Je moet wel onder een steen hebben geleefd wil je als 40+-er niet van Simca hebben gehoord. Ooit een mateloos populair Frans automerk in ons land, maar zeker ook in de rest van Europa. Zelfs in Oost-Europa kwam je ze wel tegen. Toch was het een relatief jong merk. Want pas opgericht in 1934. Een dan vooral om in Frankrijk Fiat’s te bouwen voor de eigen markt. Pas na de oorlog, in 1951 werden Simca’s uiterlijk andere wagens dan die Fiat’s waaraan men vaak nog wel een stukje techniek ontleende.
De eerste van de reeks was de Aronde. Een plezierig ogende wagen die in Frankrijk tot de best verkochte auto van de jaren vijftig uitgroeide. Met zijn 1.2 of 1,3 liter motor kreeg je een vlotte familieauto die ook nog eens goed gebouwd bleek en lang meeging. Naast de sedan was er ook een stationcar van te koop, maar ook een besteller en pickupje. Jarenlang bleef de auto in productie al werkte Simca door de jaren heen wel verbeteringen uit en mocht ook het exterieur zich verheugen in wat modernisering.
Naast een reeks beperkt gebouwde sportievelingen als de Coupe de Ville (zie ook Cadillac), Week-End en Plein Ciel kwam het merk in 1955 met de grote Vedette Berline. Dat was eigenlijk helemaal geen Simca maar een Ford, omdat dit bedrijf op enig moment besloot haar Franse fabriek met alles er op en aan bij Simca onder te brengen. En dus kreeg Simca een grote wagen in het gamma inclusief V8 motor van 2.3 liter inhoud. Men bouwde die lijn door de jaren heen uit met diverse speciale uitvoeringen. Maar in 1961 was het over en uit met de grote Simca’s. Bij de kleinere en goedkopere modellen scoorde men flink door de nieuwe 1000. In 1961 uitgebracht.
Een vierdeurs autootje in de stijl van die jaren, motor achterin, hoekige vormgeving, en tegenhanger voor de vergelijkbare Renault Dauphine. Motorisch was de 1000 te koop met bijna armoedige 740 cc blokjes, maar ook met een 1000, 1100 en zelfs 1300 motor. Met name de Rallye 1, 2 en 3 versies waren mateloos populair, al waren die niet meteen geschikt voor de gemiddelde huisvader. Een afgeleide van de 1000 was de Coupe-uitvoering die in samenwerking met Bertone werd ontwikkeld.
Een erg aardig ding dat beperkt leverbaar bleef. Dat gold niet voor de 1300 en 1500. Die wagens verschenen in 1963 op de markt en waren weliswaar elegante maar ook best saaie ontwerpen. Ruim van binnen, comfortabel, en betaalbaar. Ze bleven tot en met 1976 leverbaar. Een ander succesnummer was de 1100. Ineens een auto met de aandrijving op de voorwielen, met een grote achterklep en een wat geknikte kont was dit een auto voor ook de Nederlandse markt.
Heel wat kopers van toen vonden dit een auto om voor te gaan. Schijfremmen op de voorwielen maakten de 1100 ook nog eens extra modern. Naast de hatchback was er ook een stationcar en een bestelwagen. Die laatste zag je ook bij grote bedrijven en instanties rondrijden. En lang. Ondanks de grote roestproblemen bij dit type waren het best taaie wagens. Dat gold niet voor de grote Simca 1307, 1308 en 1309. Die moest de 1300/1500 reeks opvolgen in de jaren zeventig.
Al werd de auto nog zo geroemd in de toenmalige autopers, het waren modern uitziende maar zwaar sturende en extreem onderhoudsgevoelige wagens. Toch bestaan er wel liefhebbers voor die oude exemplaren nog graag restaureren. Intussen was Simca in handen gevallen van Chrysler uit Amerika en kregen de wagens al snel een andere naam. Zo waren er markten waar de Simca’s als Sunbeams werden aangeduid, elders koos men voor Talbot. Een auto die al die namen mocht dragen was de Horizon.
De beoogde ultieme concurrent voor de VW Golf van toen. Hoekig, modern van uiterlijk, bekende en betrouwbare techniek, maar ook weer extreem roestgevoelig. Want dat was wel een euvel bij die Simca’s. Of Talbot’s zoals men ze later moest noemen. De Horizon ging jaren mee tot het einde van het hele avontuur in de jaren tachtig. Toen waren deze wagens ook nog verkocht in de VS onder de naam Dodge Omni.
Het doek viel, Chrysler nam haar verlies en verdween van de markt in Europa, en liet een leeg autolandschap achter. De naam Simca door de een gekoesterd, door anderen verguisd vanwege die roestproblemen. Feit is dat dit een merk was dat aansprak en altijd goed is geweest voor behoorlijke verkopen. Er zijn vast wel lezers die het nog kennen of weten dat ‘die of die’ uit de omgeving een Simca bezat. Ik zelf heb nooit een Simca bezeten, maar er wel veel in gereden. Want we ruilden die wagens nog wel eens in, zeker toen de APK werd ingevoerd en heel wat van die Franse wagens de eindstreep niet haalden…..(Beelden: archief)
Altijdmijnmening 
Iedereen zal ze wel kennen, die vierkante wagens, je zag ze overal. De latere modellen waren heel wet mooier.
Mijn broer startte er mee, zwoer erbij en ruilde ze telkens in voor een nieuw exemplaar zodra er onderhoud nodig was.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat was best verstandig van hem……:)
LikeLike
Maar het duurde nooit lang voor het zover was.
