Al weer wat langer geleden schreef ik een blogverhaal over de bekende piramide-constructie die is bedoeld om mensen af te helpen van hun zuur verdiende (spaar)geld en dat dan vooral over te brengen naar ‘zakelijke’ lagen boven zich in een organisatie die vooral gericht is op de top. Ik noemde toen al in mijn eerdere blogs voorbeelden uit de wereld van de bakjes, zalfjes, lifestyle-wellnessproducten en zo meer. Tegenwoordig heet deze vorm van zwendel met een mooie term ‘Multilevel-marketing’. Dat doet vermoeden dat er achter het kwalijke fenomeen een verfijnde vorm van marketing steekt die er op is gericht om met veel kennis van zaken en een grote inzet producten of diensten af te zetten bij een grote nog onwetende doelgroep.
Met een deel van deze stelling kan ik nog wel leven. Maar het criminele aspect dat er bij hoort blijft veelal bewust buiten beeld. De sociale media scheppen tegenwoordig rond dit thema een beeld van vlotte types, veelal afkomstig uit een bepaalde hoek van de samenleving, die een supergoed leven leiden in plekken als Dubai of zo, omringd zijn door fraaie vrouwen, rijden in dikke auto’s en af en toe een tochtje maken op een meer dan luxueus jacht. Dat beeld klopt nog wel, want zij zitten boven in die piramide en ontvangen het leeuwendeel van hun inkomen van hardwerkende maar ook zeer naieve types die in piramidelagen onder hen weer anderen aan het werk zetten.
En hoe lager je in die piramide zit, hoe lastiger het is om nog iets te verdienen. Immers, de spoeling is daar dun en als je de eigen familie- of vriendenkring hebt bewerkt om jouw producten af te nemen, of de cursus waar je in de praktijk niks mee kunt, is het veelal wel klaar. De mensen die daarmee aan de slag gaan zijn meestal vanuit hun karakter of opleiding niet van die goede verkopers. Wat ze doen komt vaak eerder voort uit geldgebrek en wanhoop. Ze legden zich immers vast voor een bepaalde voorraad van wat in deze constructie zoal voorradig is en moeten er op enig moment wel van af willen ze uberhaupt geen verlies op het geinvesteerde kapitaal maken. De meeste van deze piramides storten vanzelf in met veel slachtoffers tot gevolg. Ik heb het eerder gezien.
En echt, die werkbijen in de onderste lagen zijn dan veelal het ergste slachtoffer. Want los van het geld dat ze kwijt zijn, ze houden er vaak aardige voorraden spullen aan over die ze in de daarna komende periode met de moed der wanhoop trachten te slijten. Toen ik onlangs weer zag hoe de nieuwe marketingvormen onder jongeren populair blijken greep ik bijna uit wanhoop naar het voorhoofd. ‘Mijn hemel, niet weer he…’ Maar ja, weer wel. Een businessmodel voor types die niet van werken houden, net zoals oudjes hun juwelen afpakken, tankstations overvallen of iemands dure horloges gappen. Met het zweet des aanschijns zult gij uw brood verdienen….. Jaja…maar niet als je hier alleen bent om slapend rijk te worden. Het slapen laten we over aan ons justitiesysteem dat maar niet wil ingrijpen. Het failliet van veel burgers die er in trapten gaat zo samen met dat van de overheid. (Beelden: Archief)
Ik beschreef eerder al; (blog van 4 augustus jl) het streven van sommige linkse en opgehitste lieden naar een revolutie op basis van wraakzucht en vermeend lijden. Om daar toch nog eens iets tegenover te stellen even een persoonlijk verhaal dat veel duidelijk maakt over wat ik aan ervaringen opsloeg in het geheugen en mijn mening over bepaalde zaken mede vormde. Het was in 1970 dat wij als familie besloten te verhuizen naar de splinternieuw gebouwde wijk Bijlmermeer. Net ten zuidoosten van Amsterdam, fraaie flats, veel ruimte, CV, Kabel-TV en een balkon om U tegen te zeggen. Amsterdam zorgde indertijd ook al niet zo goed voor haar eigen inwoners. Woningen waren schaars en als je geen 20 jaar inschrijving bij het CBH (Centraal Bureau Huisvesting) kon aantonen was je gedoemd op een zoldertje te blijven leven of zoals wij, inwonend bij de (schoon)ouders in een op zich aardig historisch maar slecht te verwarmen pand in het centrum van onze stad. Het was mijn schoonvader die ter verbetering van de situatie na een paar jaar stappen zette en plotseling kregen we binnen de particuliere huurmarkt een schitterende flat toegewezen in die nieuwbouwwijk die lonkte. De maandhuur was 50% van wat wij verdienden, maar goed, je kreeg er een heel mooi en nieuw eigen huis voor terug.
