Terwijl ik dit verhaal schrijf heb ik net tegen een stevige stormachtige wind in gelopen die windkracht 7-8 haalde uit het zuidwesten en de overgang van voor deze tijd best zachte temperaturen naar meer bij de maand van het jaar passende aankondigde. En terwijl ik mijn pet vasthoudend voortploeterde door een kale polder waar de wind om me heen loeide dacht ik terug aan 25 januari 1990. Op die dag werd Europa, maar zeker Nederland getroffen door de zwaarste storm uit de geschiedenis. 17 mensen verloren die dag het leven, de schade aan gebouwen, bomen en andere al dan niet roerende zaken was ongekend en ik weet nog goed dat de tocht vanuit Amsterdam-Zuid naar ons toenmalige huis in Almere uren duurde.

Waarbij de toen net nieuwe auto van het geliefde merk de nodige beuken door de wind opliep maar verder geen krimp gaf. Zelfs Schiphol was op enig moment afgesloten van de buitenwereld, treinen reden niet meer en vele straten hadden last van omgewaaide bomen. Mensen strandden onderweg, moesten noodgedwongen bij vreemden onderdak vragen want de weg naar huis was gewoon onbereikbaar. Wat daarbij toch opviel was dat men bij de daartoe bestemde overheidsorganen anders dan nu het geval vaak is, geen echte waarschuwingen vooraf had gegeven.

Het zou volgens weerdeskundigen van toen een storm van Windkracht 10 worden en in het binnenland viel het waarschijnlijk wel mee. Dat pakte heel veel anders uit. Uiteindelijk loeide deze storm met windkracht 12 over ons heen en het binnenland had net als de kust enorme overlast van dit bijzondere ding voor onze streken. De hoogste windkracht werd op enig moment gemeten op Schiphol met 161 km/uur wat in ons land uiterst extreem is. Al was er ooit in Hoek van Holland anno 1921 een stormvlaag die nog net even hoger kwam in kracht. De depressie die de ellende veroorzaakte had een kernwaarde van 950Mb en bleek ondanks dat, of wellicht juist dankzij die waarden, toch in staat tot vernietigende kracht. Na die enorme stormkracht besloot men in ons land het waarschuwingssysteem bij te stellen en ook voortaan waarschuwingen te geven met kleurcodes van geel naar oranje en uiteindelijk rood.

Die storm waar ik toen mee te maken had was duidelijk een dieprode, die van vandaag (voor de lezer even terug in de tijd) kwam tot oranje. Na die datum die ik noemde kwamen wel meer stormen voor. Soms later in het seizoen, een enkele keer vroeger. Maar deze uit 1990 is en blijft voorlopig de zwaarste ooit voor ons land. En opvallend is dat in die bewuste maand januari Europa nog twee van die kneiters over zich heen kreeg waardoor de schade voor de verzekeringswereld zo groot was dat men de premies structureel wel moest verhogen. Want dat is altijd het gevolg van al die claims die bij dergelijke stormen horen. Mij staat die storm persoonlijk ook bij door die toch best ‘avontuurlijke’ thuisreis maar ook omdat ik op enig moment in mijn toenmalige kantoor met verbazing stond te kijken naar de schade die om ons heen werd aangericht aan huizen en bomenrijen die decennia lang hadden gestaan in aangrenzende groengebieden bij ons bedrijf maar nu in korte tijd met de grond gelijk werden gemaakt. En ook dat de gebouwen waarin wij gezeteld waren nul komma nada schade hadden opgelopen. Wat, gezien de bouwwijze, best apart was….(Beelden: Internet)