Technisch gesproken geef ik niet te veel om trends. Het zal wel dat er een iPhone 12bis bestaat die zelf uit je zak komt als je niest om dan ‘gezondheid’ te piepen.

Of een auto die automatisch kan rijden zonder dat ik het stuur bedien. Een stereosysteem dat als het licht wordt vanzelf aanspringt en mijn favoriete zender begint door te geven. Prachtig, voor de innovators, niet voor mij. Het moet gewoon functioneren, niet te ingewikkeld zijn qua handleiding of bediening en ook nog betaalbaar. Toen dus medio jaren negentig de zgn. Hi8-video-camera’s helemaal in waren stond ik niet vooraan om er een aan te schaffen. Dat gebeurde pas ergens in 1998. Sony, leuk formaat, handige extra’s en hij paste in een fototas die ik tot kort daarvoor nog benutte voor mijn Spiegelreflex-camera’s waarmee ik toen nog dia’s schoot. In de beste tradities van het vroegere Super8 filmen wat ik ook een paar jaar lang deed, schoot ik de nodige beelden. Thuis, op locatie, de Uitmarkt, SAIL, Schiphol, bedenk het, als het bewoog kwam het er op. Een trouwerij werd door een goede vriendin van ons geschoten die er naar beste eer en geweten gebruik van maakte.

Helaas bleek de Sony binnen in schermlicht maar matige beelden te maken, waar hij buiten prima beelden schoot, dus dat werd een geweldig stukje audio…. Maar op sommige stukjes stond ik zelf ook nog in beeld. Ergens in 2006 of zo raakte dat Hi8 uit. Het digitale tijdperk maakte dat je met die camera niet kon koppelen aan een computer of laptop. Dus wilde ik filmen moest ik een aangepaste camera kopen. Of gewoon met de nieuwe generatie smartphones beelden laten bewegen. Die kon je wel meteen delen of opslaan. Tuurlijk gedaan en de toch niet al te oude videocamera ging in de opslag. Tot onlangs. Af en toe ruim ik toch wel eens wat op en kwam hem weer tegen. Tuurlijk hadden we wat beelden indertijd zelf overgezet op een grote VHS-videoband. Wat ‘dan kon je het altijd direct afdraaien’. Maar weet je nog wat er intussen met video en VHS gebeurde?? Juist. Dus de accu van de camera opgeladen, omgezet naar standje ‘player’ en verbonden met een kleine secundaire tv. En verdraaid alles functioneerde en intrigeerde. Je keek zo het verleden in. Het hondje, de toenmalige katten, de bebouwing in onze omgeving en ook de vroegere meubels in huis of die inrichting van de tuin….. Onze koppies en figuren, vrienden die waren gefilmd of de familie. Het neigde tot steeds meer films kijken. Wat een schat aan leuke informatie. En wat zonde dat ik toen niet gewoon door ben gegaan met filmen. Ik ga toch eens op zoek naar een conversie-programma zodat ik die films wellicht alsnog kan digitaliseren. Ik weet nog dat een eerdere poging daartoe met een softwarepakket en wat kabels geleverd door Kruidvat niet meteen leidden tot goede resultaten. Maar ja, ervaringen uit het verleden en de garantie voor de toekomst en zo…. Ben toch blij dat ik niet alles meteen weg mik….. Zelf ook wel eens in de oude archieven gedoken en dit soort dingen bekeken? Laat maar weten….wie weet leer ik er iets van… (beelden: Eigen archief)