Ons land is er een dat bestaat uit een vlak maaiveld waarin we voorheen vooral polderden om zo de minderheden ruimte te geven in de wereld van de meerderheid. Maar dit land kenmerkt zich ook door een grote vijandigheid ten aanzien van hen die het wagen de bol boven het maaiveld uit te steken. In bepaalde kringen wordt dan letterlijk of figuurlijk je kop er afgehakt. Figuurlijk overkwam dat velen. Woke, Cancel, de media via eenzijdige berichtgeving en zo meer de wapens om dit te doen. Extreme groepen zorgen er wel voor dat wie niet zwijgt zal moeten voelen. Denk aan Pim Fortuyn of Theo van Gogh. Maar ook zakenmensen krijgen daarmee van doen. Het verhaal van Dirk Scheringa is er zo een, maar er is een nog flamboyanter type die deze behandeling moest ondergaan; Erik de Vlieger. In zijn uit 2015 stammende boek ‘Erik de Vlieger – tot hier en nu verder’ beschrijft hij autobiografisch hoe het hem verging van in/verkoper van tweedehands naaimachines tot icoon in vastgoed, media en luchtvaart. Een man die overal ‘handel zag’ en daardoor zeer succesvol werd. Hij verdiende miljoenen, maar streek ook mensen in de boven- en onderwereld tegen de haren in en dat werd hem op dure wijze te verstaan gegeven.
Op enig moment liep hij tegen de verkeerde ‘vrienden’ aan die hem zijn opgebouwde imperium niet gunden, maar ook zijn relatieve kapitaal niet en dus met justitie onder een hoedje speelden om de Vlieger van de troon te stoten. Dat leidde er toe dat hij zijn grote invloed in de media kwijt raakte, maar ook zijn luchtvaartbedrijven plus grote delen van zijn vastgoed. De schade die werd aangericht was enorm en de Vlieger was genoodzaakt zich vrijwel vanaf nul weer te richten op heropbouw van een zakelijk imago en als het kon weer wat lucratieve investeringen in het buitenland. Met dank aan justitie (hij werd vrijgesproken voor alles waarvoor men hem aanklaagde, behalve een kleine fiscale schuld..) dat kennelijk politiek werd aangestuurd door mensen waarmee de Vlieger vaak in de clinch lag. In zijn prettig geschreven autobiografie (Uitgeverij Kosmos – 288 pagina’s) doet hij zijn op- en ondergang uit de doeken. Neemt geen blad voor de mond en noemt man en paard. En dat is best confronterend voor betrokkenen. Maar als het is gegaan zoals beschreven moeten veel mensen zich diep schamen. Ik doe dat niet na het lezen van dit boek. Ik genoot er van. Komt ook omdat ik wel iets heb met deze types. Doordrammers, enterpreneurs, durfals, en mensen met een scherpe bek. Voor wie dat ook heeft, is dit een aanrader. (ISBN 9789021 558943)
Wat was het leven soms simpel vroeger. Nou ja vroeger, een aantal jaren geleden. Steeg de rente was er economisch iets loos. Dat gold ook voor de grondstoffenprijzen. Doken investeerders in goud of zilver dan wist je dat er ergens een conflict kon uitbreken. Zo maakte ik ooit mee dat tijdens een receptie ter ere van het zilveren bedrijfsjubileum van mijn toenmalige chef, diverse hooggeplaatsten (..) spraken over de enorm gestegen olie- en textielprijzen op de wereldmarkten. Ze hadden zorg om dit ontwikkelingen. Immers, dat had effecten op de handel en wij zaten in een business waar die handel cruciaal was voor het voortbestaan. Het bleek een paar weken later te kloppen. De oorlog (ik weet niet eens meer welke) tussen Israël en de Arabische buren brak uit en die spanningen zorgden voor investeerders en aandelenhandelaren die nerveus werden van dat oorlogsgeweld. De olieprijs was heel lang een graadmeter voor onze economie. Hoge olieprijzen zorgen namelijk voor enorm hoge productprijzen omdat wij als consumenten maar nauwelijks snappen hoeveel invloed olie heeft op ons bestaan.
Immers, zonder olie geen chemie, en zonder chemie geen plastic, cosmetica, geen benzine, diesel of gas, geen kleding, geen…nou ja wat niet eigenlijk. Maar sinds een aantal jaren is die olieprijs buitengewoon laag. Van schaarste lijkt geen sprake, de oliepompen in de OPEC-landen en Rusland draaien op hoge toeren, de markt is verzadigd, daardoor geen prijsdruk omhoog maar omlaag. Voor de kust van Rotterdam en Scheveningen liggen tankers vol met dat spul te wachten op betere tijden. Want die oliebedrijven gokken soms op prijsverhogingen van enkele centen per vat olie om hun lading te laten lossen. Verdienen ze nog wat voor de aandeelhouders. Ook de rentevoet voor lenen of sparen bepaalde vroeger nog weleens onze welvaart. Maar banken kunnen nu bij de ECB voor o,o% geld lenen en zetten dat dan weg tegen minimale percentages in een van de crisis herstellende Eurozone. Het zorgt voor een flink stijgende economie die mensen aan het werk helpt en huizeneigenaren aan gunstige hypotheken.
Wie weet nog dat we ooit (1978) 12,9% betaalden voor onze leningen? En dat we voor spaargeld iets van 11% rente mochten verwachten en nog wat meer als we deposito’s vastlegden voor een bepaalde periode. Wat was dat allemaal simpel. En wat mopperden we allemaal op die rentes die we moesten betalen. Nu is dat mopperen verlegd naar de olieprijzen. Want ondanks die lage rentestanden betalen we aan de pompen nog steeds bespottelijk hoge literprijzen. Met dank aan de inhalige overheid die overal geld uithaalt om dat via een achterdeur weer terug te geven aan hen die het verdienen. Of om windmolens te subsidiëren die zonder dat geld helemaal niet zouden draaien. Kortom, het is allemaal ingewikkelder geworden. We kunnen niet meer zomaar wat aflezen uit prijsbewegingen. En dat is eigenlijk best link. Want zelfs een oorlog tussen de VS en Noord-Korea zien we daardoor niet aankomen. Lijkt me best een akelige gedachte….
Altijdmijnmening 