Ik ken inmiddels voldoende mensen om een beeld te kunnen vormen van hoe sommige families in elkaar zitten. Soms als hecht verband met onverslijtbaar cement tussen de diverse lagen. Van links naar rechts en van oud naar jong. Prachtig en warm makend. Maar ik maak ook wel mee dat men elkaar binnen een familie de tent uitveegt. Niet voor niks is een programma als ‘Het Familiediner’ van de EO zo’n kijkhit.

We willen als nieuwsgierig mens soms graag zien dat het ook bij anderen niet altijd zo gaat als gedroomd of verwacht. Het minste of geringste dat niet bevalt wordt opgeblazen tot een rel die mensen jaren uit elkaar houdt. Ik heb het al eens eerder in ander verband beschreven. Onze vroegere familie bestond uit wonderlijke lagen verkeerd geleverde stenen en cement. Het was (ook door scheidingen) zo gecompliceerd dat ik soms de constructie van het hoe en wat kwijt geraakt was.

Het maakte ook dat de liefde in die eerste levensjaren niet over de plinten liep en dat voelde je al bij binnenkomst in ons toenmalige huis. Van onverwachte bezoeken moest zeker mijn moeder niks hebben en met haar eigen directe familie had ze weinig tot niets. Aan de andere kant van de familie (ik had een natuurlijke pa en ook een leasevader) ging het er ook niet meteen liefdevol aan toe. Waar sommige kinderen daarnaast liefdevolle herinneringen koesteren aan hun grootouders, ik had en heb dat niet. Het was pas bij de intrede in de familie van vrouwlief dat ik dat soort gevoelens voor mijzelf ontdekte.

Verrek, het kon binnen familieverband best wel leuk zijn. Een uitvinding. Later, ik was al hoog en breed de deur van het vroegere familiehuis uit, zette ik als een bekwaam architect mijn eigen familie in elkaar. Veelal ook via vrienden…. Echte….Die zijn ook zeldzaam heb ik door de jaren ontdekt. Verder is er weinig meer over te vertellen. De meeste familie in de zin van bloedverwanten letterlijk uitgestorven of achter de horizon verdwenen. De leeftijd zorgt vaak voor opruiming. De herinneringen blijven. Soms zijn die heel plezierig, gek genoeg koester je als (jong) mens de dingen die goed gingen, de minder fijne dek je af onder een denkbeeldige betonnen plaat. En dan kan het zijn dat daar bij de opruiming per ongeluk ook wat fijnere herinneringen onder zijn verdwenen. Kortom, koesteren als je behoort tot een van die best unieke hechte en liefdevolle familieverbanden. Ik kijk er altijd met plezier naar. Net als naar dat deel van de familie wat ik als ‘eigen’ omschrijf maar zeker ook een gevolg is van eigen regie, aannames, integratie, acceptatie en adoptie. Voeg daar een laag aan toe van meer dan geliefde huisdieren en de nodige interesses en de Meninggever voelt zich gelukkig en is dat oprecht ook. Warmte en liefde moet je ook zelf afgeven. Kost soms moeite, maar het is ook nodig. Voor iedereen…. (beelden: archief)