Volgens een van mijn vroegere ‘chefs’ was ik in die paar jaren dat ik met hem werkte, een ‘Amsterdamse straatvechter’ en daardoor nergens bang voor en sloeg ik me met veel bluf dwars door zakelijke uitdagingen die andere mensen uit de weg zouden gaan. Hij zelf was afkomstig uit een of ander boerengehucht en had niet veel op met onze grote stad. De hoofdstad (maar ook Rotterdam of Den Haag) waren voor hem oorden waar je als provinciaals mens niet wilde komen en hij verdwaalde ook steevast als hij dat al een keer deed. De bewoners van die steden waren volgens hem ook uit hetzelfde hout gesneden. Gek genoeg, ik heb daar zelden last van, was de herhaling van die uitdrukking bij vrijwel elke gelegenheid reden om er soms zelf nog eens goed over na te denken.
Ik ben zeker wat je noemt een selfmade-man. In de jeugd vaak de juiste keuzes gemaakt, flink gestudeerd, hard werken bij diverse bedrijven uit allerlei branches, en zo relatief snel carriere gemaakt. Talen leerde ik in de praktijk beheersen. Maakte van nadelen een voordeel en was zeker niet op het mondje gevallen. Dat bracht me wel eens in de problemen, maar die zijn vrijwel altijd op te lossen. Maar een ding is zeker, ik sta voor wat ik zeg en wie mij goed behandelt(de) heeft of had een meer dan loyale gast aan die Amsterdammer. Heeft dat iets van doen met vroeger? Ja zeker. In de straten van Amsterdam-Zuid waar ik opgroeide was het aantal lieden van mijn leeftijd indertijd relatief groot. Je had er zelfs nog een verdeling tussen katholiek en protestant, arm en rijk (nou ja welvarend..), er speelden oude vetes uit de Oorlog een rol en de eerste immigranten (Chinezen) kwamen toen ook al in de straat wonen.
Er waren veel (mkb)bedrijven te vinden met hun eigen dynamiek. De weg naar school was zeer goed beloopbaar. Maar als keurig katholiek kind moest ik dan wel elke dag langs een huis waar protestanten woonden die meenden dat de straat hen toebehoorde. Althans het deel waar zij hun oud-ijzerhandel runden. Diverse keren renden die kinderen uit dat gezin naar buiten als dolle honden zodra wij er langs liepen. En een van hen had de neiging zich sterk op mij te richten. En dan lag ik weer over straat te rollen…voor niks. Dat werd ik op enig moment zat. En nam op een middag uit de grote tuin van de katholieke kathedraal naast onze school een stuk steen mee. Toen de agressieve broeder uit dat gezin weer op me afkwam en me greep ramde ik die steen tegen zijn neus. Kermend ging hij af. Nooit meer last gehad van dat spul. Maakt je dat tot een straatvechter? In letterlijke zin wellicht, maar verder houd ik niet zo van dat geknok. Een scherpe tong en stevige mening helpt meer. Ook in het zakendoen. Maar verder best een aimabel mens hoor. En die chef? Ach, die haalde naar mijn idee zelf vaak de verkeerde mensen naar voren op functies die hen pasten maar de zaak in mijn ogen niet vooruit hielpen. Lang geleden alweer, vergeven intussen. Maar niet vergeten….(beelden: archief)
Altijdmijnmening 
Straatvechten is ook nooit iets voor mij geweest. Gelukkig woonde ik in een rustige landelijke omgeving.
Als ik jongeren advies geef is dat veel en hard studeren en geen verkeerde vrienden om je heen hebben. Dit bepaalt hun toekomst.
LikeGeliked door 1 persoon
Indertijd leerden wij vlijtig en hielden ons aan de tien geboden, maar die anders denkenden hadden moeite met katholieken in hun straat (die overigens in de meerderheid waren..)
LikeGeliked door 1 persoon
Gelovigen onderling. Ik dacht dat stedelingen wijzer waren. 😄
LikeLike
Indertijd liepen er strakke scheidslijnen tussen de diverse gelovige buurten, straten en zelfs families. In ons deel van Amsterdam Zuid was het katholieke volksdeel in de meerderheid, de grootste kerk van Amsterdam stond in de straat achter de onze en onze school (naast de kerk) trok vele leerlingen om daar onder streng katholiek bewind te worden gered van de verleidingen die een grote stad toen in zich kon hebben. De protestanten moesten verder lopen voor hun kerken en scholen…..
LikeGeliked door 1 persoon
En ik maar denken dat Amsterdam-Zuid zo’n deftige buurt was.
LikeGeliked door 1 persoon
Nou, Zuid had het na WO2 aardig lastig om haar oude status weer in ere te herstellen. En in dat krachtenveld groeide ik op….:)
LikeGeliked door 1 persoon
ach, ik denk dat je in de stad al snel wat oppikt van straatvechtersmentaliteit en dan bedoel ik niet per se knokken, want dat verlies ik. Gewoon adequaat, snel reageren en dus ook weten wanneer je beter niets zegt, al is dat laatste lastig
LikeGeliked door 1 persoon
Het was dat scherpe en snelle wat door de toenmalige chef als ‘Amsterdamse mentaliteit’ werd beschreven…..:)
LikeLike
Waarschijnlijk kun je alle door jou beschreven types in iedere grote stad vinden.
Ik zoek het “gevecht” “nooit op maar ga het ook niet uit de weg als het gevoerd moet worden
LikeGeliked door 1 persoon
Een beetje macho als ik groeide op in een tijd dat de wetten van de straat door de grote hoeveelheid kinderen van dezelfde leeftijd, bepalend waren. In feite zie je dat nu, maar dan in overtrokken en veel gevaarlijker wijze, weer. Ons ego werd gesterkt als we met onze opgevoerde brommers bij wedstrijden in de straten konden winnen. Maar ook als we voor Oud/Nieuw de grootste stapel kerstbomen hadden gehamsterd…..dat soort dingen… Maar ik was al snel volwassen en ontdekte dat je vooral slimmer werd van veel leren en hard werken….
LikeLike
Het is van alle tijden, met de éne macho komt het goed, met de andere niet. Ik was nooit zo onder de indruk van macho gedoe en keek er dwars doorheen.
LikeLike
Pubermacho’s hadden vaak een iets grotere kans op ‘overleven’ dan de zich verschuilende watjes. Ik had zelden meer last na die ene ervaring…
LikeLike