Al eerder beschreef ik de spelregels die voor sommigen om ons heen kennelijk voor gekoesterde vriendschappen zouden moeten kunnen gelden. Gewoon hoe je met mekaar omgaat, door dik en dun, vanuit een vergevingsgezinde gedachte niet voldoende. Anders is het geen vriendschap? Regels die je vastlegt of van de een naar de ander oplegt zijn wat mij betreft geen optie. Dat maakt de eenzijdigheid te groot, de vriendschap niet meer grenzenloos. Want dat is toch mijn voorwaarde. ‘Gij zult er dik en dun voor elkaar zijn’. Of woorden van die strekking. Toch maakten wij in het recente verleden nog wel eens mee dat iemand uit onze omgeving zich geroepen zag als Mozes op de berg eigen geboden op te stellen rond hoe die vriendschap tussen ons zou moeten verlopen. De spelregels van het geheel. Eenzijdig, uiteraard. En als je dan om iemand geeft, zelfs van zo iemand houdt, is het best lastig om daar nu net op de juiste wijze mee om te gaan. ‘Gij zult mij voeden op onverwachte tijden zonder dat ik daar iets tegenover stel!’ ‘Gij zult geen verwachtingen hebben ten aanzien van mijn antwoorden op uw communicatie. Ik ben druk en jullie niet!’ ‘Gij zult excuses maken voor alle fouten die u al dan niet bewust maakt ten opzichte van uw vriend(in)’. ‘Gij zult geen verwachtingen hebben ten aanzien van wat u van mij mag verwachten’.
En zo ging het soms maar door. Wat je daar nu mee moet was en is mij een raadsel. Het werd mij te veel, vrouwlief is dan opvallend genoeg vergevingsgezinder. Want vriendschap…..Tja. Ik kan je als lezers verzekeren dat wij uitermate loyaal zijn aan onze vriendjes. Waar ze ook vandaan komen, wat ze ook verder bedenken of doen, vrijwel nooit leidde het tot grote problemen. Ben je het altijd met elkaar eens? Nee! Is de smaak immer gelijk? Nee! Maar je legt elkaar geen omgangsregels op is mijn idee. Dat kan wellicht in een bedrijf waar je voor iedereen geldende spelregels opstelt, maar vriendschap is toch een beetje net als met familie, je neemt het zoals het gaat, want dat is toch de kern van dat samen beleven van het al zo korte samenleven. Horen geen tien geboden bij. Die mocht de eventuele Schepper opstellen, opdat we mekaar niet naar het leven staan. Of het leuker maken voor ons en de omgeving waarin we verkeren. Maar als tweederangs burger beschouwd worden hoort daar niet echt bij.
En dus houden we de boot even af. Is dat leuk? Nee! Het is pijnlijk zelfs. Omdat je ook koestert wat was. Zoals ik ook deed bij ook andere relaties met mensen die in je leven voorbij komen of kwamen. Maar ik ben zelf van KISS, oftewel Keep It Stupid Simple! Maak het niet te gecompliceerd, onderga, koester, beleef samen. Waarom wordt het dan alsnog gecompliceerd als pseudo-Mozes ergens van een Nederlandse heuvel afdaalt om zijn/haar apostelen te instrueren. Het is meteen haar-in-nek-doen-opstaand voor me! Kont tegen de krib, contakten losmaken, rust zoeken. Jammer maar helaas! Zelf ook wel eens zoiets meegemaakt?? Of is onze kijk op dit fenomeen toch te kritisch??
Altijdmijnmening 
Een ideale vriendschap is hoog gegrepen maar met wat geven en nemen lukt het wel eens.
Wij hadden vrij veel contacten maar minder echte vrienden.
Overlijden, emigratie, nog meer dood maakte er een einde aan.
Wat resteert is prima maar echte vriendschap is er met nog maar één vrouw.
Degenen die familie om zich heen hebben zijn beter af. Als ze het goed met elkaar kinnen vinden!
LikeLike
Wij zijn loyale types. En met maar een kleine familie aan beide kanten zijn vrienden wel een fijne vervanging. Met sommigen gaat de vriendschap ver, ver terug. En nog steeds gekoesterd hoewel we met mensen bepaald niet de deur over en weer plat hoeven lopen om het gevoel overeind te houden. Wat we wel zagen door de jaren heen was dat wat we vroeger ‘vriendschap’ noemden toch een soort van ‘kennissen’ bleken of mensen met een agenda. Zodra je niets meer te bieden had (werk/omzet) was de vriendschap voorbij. En ik deed dat zelf ook wel eens als het niet zo diep zat. Want niets menselijks is ook mij vreemd..
