Al eerder beschreef ik hier of op vorige blogadressen wat in mijn ogen zo n confronterend is aan ouder worden. Niet alleen dat je soms ontdekt dat diegene die je aankijkt in de spiegel een rimpellandschap begint te vertonen waar de Maan zich niet voor schaamt. Het is ook dat je niet meer die 100 meter in ergens rond de 10 seconden kunt sprinten wat frustreert. Je bent al blij als je een beetje afstand kunt lopen of fietsen zonder gekraak en gepiep. Nee, ouder worden laat je duidelijk zien dat de periode van jeugdige onkwetsbaarheid voorbij is. Althans, in normale situaties. Helaas zijn er ziekten die met leeftijd niets van doen hebben. Die ongeacht jeugd, ouderdom, afkomst of positie toeslaan en een mens in diepe wanhoop kunnen storten. Maakte je dat nooit mee, krijg je wel het idee dat jij als mens overal tussendoor zwijnt, komt er wel weer een andere confrontatie op jouw pad. Weet je weer even hoe onbelangrijk wij mensen eigenlijk zijn. Dat is best confronterend, want wij zijn allemaal heersers in ons eigen koninkrijk natuurlijk. En als de fysieke (of psychische) revolutie uitbreekt raken we veelal aardig van de leg en zien alles buiten het probleem om als relatief.

Onlangs werden wij weer geinformeerd over een fikse kwaal bij iemand die wij goed kennen en wiens familie ons het verhaal vertelde. Compleet in de war door dat nieuws, en dat snappen wij. En als je dan kijkt naar die kwaal valt wel op dat dit nu het derde geval is in relatief korte tijd waar dit soort nieuws naar buiten werd of moest worden gebracht. De medische wetenschap kan veel, mogelijk ook dit ‘probleem’ oplossen, maar de lijdensweg zal voor patient en omgeving zwaar zijn. Dat weten we nu ook wel uit ervaring. Het leven krijgt een andere wending en plezier of liefdevolle etentjes worden ineens zeldzaam of iets van het verleden. Meer nog dan leeftiijd op zich, zijn ziekten en kwalen dus confronterend voor een mens als ik, die decennia lang geloofde dat een hersenschudding of een ingegroeide teennagel al aardig vervelende beperkingen waren voor normaal functioneren. De leeftijd op zich kan dat al zijn, maar als daar dan ook nog een reeks van problemen bij gaat komen wordt het wel erg ingewikkeld allemaal. En natuurlijk, voorbeelden zat van mensen die het ‘gedoe’ prima ondergingen, die er goed vanaf kwamen en nu weer normaal functioneren. Maar leven zij niet met een soort alarmwekker in de bol die bij het minste of geringste afgaat en de boel weer op tilt zet? Best confronterend allemaal. En daarom wens ik eenieder die met dit soort problemen te makken heeft alle sterkte en beterschap. Intussen kijk ik maar weer eens naar dat maanlandschap. Ook bepaald niet fijn!