LikeGeliked door 1 persoon
Veel mensen hielden er deze praktijken op na. Ook bij Opelrijders zag je vaak dat ze al na twee jaar een nieuwe kochten en de ‘oude’ inruilden. Al was het maar om de inruilprijzen…
LikeLike
Simca … waar is de tijd! Werd Simca trouwens niet opgekocht door de Peugeot-Citroën groep? Of vergis ik me met een ander merk?
Mijn vader reed met een Hillman. Ken je die nog? Hij kocht hem zoveelstehands in 1962. Ik vraag me nog altijd af hoe we daar met ons vijven (2 volw., 2 kinderen en een baby in de bak van de kinderwagen) in pasten!
LikeGeliked door 1 persoon
De meeste merken behoorden aan anderen of werden in de loop der tijd overgenomen. Hillman werd ooit ook onderdeel van Talbot, de Britse tak dan. Talbot werd op enig moment verkocht via Peugeot-Talbot-dealers. Vandaar de combi. Maar de meeste dealers verkochten liever Peugeot’s dan Talbot’s. Toen liep Simca al op de laatste benen…
LikeLike
Oh ja, geweldig. Mijn vader heeft er een aantal gehad, Simca 1000, 1100 en 1200. Ik geloof niet dat ze erg goed van kwaliteit waren. Mijn vader kocht tenminste om de 2 jaar een nieuwe.
LikeGeliked door 1 persoon
Motorisch ging er vaak weinig aan stuk. Al rammelden die motoren, ze bleven draaien. Maar de roest haalde ook goede auto’s rap in…
LikeLike
Simca heb ik ook geweten. Ik had geen idee dat dit merkt al zo lang verdwenen is. De tijd vliegt.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, dat is al een tijdje weg….
LikeGeliked door 1 persoon
Mijn vader, een getrouw VW-rijder, heeft ooit een Simca Elysee gehad. (Lijkt veel op de Simca Aronde) Hij vond dat van alles rammelde tijdens het rijden naar ik weet, en was snel ervan overtuigd dat VW toch wel prettiger ‘in de omgang’ was. Typisch, maar ik weet het kenteken: FG-55-28, alsook nog andere kentekens van zijn opeenvolgende auto’s. Jongetje hè!
LikeGeliked door 1 persoon
Ach, ik herinner me de FV-78-80 nog, een Ford Taunus 12m Combi waarin ik in 1965/6 mijn eerste rondjes reed op het platform van Schiphol toen ik daar net was komen werken….:)
LikeLike
Een Taunus 12M Coupé heb ik van 1977-79 gereden. Tweedehandsje dus met stuurversnelling, veel chroomwerk, 6 Volts accu (bj 1966), maar startte altijd toen.
LikeGeliked door 1 persoon
Toen was de 12m al best een klassieker geworden…:)
LikeLike
Ja, de 80-14-AH was toen al een beetje een eye-catcher. Een vriend werkte toen bij de Ford-dealer. Het was een inruiler en kostte mij fl. 25,-. Het karretje was na luttele reparaties veilig. Ben ermee in de Alpen geweest, een avontuur!
LikeGeliked door 1 persoon
Nee ik lag niet onder een steen, integendeel, de tweede en derde foto zóuden van de 2de (of derde) hands Simca kunnen zijn die we begin jaren 70 enige tijd ons bezit mochten noemen, qua model echt een koekblik maar we hebben er toch nog een tijd plezier van gehad. Om te zien vond ik het een leuk wagentje, waarschijnlijk van nét voor ik zelf m’n rijbewijs had want ik kan me niet herinneren dat er zelf in achter het stuur gezeten heb.
LikeLike
Veel mensen hebben aan juist dit merk leuke herinneringen. Komt ook doordat het viel in het budgetsegment. En de afschrijving op die Franse wagens ook lineair verliep, dus tweedehands goed te behappen.
LikeLike
Het was gewoon een leuk vierkant koekblikje.
LikeLike
Die bestelsimca’s herinner ik me nog, die andere waren vermoedelijk al weggerot voor ik ze zag… 😦 Wel knap onveilig vaak, auto’s uit die periode. Geen kreukelzones en soms de motor nog achterin met achterwielaandrijving. In de winter met gladheid had je weinig grip.
LikeLike
Nochtans was bijv. de Simca 1100 auto van het jaar (197x), mede dankzij de introductie van de vijfde deur, toen een unicum wat tegenwoordig ‘doorsnee’ is.
Alle Franse merken roestten hevig in ons natte klimaat, welke geen genade kent. Het verkeer was toen duidelijk minder intensief en verkeersongevallen minder in aantal, maar klapte je met een voertuig ergens hard bovenop……tja!
LikeLike
Correctie: 3de plaats als auto v/h jaar 1968.
LikeLike
Toen de APK werd ingevoerd was het de doodklap voor veel Franse en Italiaanse wagens van een paar jaar oud. Ik heb exemplaren gezien waarvan de bodem echt bestond uit opgerolde kranten en gips… Waren die lui ooit beter bezig geweest met anti-roestbehandelingen hadden ze wellicht nu nog bestaan….
LikeLike
ik mis de 1308, de Salora en de Tagora nog aan het eind van dit verhaal. Simca werkte ook mee aan de de Matra Bagheera en vergeet natuurlijk niet de Rancho. Helaas is het merk door verschillende partijen de vernieling in geholpen. De kwaliteit was ook niet altijd even goed ( maar daar hadden meer auto’s in die tijd last van) maar Simca maakte wel leuke auto’s
LikeLike
De verhalen die ik maak over merken laat ik ongeveer 500 woorden groot zijn. Dat houdt in dat je niet de hele geschiedenis van een merk kunt neerzetten maar gewoon een beknopte beschrijving. Tuurlijk waren die genoemde wagens er ook. Net als de leuke Matra Ranchero etc. Wellicht komen die nog eens onder een ander kopje voorbij…
LikeLike