LikeLike
Ja dat kan pijnlijk zijn Leo en misschien voel je je zelfs wel een beetje schuldig dat je afstand neemt omdat je loyaal bent en dat is ook mooi maar vriendschappen en mensen kunnen in de loop van de tijd veranderen waardoor het niet meer leuk is maar het een opgave wordt. Ik heb het natuurlijk niet over mensen die ziek worden. Maar mensen die onaangenaam worden in hun eisen of verwachtingen. Ik ken het wel dat mensen veranderen en dan maar door blijven sukkelen met de vriendschap en steeds weer afspreken omdat je denkt ‘ach hij/zij heeft het moeilijk en daarom doet hij/zij zo’. Maar ik ben tegenwoordig zo, als ik er tegenop ga zien en me geweld moet aandoen en me op moet offeren, nee dan ga ik er toch op een gegeven moment echt mee stoppen. Nogmaals ik heb het niet over vrienden die ziek worden, dat ligt heel anders. Kortom: ik geef je groot gelijk!
LikeLike
Mijn verhaal gaat over juist zo’n situatie. Waarin het zo vermoeiend werd om alle eisen en verlangens steeds maar weer te moeten inlossen, zelden een spontaan moment meer, en vaak na een leuke bijeenkomst achteraf weer te horen wat we nu weer verkeerd deden of zeiden, dat ik er een streep onder heb gezet. Klaar er mee….
LikeLike
Regels die bepalen wat echte vriendschap is bestaan volgens mij niet. Ik ben loyaal met veel mensen maar om die “vrienden” te noemen gaat het me toch wat tever. Ik houd graag afstand en kijk de kat uit de boom. Niet iedereen vindt dit leuk, maar meer hoeft niet voor mij.
LikeLike
Ik ben wel van de echte vriendschappen. Omdat dit een mens ook verrijkt. En je samen sterker bent. Al is het maar in klussen of b.w.v.s. zaken als geluk, liefde of gezondheid, dan wel interessen.
LikeLike
Ach, een goede vriendschap is eigenlijk afhankelijk van dezelfde basis als een goed huwelijk. Je moet voldoende raakpunten hebben maar ook punten waarop je elkaar aan kunt vullen.
En vooral niet teveel verwachten, ik volg meer de lijn van Suske, noem mensen niet snel vrienden.
LikeLike
Mijn loyaliteit komt vast voort uit de lastige en erg losse familiecontacten die al tijdens de jeugd ontstonden. Vriendschappen met sommigen dateren al uit die periode. En mijn huwelijk is er ook een gevolg van….:)
LikeLike
Wel een klein beetje herkenbaar al ben ik er ook wel juist behoudender in vriendschappen door geworden.
LikeGeliked door 1 persoon
Vriendschappen ontstaan soms gewoon spontaan. Omdat de ander je echt ligt. En de partners elkaar ook liggen. Ik maakte dat mee in de blogtijd met onze Thamara. Was meteen bingo en nu zien we mekaar regelmatig. Volgende week weer met zijn vieren op stap. Grote verschillen in karakter of geloof en toch zo gewaardeerd en liefdevol….Het kan echt.
LikeLike
Weet je, 5 jaar geleden stond ik in Eindhoven centrum naar een stoet voertuigen te kijken met 2 mensen die ik kort daarna beu was door hun teruggekeerde drank en drugsgebruik. Ik zag ze van de week weer, hilarisch achteruit gegaan die 2. Ik denk dat vriendschappen komen en gaan en dat dat prima is. Ik mis niemand en heerlijk veel tijd om de dingen te doen die ik wil en dat deed ik al voordat ik mijn lief kende. Achter vrienden aan lopen heeft geen nut.
LikeLike
Ik ben niet zo cynisch hoor. Al heb ik niets op met drank/drugszuchtigen mag ik me dan wel weer koesteren in het idee dat we met sommige vrienden al heel lang in goede harmonie samen leven. Sommigen er van zien we hooguit 2-3 keer per jaar maar dan nog is het goed. Afstanden spelen geen rol. Echte vrienden zoek je dan op, zelfs als ze niet naar jou toe komen door welke oorzaak ook…
LikeLike