kantoorwerk op Schiphol ging toen niet over lekker onderuit zitten. De klant had altijd gelijk en ging voor alles. Dus…. Intussen was de Puch alleen nog mijn vervoer in het weekend geworden. Busje bleef dan verplicht voor de deur, Puchje was voor de sociale contacten en sleet verder nog slechts door het poetsen. Op enig moment veranderde mijn sociale status. Een auto was onontbeerlijk en we gingen nu daarvoor aan de spaarslag. De Puch werd verkocht en het geld dat dit opleverde legden we bij die gedroomde nieuwe auto. Maar dat zou nog even duren. Intussen was ik uitgebromd. En zag je ook dat het fenomeen bij anderen steeds meer verdween. Intussen is de wereld veranderd. Men wil scooters, liefst elektrische. Maar die overgebleven brommers van toen, intussen een jaar of 60 oud, gaan voor (heel) veel geld van de hand. Bedenk maar eens dat je voor de prijs van een goede bromfiets van toen nu een aardige tweedehands auto kunt kopen. Het kan verkeren. Dit soort verhalen staan ook mooi beschreven in het boekje ‘Mijn broer die had er ook zo een’ door Jack Botermans en Wim van Grinsven uitgebracht door Terra Lannoo BV isbn nummer 978 90 5897 926 1. Gekocht bij een Kringloopwinkel voor een mooi prijsje. Echt een aanrader voor hen die deze periode hebben meegemaakt. Net als ik. Ik denk er nog wel eens aan terug. Maar verlangen is anders. Wie wel eens in de winters van toen op zo’n ding dwars door de wind een kilometer of 30 lang moest rijden weet dat fysiek afzien bepaald ook aanwezig was. En dat dan zelfs een VW Bus heel veel comfortabeler was, want kachel aan boord. Maar nostalgie moet je koesteren natuurlijk. En ik doe dat…bij deze…. (Beelden: archief)
Altijdmijnmening 
O ja, je herinnert je vast nog de heel zware winter die inzette aan het eind van december 1962. Je hebt vast plaatsvervangend medelijden met Henk die op een “sparta” de familie langs ging om te vertellen dat we een zoon hadden. Telefoon had immers nog vrijwel niemand. Maar onder invloed van de blijdschap deed hij het blijmoedig.
LikeLike
Ja die winter herinner ik me nog wel. Toen reed ik nog geen brommer maar moest op de fiets naar school en kantoor…..(indertijd een verplichte combi..). Veel kou geleden…..
LikeLike
Ik had zelf aanvankelijk niet door hóe koud het was , een kraamvrouw kwam in die tijd de eerste 10 dagen nauwelijks uit bed, laat staan buiten.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, men ging anders om met vrouwen die waren bevallen dan tegenwoordig. Liever dat je binnen 24 uur weer thuis bent…Of dat altijd zo handig is??
LikeLike
Nou ik had dat destijds maar wát graag gewild, en ook wel gekund.
LikeLike
Toen al een kanjer dus…
LikeLike
Mijn vader reed op een Flandria bromfiets. Zelf was ik niet geinteresseerd in brommers. Dan maar een tweedehand Renault auto gekocht.
LikeGeliked door 1 persoon
Flandria is typisch een Vlaams brommermerk. Kwam je hier niet veel tegen. Wij kenden wel Kreidlers, Magneet, Solex, etc. Viertakt kwam mee met sommige Italianen, maar ook met Honda….
LikeGeliked door 1 persoon
Brommers… waar mijn vrijer alleen oude barrels reed (Harley Douwson/Trapsem) kende ik van een paar broers iets mooiers. Cyrus Sax, MV Agusta.
Zelf reed ik -jaren later- een derdehandsje, ik weet niet eens meer welk merk. Fietsers haalden me in en lachten me uit, toen wilde ik hem niet meer.
LikeLike
De merken lijken mij meer motorfietsen. Dat was het echte werk…daar droomde je als brommerrijder alleen maar van….Zeker van een Harley….:)
LikeLike
Nee, waren gewone brommers, wel vlotte dingen. Het was misschien Cyrus Sachs ipv Sax.
Over Harley gesproken. Een van de zussen had een vrijer aan de haak geslagen die met zo’n monster op bezoek kwam. De andere meiden werden meteen verliefd. Op de motor.
LikeGeliked door 1 persoon
Sachs was de leverancier van veel brommerblokjes….Net is ILO (door ons altijd JLO genoemd..). Een Harley was en is nog altijd iets bijzonders……
LikeLike
Een Flandria mobiletje had ik om naar mijn eerste werk te gaan. Toen het ding jaren later omkiepte met mijn dochter in het kinderzitje heb ik hem aan mijn schoonbroer gegeven die er ook mee naar zijn werk tufte.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat was een verstandig besluit…..:)
LikeGeliked door 1 persoon
Alleraardigst geschreven meninggever!
Een klein jaar de ochtendkrant rondbrengen en mijn gewenste Puch was realiteit geworden op mijn 16de jaar. De all-risk verzekering kreeg ik van mijn pa cadeau; hij werkte bij een verzekeringsmaatschappij, dus voor de hand liggend. Na één week de servicebeurt voor de eerste 500 km. rijplezier. Ja, ik zat veel op deze voor mij toen heilige koe. Het was mijn alles en ben na één jaar ermee naar Luxemburg gereden, op goed 300 km afstand van hier. Één dagreis van hier, twee weken met mijn ouders die met de auto daar gekomen waren. De twee-bak had de grootste moeite met de te nemen hellingen/heuvels. Dat was een minpuntje. Had toen beter een drie-bak aan kunnen schaffen. Een heel avontuur voor een zeventien-jarige.
Heb overigens nooit gerepatrieerd hoeven worden, óók niet toen ik een paar jaar later met een Ford Taunus 12M van 11 jaar oud en voor een habbekrats van Fl.25,= (mazzeltje) gekocht de grenzen overging. Maar da’s weer een ander chapiter.
LikeGeliked door 1 persoon
De Puch was indertijd een statement. Je had het Kreidlervolk en de Puchrijders. Die laatsten toch een beetje het wat intelligentere volksdeel. Met coltrou, suede of ribjasje, een shawl die wapperde in de wind en een schone dame op de budyseat achterop was je een hele meneer….. 🙂
LikeLike
Nooit een brommer gehad, wij waren thuis niet van die dingen….
Het bleef lang bij moeizaam trappen tegen weer en wind in. En na veel pijn en moeite het rijbewijs en de eerste auto.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik kom uit een tijd en buurt waarin vervoer gewoon onderdeel was van de status. En je rolde vanzelf van de fiets via de brommer in de auto….Later kom ik nog eens terug op wat armoede indertijd veroorzaakte. Dat had ook te maken met hoie men later naar je keek….
LikeGeliked door 1 persoon