Wat of wie wegzinkt in het moeras van de geschiedenis verdwijnt vaak uit de collectieve herinnering. Vraag de huidige jeugd naar de bekende namen uit onze jeugd…Het zal je verbazen hoeveel ‘bekends’ is verdwenen uit dat collectieve geheugen. Niet meer meegenomen bij wat ik maar geschiedenislessen noem, thuis niet meer meegegeven als algemene ontwikkeling, en dus als weinig relevant op enig moment volkomen foetsie. Zo gaat het ook met historische feiten. Men past die aan bij de huidige tijd en maakt zich dan ineens druk om het al dan niet politiek correct verlopen zijn van die geschiedenis….Al was het maar omwille van vermeende slachtoffers die een geldelijk slaatje willen slaan uit die andere aanpak dan wel een buigende koning en volk als minste uiting van excuus willen zien. Zo zag ik onlangs ook dat de omvang van de Holocaust door bepaalde extremistische groepen in twijfel werd getrokken. Dat paste ook in hun politiek/maatschappelijke agenda vrees ik…. Akelig genoeg. Maar zij die beter weten zullen de slachting van het Joodse volk nooit vergeten.
In de privesfeer is vergeten worden ook een akelig vooruitzicht. Mensen vinden zichzelf over het algemeen aardig belangrijk. Niet zo gek, want ze leven, net als wij zelf, maar een keer. Daarbij doe ik hen te kort die menen dat zij later eeuwig verder zullen leven of terug komen als pakweg een paard of regenworm. In zijn algemeenheid leven we dus dat ene leven van nu en eindigt het verhaal als we het bestaande voor het eeuwige verruilen. Het hangt dan ook af van hoe we hebben geleefd of we worden geroemd dan wel in anonimiteit worden bijgezet in de begraafplaats van het relatieve. Toch willen we het liefst voor altijd herdacht worden.
Slechts heel grote namen lukt dat. Zelf benoemde dictatoren, koningen, filmsterren of belangrijke en succesvolle sportlieden. Voor de rest is het maar de vraag of we niet echt worden vergeten. Wie over een begraafplaats loopt (ik deed dat onlangs weer eens) ziet meteen aan de graven wie nog in de herinnering zit van nabestaanden en wie niet. Daarbij zijn cultuurverschillen groot. Veel buitenlandse culturen (denk een Chinezen of voormalig Joegoslaven) hebben praalgraven met veel aandacht en verzorging, bij Nederlanders ligt dat aardig genuanceerd.
De eerste jaren na overlijden komt men als nabestaanden nog wel langs, legt bloemen, bezemt de eventuele steen nog wat bij, maar naar gelang de jaren vorderen wordt dat onderhoud minder. Wordt zelfs tot een last soms en dan verloedert de boel. Terwijl al die overledenen ooit belangrijk waren in hun eigen leven maar zeker ook in dat van hun partners, kinderen of kleinkinderen. Ze waren fabrieksdirecteur of grote tv-ster. Maakt veel relatief, en de onlangs bij een door ons bezochte begrafenisplechtigheid uitgesproken woorden ‘laten we…..niet vergeten, ook al is hij niet meer onder ons’ best indrukwekkend. Wij mensen willen er voor altijd zijn, de dood is net even te drastisch. Maar die begraafplaatsen zetten veel op de bekende plek. Eenmaal verdwenen uit het leven blijf je nog even in herinnering, maar dan gaat ook dat lampje uit. Wie het anders ervaart mag het zeggen. En als je goed oplet zie je dat ik hier af en toe wat mensen laat passeren die nog even in de herinnering moeten terugkeren. Omdat we al zo slordig omgaan met onze eigen en vaderlandse geschiedenis. Herkenbaar? (Beelden: archief en internet)
Altijdmijnmening 
Een plaats in de geschiedenisboeken hoeft voor mij niet. Een graf ook niet. Dat ze mijn as maar gewoon los laten in de wind. Na mijn dood hoef ik geen hokjes meer.
