Ik ben stemgevoelig. Mannen en vrouwen…hun stemgeluid kan me bekoren of juist afwenden van de betreffende persoon. In het verleden vaak meegemaakt dat ik iemand aan de lijn kreeg (ja lieve lezers, vroeger belden we mekaar met een telefoonapparaat waarop je met een schijf nummers moest draaien die via een draad en centrale verbinding legde met de rest van de wereld..) die me direct inpalmde qua stemgeluid. De verwachtingen dan gewekt.

Kwam daar nou een Miss Nederland van achter die vreemde lijn vandaan of een mannelijke filmster waarvoor vrouwen in onmacht kunnen raken? Vaak bleek het een niet met het ander te matchen. Geldt ook voor accenten. In het hele land spreken mensen met een zeker accent. Van plat Rotterdams tot onverstaanbaar Achterhoeks, van Grunings tot Mastreegs. En altijd zit ik met het zelfde beeld voor me, hoe zou die persoon er uit zien? Het viel me wel eens mee, soms tegen, en gek genoeg was de combinatie van stem en beeld reden om wel of geen zaken te willen doen.

Ook op de radio maak je dit mee. Een vent met een geweldige stem als DJ bleek in beeld een wat dikkige vette man met een vies bezweet T-shirt. En vrouw met een geweldig mooie spreekstijl bleek maatje 55plus. Het kan verkeren en het is een observatie om veel van te leren. Althans voor mij. Anderen zal het weinig interesseren. Die kijken naar dat uiterlijk en nemen de stem (of inhoud) op de koop toe. Kan ook omgekeerd natuurlijk. Opvallend vind ik ook de mensen die bijzonder apart praten maar tegelijk geweldig kunnen zingen.

Dan verandert hun stem, verdwijnt hun accent en blijkt er een schitterende emotie in die creatieve uitingen te zitten. Opvallend vond ik ooit ook die prachtige blonde dame van ABBA, Agneta. Die zong zo op het oor meer dan behoorlijk in het Engels, maar zodra ze werd geinterviewd bleek ze die taal maar net aan machtig en dan ook nog met een enorm Zweeds accent. Viel me toch wat tegen. Heb ik ook met onze aangetrouwde koningin, Maxima. Prachtige vrouw, stijlvol, lekker in de kleren, maar als ze praat krijg ik kromme tenen. Dat accent en die stemhoogte doet elk verlangen naar een langer samenzijn met een goed glas (desnoods Argentijnse) wijn van mijn kant snel verdwijnen. Best jammer…. Kortom, jullie meninggever heeft het soms best zwaar. Intussen lees ik dit stukje met een licht Mokums accent even terug en knik tevreden. In alle streken van ons land kan dit er mee door. Vast heel herkenbaar….en zo niet, dan lees ik het wel…..(beelden: archief)