Het was niet met al te veel enthousiasme dat wij indertijd het nieuwe land en die polderstad waar we veel mensen om ons heen wisten waarmee we het plezierig hadden, verlieten en terug verhuisden naar het oude land. In de periferie van de hoofdstad vonden we onze nieuwe woonstek. Dat had best nog wat voeten in de aarde. Want een oekaze vanuit het toenmalige bedrijf waar ik mijn managementtaken verrichtte vond de afstand tussen Almere en Voorschoten, mijn toenmalige werkplek, echt te groot en door de vele files ook veel te stressvol.
Nu was het zo dat net in die periode dat ik daar woonde en elders werkte allerlei werkzaamheden aan de verbindende wegen zorgden voor dagelijkse enorme files wat inderdaad leidde tot grote rijstress. Daarnaast was de forenzen-kilometrage voor de toenmalige directeur van het bedrijf reden om te bedingen dat ik echt binnen een jaar moest zien dichter bij kantoor te komen wonen. In de arbeidsovereenkomst stond dat ook letterlijk zwart op wit. Onze zoektochten van toen om echt te verhuizen deden we echter op een laag pitje.
We hadden indertijd een groot huis beschikbaar, een redelijk leuke omgeving, met buren, vrienden en familie om ons heen. Maar toen dat jaar zijn einde vond en de druk werd opgevoerd om nu toch echt eens werk te maken van die verhuizing namen we een besluit om er dan serieus naar te kijken. Een goede vriendin van ons gaf de doorslag. Een collega van haar moest ook gedwongen verhuizen toen het bedrijf waar zij werkten besloten had naar Oost-Nederland te verkassen. En ook die man moest mee. Zijn huis kwam aldus te koop, en zij, onze lieve vriendin, bedong dat wij prioriteit kregen bij het bekijken van en eventueel overgaan tot aankoop. Dat moest dus in rap tempo. Wij kwamen, zagen, en overwonnen.
De prijs werd afgemaakt, de hypotheek geregeld (toen met 8.2% effectieve rente) en in de laatste week van december de overdracht geregeld. Wij waren ineens huiseigenaar. December 1993. Precies 30 jaar geleden. Toen wij een dikke maand later echt verhuisden merkten we dat het huis toch ietsjes kleiner was dan we eerder hadden ingeschat, we moesten passen en meten om alles kwijt te kunnen, maar uiteindelijk kwam dat alles toch op zijn plek terecht. En dat bleef het tot op de dag van vandaag. Het huis werd een echt thuis. We trokken het b.w.v.s. ‘aan’. We deden de nodige aanpassingen door de jaren heen en voelen ons er nog steeds senang. Net buiten de drukte van het centrum, een dorp in stedelijke omgeving en met het OV zijn we in 20 minuten op de Dam, hartje centrum. We weten wat we hebben, niet wat we eventueel nog kunnen krijgen. Maar wie weet. 30 jaar is lang, persoonlijk heb ik zelf nog nooit zo lang ergens gewoond. Dat zegt veel. Wellicht alles. Ik vraag mij in dat kader wel af, hoe vergaat het jullie op dat punt? Zelf ook een regelmatige verhuizer of juist een ‘plakker’ voor wie het thuis precies dat biedt wat je als mens zoekt?? Laat maar weten. Intussen zitten wij aan de bubbels met taart, want 30 jaar is natuurlijk niet niks….(Beelden: Prive)
Altijdmijnmening 
Ik ben een plakker, maar dan een échte. Ik heb tot mijn trouwen thuis gewoond, drie huizen voorbij waar we nu wonen. De eerste jaren zijn we aan de stadsrand gaan wonen, was gemakkelijker voor werk. Toen we aan kinderen dachten zijn we terug naar mijn heimat verhuisd, eerst een aantal jaren op een appartement tot we heel toevallig tegen ‘ons’ huis aanliepen dat we gekocht hebben zonder het eigenlijk goed te bezichtigen. We vonden de locatie heel belangrijk en hebben er in de loop der jaren ‘ons’ huis van gemaakt. Hier wonen we nu, net als jullie, dertig jaar. Net buiten de drukte van het centrum, een dorp in stedelijke omgeving en met de trein zijn we in 20 minuten in hartje Antwerpen. Met de fiets doen we er een klein uurtje over.