Maar er zijn er die er inderdaad veel voor over hebben om dat resultaat te behalen.
LikeGeliked door 1 persoon
Als ik zie hoe men soms streeft naar niet vergeten worden, en dat al door de eeuwen en jaren heen, is bescheidenheid bijna een deugd. Toch ben ik zelf blij dat ik nog wel iets nalaat aan het nageslacht als het zover komt dat de Hemel roept…
LikeGeliked door 1 persoon
Ik voel me allesbehalve belangrijk. Wat ze met mijn resten doen als ik dood ben, daar zal ik niet wakker van liggen. Onlangs foto’s gezien op FB van “belangrijke” lui uit mijn stad tijdens de jaren 80. De meesten zullen geen belletje meer doen rinkelen hebben. Vergeten tot en met zijn ze.
LikeLike
Kijk naar beelden op sokkels. Als je dan de namen leest heb je soms geen idee wie het zijn. Maar in hun tijd waren ze van groot belang. Dat geldt ook voor de geschiedschrijving. Door de geschiedenis niet meer te onderwijzen verliezen jonge mensen vaak het contact met hoe onze samenleving in elkaar steekt. Wie bedacht filosofie, democratie, vrijheid van meningsuiting, communisme, nazisme, hoe ontstonden geloven en zo meer.
LikeGeliked door 1 persoon
Waarom zou iedere beroemdheid onthouden moeten worden? Ergens te boek staan is voldoende, ook voor Mulisch en Kennedy. (Echt groots waren ze nu ook weer niet.)
Elke tijd brengt zijn eigen grootheden mee.
Of de hemel je echt roept? Dat weet je niet….
LikeLike
Over dat geloof in de Hemel heb ik al een blog in de planning staan. De Hel heb ik al eens benoemd. Over dat beroemd zijn, veel mensen maken zichzelf beroemder of bekender dan ze in feite zijn. Met onze generatie verdwijnt ook de kennis van/over de mensen die in onze tijd een belangrijke rol spelen/speelden op welk terrein ook…. Toch is het leuk genoeg om er af en toe even aandacht voor te vragen. Voor sommigen echt helemaal verdwijnen uit het collectief geheugen…
LikeLike
Begraven komt steeds minder voor, maar om herinnert te worden hoeft er niet perse een graf te zijn. Het zijn de herinneringen aan “wie je was” en aan “wat je deed” die maken dat men zich je herinnert, soms zelf negatieve herinneringen.
Zoals je weet is Henk zéker niet vergeten en al stelt het in het grote geheel misschien niets voor, ik weet zeker dat ik laten sámen met Henk nog bij de kinderen, klein- en (de oudste 2) achterkleinkinderen vaak als herinnering langs zullen komen.
LikeLike
Als het verlies recent is wordt de overledene nog wel onthouden. Pas als het verdriet langer de tijd kreeg te worden gedempt of er een kleine familie is om die herinneringen te koesteren verdwijnt vaak de herinnering. In verhalen wordt men nog wel eens opgediept. Soms laten de overledenen blijvende herinneringen achter. Een zelf gebouwd huis, boeken, kunst, daden….Maar vele mensen zijn gewoon loonslaven, deden niets bijzonders, dan blijven de nabestaanden of vrienden degenen die mogen of moeten koesteren….
LikeLike
En dat is voor mij ruim voldoende hoor.
LikeGeliked door 1 persoon
Dan regelen we dat…..:)
LikeLike
Zelf op het internet zou ik misschien nog wat sporen nalaten. 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Reken maar.,..jij bent een unieke blogster, ook wat waard…
LikeGeliked door 1 persoon
Knetterrgek blijft misschien nog wel even hangen ja. 😉
LikeLike
Vooral met een zelfspot en humoristisch sausje over mixed emotions….
LikeLike
that’s me! 😉
LikeLike