En zo genoten we van het comfort en de omgeving, we zagen de wijk steeds verder opbouwen, en om ons heen woonden veel mensen die ik van Schiphol (zie mijn vervolgverhaal) kende. Niveau, het mocht iets kosten. In 1973, we kregen gezinsuitbreiding en in dat flatgebouw bleken vijfkamerwoningen regelmatig beschikbaar te komen. Doorstroming deed haar werk, dus kozen ook wij voor verruiming van onze woonoppervlakte. En hoe. Prachtige flats, voor de hobby’s geen ruimteproblemen meer, en we waren gewend geraakt aan de hoge huur, waarbij ook de carriere zorgde voor een wat betere betaalbaarheid. Alles was wel bij ons aan boord. Rustig ook. Tot 1975! Suriname werd onafhankelijk. Prachtig zou je denken. Maar daar dacht de helft van de bevolking in die voormalige kolonie toch anders over. Ze werden als Rijksgenoten hier gezien als Nederlanders en konden dus als ze snel waren genieten van de gratis sociale voorzieningen in ons land. Mits ze in Nederland zouden wonen. En dat deed men. Massaal! Vliegtuigen vol kwamen deze kant op, een emigratiestroom die Nederland nog nooit had meegemaakt. En men zocht dus onderdak. Voor Amsterdam was er kennelijk maar een wijk die in aanmerking kwam voor dat opvangdoel, de Bijlmermeer.
De grote flats lonkten en omdat men door de wat hogere huren minder Nederlandse huurders vond voor de steeds maar weer nieuw opgeleverde gebouwen zette men de Surinamers er in die soms rechtstreeks uit de jungle afkomstig leken. Demografisch een rampzalige beslissing, voor de er al gevestigde samenleving ook. Deze nieuwe bewoners kregen bijstand en huursubsidie maar helaas vervielen er velen toch vrij snel in de drugshandel en criminaliteit. De Bijlmer kleurde zwart. Om ons heen zagen we ook ons ooit zo keurige, door een katholieke WBV geexploiteerde flatgebouw veranderen. Was die woningbouwvereniging waar wij huurden indertijd naar ons toe nog heel erg streng geweest met haar toelatingsbeleid, nu werd men onder druk van de omstandigheden gedwongen iedereen toe te laten met een Surinaamse achtergrond. Het werd een ramp. Onveiligheid, vervuiling, alles kwam over de wijk en onze flat heen. En diens bewoners van het eerste uur. Die nergens heen konden. Want volgens de Gemeente Amsterdam liet je bij optionele verhuizing naar andere delen van de stad ‘geen betaalbare huurwoning’ achter voor nieuwe bewoners. Kortom, klem! Voor veel Nederlanders bleef slechts de weg naar elders. Men verhuisde. Naar Hoofddorp, Leimuiden, Roelofarendsveen desnoods, maar men bleef niet zitten in de Bijlmer. Een Bijlmer woonwijk die steeds verder verloederde. Persoonlijk maakte ik enorme overlast mee van buren, vuurtjes op het balkon, live muziek die zo hard was dat je echt zat te trillen op je stoel, de auto werd leeg geroofd, fietsen gestolen, boxen op de begane grond compleet ontruimd zonder verzoek daartoe en schoonmama op straat overvallen. De linkse gemeente keek de andere kant op. Gaf de Bijlmermeer en haar inwoners gewoon op.
Altijdmijnmening 