LikeGeliked door 1 persoon
Goed vergelijkbaar dus. Leuk….
LikeGeliked door 1 persoon
Plakkers hier. Niet uit vrije wil.
Graag was ik na een jaar of 10 terug verhuisd naar de vorige (grotere) gemeente maar dan zouden we in een van de woonwijken terecht komen, fantasieloze straat na straat na straat…. De wijken rondom het centrum waren te duur of steevast vergeven voordat we wisten dat ze vrij kwamen.
Flats waren geen optie, die waren we juist ontvlucht.
Toen hebben we het opgegeven.
LikeLike
In ons verleden zitten ook twee flatwoningen. Maar de wijk (Bijlmermeer) werd helaas een hel na 1975 en we waren blij dat we die achter ons konden laten. Verhuisd naar het nieuwe land, pionieren, en toen na 11 jaar terug naar het huis waar we nu nog wonen op het oude land….lekker dichtbij alles….
LikeLike
Zeker weten, een plakker. Op onze eerste zolderetage konden we natuurlijk niet blijven wonen toen we eenmaal kinderen hadden. Het eerste echte huis dat we huurde kwam na 5 jaar op de markt mét het ook verhuurde dubbele bovenhuis. Wij kochten het geheel (18,500,– Guldens) en trokken het bovenhuis bij het benedenhuis toen de bovenburen gingen verhuizen. Daar zou ik nóg wonen als de buurt niet zo verpauperd had geraakt. Na 23 jaar trokken we daar uit, kinderen de deur al uit, naar een kleinere woning in Rijswijk daar woon ik na 35 jaar nog steeds naar genoegen. Wat mij betreft word ik daar , net als Henk in mijn kist uitgedragen.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik snap dat gevoel zeer….:)
LikeLike
In dit huis en de vorige twee allemaal zo’n twaalf jaar. De huizen daarvoor veel korter. De eerdere huizen op klein half uur ov van het centrum van Rotterdam en nu op 20 minuten lopen en dichtbij CS. Handig voor mij want geen rijbewijs. Vooralsnog lijkt het er op dat ik hier blijf en moet ik redelijk oud worden om die 30 jaar te halen. Men doet wat men kan…
LikeLike
Ik woon nu al weer 25 jaar aan de rand van een klein Brabants dorp. Het is het tweede huis dat ik met mijn maatje kocht. Voor mijn huis is een jachthaventje dus het uitzicht wordt niet beter. Voorlopig blijf ik hier wel wonen.
LikeLike
Ik bwn vaak verhuisd toen ik jonger was. Van Rijssen naar Den Haag, van de ene kamer in Den Haag naar de andere. Van mijn eerste koopappartement in de Bomenbuurt in de hofstad naar toch weer een sociale huurwoning in Zoetermeer. En nu woon ik aan de rand van het Westland met vrouwlief.
Ik wil nooit meer een koopwoning met al het gedoe rond onderhoud en belastingen. Leve de woningcorporatie!
LikeGeliked door 1 persoon
Dan mag je van geluk spreken. Het vinden van een huurwoning is tegenwoordig wel een dingetje. Ik weet ook nog goed dat wij van inwonend bij de schoonouders (hadden een groot huis in centrum Amsterdam) verhuisden naar de vrije sector in de toen nieuwe Bijlmermeer. Een splinternieuwe flat, CV, CAS, lekker veel ruimte…maar de helft van ons inkomen aan huur. Opgeteld betaalden we jarenlang een enorm bedrag aan de verhuurders van de huizen die volgden. Nu in dit koophuis is de maandlast lager dan de huur die het zou moeten kosten op de vrije markt, maar moeten we wel onderhoud zelf betalen. Staat tegenover dat we ook dingen kunnen (laten) veranderen die het woongenot verhogen….
LikeLike
Ik ben in februari 2023 500 meter verderop verhuisd, naar een normaal drie-kamerappartement, na 28 jaar in een éénkamer “studio” verbleven te hebben. Tot volle tevredenheid 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Jij woonde toch in je ouderlijk huis naar ik mij herinner??
LikeLike